نفع

این واژهٔ پهلوی خود از فارسی باستان نشأت گرفته است. ریشهٔ آن را به صورت **�*naipa - �** در نظر میگیرند که معنایی نزدیک به �سودمندی� یا �چیز سودمند� داشته است.
بنابراین، مسیر تحول آن به این صورت است:
**فارسی باستان ( *naipa - ) ** → **فارسی میانه ( nif / nēf ) ** → **فارسی امروزی ( نفع ) **
این واژه از طریق زبانهای ایرانی وارد زبان عربی نیز شد. در عربی، این واژه به صورت **�نَفْع�** ( naf' ) درآمد و از آن فعل **�یَنْفَعُ�** ( سودمند بودن ) و سایر مشتقات ساخته شد. سپس به دلیل روابط گسترده فرهنگی و علمی، این واژهٔ عربیشده دوباره به فارسی بازگشت و به عنوان یک synonym ( مترادف ) قوی برای �سود� و �فایده� در زبان ما باقی ماند.

ضر منافقانی نفع موافقانی
این را همی بپائی و آن را همی نپائی.
فرخی.
همی خویشتن را نبینیم نفعی
نه در سیم و زر و نه در در و مرجان.
ناصرخسرو.
زین سفله جهان نفع خود بگیرد
نفعی که در او هیچ ضر نباشد.
ناصرخسرو.
حیوانی که در اونفع باشد چگونه بی انتفاع شاید گذاشت. ( کلیله و دمنه ) .
آن دست و آن زبان که در او نیست نفع خلق
جز چون زبان سوسن و دست چنار نیست.
سنائی.
همه را داد آلتی درخور
از پی جر نفع و دفع ضرر.
سنائی.
در گلستان عمر و رسته دهر
پس گل خار و بعد نفع ضر است.
خاقانی.
|| ( مص ) سود کردن. ( زوزنی ) ( دهار ) ( تاج المصادر بیهقی ) ( ترجمان علامه جرجانی ص 101 ) ( از منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) .
نفع. [ ن ُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ نَفوع. رجوع به نَفوع شود.
نفع. [ ن ِ ] ( ع اِ ) ج ِ نفعة. رجوع به نِفعَة شود.
نفع. [ ن ِ ف َ ] ( ع اِ ) ج ِ نفعة. رجوع به نِفعَة شود.
منبع. لغت نامه دهخدا