مودب

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

2 - برای نشان دادن کسی که در این اقبال و بزرگی مشغول به نگارش بوده دگرش لغت بوجود آمده و دیو که موجودی شناخته شده بود از دیوان به دیبان درامد ( دگرش و به ب بسیار بسیار رایج بوده ) پس دیوان شد دیبان از اینرو چون به نگارش مشغول بودند واژه دیب از آن زاییده شد و امروزه به معلم ؛ دبیر گفته میشود که باز هم نشان می دهد دبیر نمیتواند از ریشه دیب باشد ( ادیب / مودب و . . . . را شاید شک به ریشه گرفتن از دیب بوده باشند دوستان اما هیچ جوره دبیر نمیتواند از دیب آمده باشد و نکته اینکه چون به ر پایان یافته بیشک ریشه ایرانی دارد / همچنین وجود واژه ادب خود نشان میدهد هیچ جوره نمیشود دبیر از آن آمده باشد پس این یک واژه فرا جناهی میباشد که هرکه در گذر زمان آنرا تغییر داده ) همانند دختر / پسر / برادر / خواهر که همگی به ر پایان یافتند و برابر لاتین آن به er ختم میشود مثل sister / mother , . . . . . دیبان یعنی نوشته ها و دیوان حافظ یعنی نوشته های حافظ ( این هم نمونه دیگری برای درستی گفته ای بنده )
پس دیو / دیوان - > دیب / دیبان ( استعاره از از کاری شد که در دیوانسرا انجام میدادند = کتابت )
دیو - > دیف / دیفار ( در زبان مازندرانی به دیوار دیفار میگویند ) - > دفع / defence از آن ساخته شد و . . .
مودب = فرزان / فرزانه / فرهیخته / با ادب ( ادب از دب آمده و نشانه کتابت و فهمیدن بوده ) => ادب را میتوانیم بعنوان اصل و ریشه از ان استفاده کنیم اما نیازی به واژه مودب که مشتق یافته عربیست نداریم.
هنوز هم ک هنوزه به کسی که ادعای فضل و بزرگی داشته باشد دب دبه و کب کبه میگوییم که باز هم نشان میدهد دب که ساده شده دیب است از دیو که نشان از بزرگی و غول آسایی داشته آمده / آیا ریشه یابی ایی از این بهتر سراغ دارید که ایو واژه از زبان اوستایی آمده؟ مردمان و کشور های دیگر نیز هر کدام با گویش و گذر زمان آنرا به سبک خود بیان کردن و پیرس ( هدف ) این شد که هر کدام گمان میکنند از فلان جا آمده - مادر همه زبان ها اوستایست و ترکی زبان خودش را داشته و همانند سایر زبان ها در آن دوران ک ایران امپراتوری و قدرت بزرگ دنیا بوده در اثر همنشینی و تعامل برخی واژه هارا اموختند و به زبان خود وارد کردند همانطور ک امروزه زبان لاتین و انگلیسی به دلیل گستردگی بیش از حد و قویتر بودن آن نسبت به سایر زبان ها در بسیاری از زبان های دنیا راهیافت اما دلیل نمیشود در آینده بگوییم رادیو / تلویزیون / هندزفری و . . . ایرانیست . باید بپذیریم رو هم اثر گذاشتیم و در دوران باستان ایران بیشترین دانشمندان و ادیبان را داشته پس پایگاه دانش هر جا ک بوده از آنجا شاگردان بیشماری افور ( مربی - تربیت ) شدند و به دیار خویش بازگشتند . جلوی دانش را نمیتوان گرفت پس همنشینی اثر گذار بوده ؛ همانطور که زبان عربی بسیاری از واژه های ایرانی را با مشتق سازی مجددا به ما وارد کرد که ناچاریم اصل آنرا پیدا کنیم و بفهمیم ریشه درست آن چه بوده / خود زبان ایرانی هم از زبان اوستایی آمده و از گذشته به ایران فعلی آویز نداشت ( برای هنگ تاجیکستان و اشو زرتشت بوده )
با سپاس

واژه ی از ریشه عربی �مودّب� یا �تأدیب شده� را در اینجا دانسته به آرشِ �رام شده� و �اهلی� آورده ام.
برگرفته از پی نوشت نوشتاری در پیوند زیر:
ب. الف. بزرگمهر ۱۴ دی ماه ۱۳۹۶
https://www. behzadbozorgmehr. com/2018/01/blog - post_69. html