مند

از هر دو ریختِ بالا می توان در راستایِ " سره سازیِ زبانِ پارسی" بهره برد.

این پسوند "مَند" در پارسی در زبان یونانی به ریختِ "ont" در آمده است که با "وَنت" در پیوند است.
بِدرود!

ولی شاید بگویید:"اگر واژه پَس از "بِ" نیز "ب" بود گویش آن واژه زیبا نمی شود"
باید پاسخ دَهَم که:
1 - این پدیده خیلی کم رخ می دهد.
2 - برای هر پسوند و پیشوندی چنین پدیده ای شایدی است. برای نمونه، اگر واژه پیش از "مند" با "م" پایان یابد، آنگاه چنین چیزی رخ می دهد پس این کاستی و کمبود همه پسوند ها و پیشوند ها است.
اگر هم جایی بود که باید از پسوند بِکار ببرید، پسوند "دار" بسیار بِهتر وشناخته شده تَر از "مَند" است. مردم تنها واژه با "مَند" ای که با آن کار دارند "کارمند" است!
پس بکار بردن از این پسوند، نادرست است و با چِرایی هم در این دیدگاه به آن پرداختم. پس تنها بِدانید که "مَند" برابر "دار" است و خواهشمندم در پیشنهادهایتان از آن بکار نبرید.
ولی مَن که باشم که بخواهم بگویم شما چه کار کنید یا نه!هر کاری دِلِتان خواست بکنید ولی تنها عَرض کردم که این یک پیشنهاد است و بِهتر است که اینگونه باشد.
بِدرود!

پس به جای "مند" بهتر است در واژه سازی از "دار" بکار ببریم مگر آنکه نشود!
بدرود!

ـمند : زابان گذشتۀ ( وجه وصفی گذشته ) مندن که بعنوان پسوند تصور می شود به معنی گرفته، دارا : هنرمند، توانمند، قدرتمند، آرزومند، گله مند، گلایه مند، ارجمند، خردمند، دانشمند، عیالمند، کارمند، دردمند،
منش : خصلت ذاتی، رفتار صادقانه، اندیشه، طرز رفتار و فکر درونی، طرز رفتار که از عمق جان بیرون آمده و از سر چاپلوسی و فریب نیست، خو، خوی، شخصیت، طبع، طبیعت، عادت