جدایی، تفکیک، فراق، انفصال، دوری، مفارقت
مترادف ها
پیشنهاد کاربران
مفارقت. [ م ُ رَ / رِ ق َ ] ( از ع ، اِمص ) از یکدیگر جدا شدن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) . مفارقة. و رجوع به مفارقة شود. || ( اِمص ) مأخوذ از تازی ، جدایی. مهجوری. دوری. ( از ناظم الاطباء ) : چه هرکه همت او از دنیا قاصر باشد حسرت او به وقت مفارقت اندک بود. ( کلیله و دمنه ) . و سخاوت را با خود آشنا گرداند تا از حسرت مفارقت متاع غرور مسلم ماند. ( کلیله و دمنه ) . به تضریب نمام خائن بنای آن خلل پذیرد و به عداوت و مفارقت کشد. ( کلیله و دمنه ) .
... [مشاهده متن کامل]
همیشه تا که بود در جهان مفارقتی
میان شدت و ناز و میان شادی و غم.
سوزنی.
امروز، حاشا الحضرت العلیاء، دست فرسوده مفارقت عزیزان و پای سوده نیک مردان شده است. ( منشآت خاقانی چ محمدروشن ص 212 ) . اگرچه داغی را که خادم داعی از مفارقت رکاب میمون بر جگر داشت مرهم نهاد و نوازش داد. . . ( منشآت خاقانی چ محمد روشن ص 69 ) . همه شب سمیر کواکب و مسیر مراکب بودم تا لمعه کهولت صبح در مفارقت شباب شب پدید آمد. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 31 ) . همه جواب مطلق بازدادند و مفارقت دیار و اَمصار کرمان و قطع طمع از آن حدود تکلیف کردند. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 316 ) . امکان موافقت نبود به مفارقت انجامید. ( گلستان ) . چگونه ای در مفارقت آن یار عزیز. ( گلستان ) .
نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا
تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی.
سعدی.
ای مرهم ریش و مونس جانم
چندین به مفارقت مرنجانم.
سعدی.
مفارقة. [ م ُ رَ ق َ ] ( ع مص ) از یکدیگر جدا شدن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( المصادر زوزنی ) ( ترجمان القرآن ) . جدایی کردن و از هم جدا شدن. فِراق. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) . جدایی کردن و از هم دور شدن. ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) . و رجوع به مفارقت شود. || بر زوال صفت اطلاق شود با بقاء ذات مانند زوال کهولت ، زیرا که کهولت زایل می شود و صاحب آن باقی می ماند؛ و نیز بر زوال صفت اطلاق شود با زوال ذات مانند زوال پیری ، زیرا که پیری مادام که صاحب آن نمرده است زایل نمی گردد. و مراد از ذات ، چیزی است که این صفت برآن عارض می شود. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ) . || ( اصطلاح اصول ) در نزد اصولیان ، اطلاق می گردد بر معارضه در اصل و آن نفی حکم است به جهت انتفای علت. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ) .
منبع. لغت نامه دهخدا
... [مشاهده متن کامل]
همیشه تا که بود در جهان مفارقتی
میان شدت و ناز و میان شادی و غم.
سوزنی.
امروز، حاشا الحضرت العلیاء، دست فرسوده مفارقت عزیزان و پای سوده نیک مردان شده است. ( منشآت خاقانی چ محمدروشن ص 212 ) . اگرچه داغی را که خادم داعی از مفارقت رکاب میمون بر جگر داشت مرهم نهاد و نوازش داد. . . ( منشآت خاقانی چ محمد روشن ص 69 ) . همه شب سمیر کواکب و مسیر مراکب بودم تا لمعه کهولت صبح در مفارقت شباب شب پدید آمد. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 31 ) . همه جواب مطلق بازدادند و مفارقت دیار و اَمصار کرمان و قطع طمع از آن حدود تکلیف کردند. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 316 ) . امکان موافقت نبود به مفارقت انجامید. ( گلستان ) . چگونه ای در مفارقت آن یار عزیز. ( گلستان ) .
نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا
تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی.
سعدی.
ای مرهم ریش و مونس جانم
چندین به مفارقت مرنجانم.
سعدی.
مفارقة. [ م ُ رَ ق َ ] ( ع مص ) از یکدیگر جدا شدن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( المصادر زوزنی ) ( ترجمان القرآن ) . جدایی کردن و از هم جدا شدن. فِراق. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) . جدایی کردن و از هم دور شدن. ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) . و رجوع به مفارقت شود. || بر زوال صفت اطلاق شود با بقاء ذات مانند زوال کهولت ، زیرا که کهولت زایل می شود و صاحب آن باقی می ماند؛ و نیز بر زوال صفت اطلاق شود با زوال ذات مانند زوال پیری ، زیرا که پیری مادام که صاحب آن نمرده است زایل نمی گردد. و مراد از ذات ، چیزی است که این صفت برآن عارض می شود. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ) . || ( اصطلاح اصول ) در نزد اصولیان ، اطلاق می گردد بر معارضه در اصل و آن نفی حکم است به جهت انتفای علت. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ) .
منبع. لغت نامه دهخدا
منبع. عکس فرهنگ ریشه واژگان فارسی دکتر علی نورایی
*رای هند فرمود برهمن را که: بیان کن از جهت من مَثَل دو تن که با یک دیگر دوستی دارند و به تضریب نَمّام خائن بنای آن خلل پذیرد و به عداوت و مفارقت کشد