مرز

اما در کشورهای دچار سوءمدیریت، تراکم زیاد در مراکز و کم توجهی به مناطق مرزی به چشم می خورد. مرزنشینان، سازمان یافته نیستند و پراکنده دیده می شوند، حتی به زحمت، آب و غذا می یابند. به آنها مهارت چندانی آموخته نمی شود و چنان تنگدستند که بجای کمک به نظام گمرک و تولید داخلی، به قاچاق روی می آورند. طبیعتا از رهبران معظم له و سیاستمداران خودکامه، نفرت بیشتری در مناطق مرزی به چشم می خورد و چون کمتر کسی برای آنها هورا می کشد، رهبران بی کفایت و دهان بین نیز مایل به دیدار نزدیک از مرزها نیستند و دشمنان دور و نزدیک ( که با طمع به داشته های همسایه بیمار خود چشم می دوزند ) همچنان به تعصب و تفرقه در میان مرزنشینان دامن می زنند و دارای قدرت نفوذ بالایی هستند. به نظر نمی رسد چنین کشوری، خانه امن و همیشه آباد اهالی خود باشد و احتمالا تا مدت نامعین، آبستن حرامزاده های بیشتر و رویدادهایی یحتمل ناگوارتر از امروز خود خواهد بود مگر آن که تا فرصتی باقی مانده است، به یک اراده پولادین برسد تا شاید موفق به تغییر سرنوشت تلخ خود باشد