مدح

رودکی.
تا زنده ام مرا نیست از مدح تو دگر کار
کشت و درودم این است خرمن همین و شدکار.
رودکی.
بتا نخواهم گفتن تمام مدح را
که شرم دارد خورشید اگر کنم سپری.
رودکی.
ستاینده شهریاران بدی
به مدح افسر نامداران بدی.
فردوسی.
هر که ناشاعر بود چون کرد قصد مدح او
شاعری گردد که شعرش روضه رضوان بود
زآنکه مدحش جمع گردانید معنی های نیک
چون معانی جمع گردد شاعری آسان بود.
عنصری.
ای خواجه چو در مدح تو من شعر فتالم
از معنی باشد چو سماوات پرانجم.
بدری ( از حاشیه فرهنگ اسدی نخجوانی ) .
چون در اول تاریخ فصلی دراز بیاوردم در مدح غزنین. ( تاریخ بیهقی ص 277 ) . استادان در صفت مجلس و صفت شراب و تهنیت عید و مدح پادشاهان سخن بسیار گفته اند. ( تاریخ بیهقی ص 276 ) . متنبی در مدح وی بر چه جمله سخن گفته است. ( تاریخ بیهقی ص 391 ) .
تا سخنم مدح خاندان رسول است
تابعه طبع مرا متابع و یار است.
منبع. لغت نامه دهخدا

برخی دیگر از معادل های مدح در زبان فارسی عبارتند از:
منقبت:
به معنای ستایش و تعریف از ویژگی های خوب کسی یا چیزی است.
نعت:
به طور خاص به معنای ستایش پیامبر اسلام ( ص ) است، اما در معنای عام تر به معنای ستایش و توصیف ویژگی های خوب نیز به کار می رود.
مدیحه:
به شعری که در آن مدح و ستایش وجود دارد، گفته می شود.
تکریم:
به معنای بزرگداشت و احترام گذاشتن به کسی است.
تعبیر احساسات:
مدح می تواند برای بیان احساسات مثبت نسبت به یک فرد یا چیز به کار برود.