محمد

سوری علق آیه ی یک و چیزی که در اقامه و اذان گفته میشود: اشهدان محمد رسول الله حضرت محمد به چه لقبی در بین مردم مشهور بود: با لقب ( ( امین ) ) در بین مردم مشهور بود فرشته ای که برای حضرت محمد پیام وحی را آورد: جبرأیل بود و اولین زن و مردی که به حضرت محمد ایمان آوردند: حضرت خدیجه_حضرت علی و آخرین پیامبر و دین کتاب الٰهی: حضرت محمد_اسلام_قرآن

ستایش کردن یعنی چیزای خوبی را راجع به چیزی یا کسی را بر روی کاغذ یا زبان آوردن
Praiseworthy, praised, commendable, Glorified

چه بسا که زبان قدیمی این منطقه که وجود دارد آثارش برا بودایی ها هست
دقت کرده باشید آیین بودا در کل آسیا پخش بوده
یعنی همع زبان ها ریشه مشترک دارند فقط کافیه دقت کنید

1: حرف مضارعه یعنی همان حروف اتین را از فعل مضارع ثلاثی مزید حذف میکنیم
2 :یک میم به جای حروف مضارعه یا اتین قرار میدهیم ومیم را ضمه می دهیم
3: عین الفعل یا از حروف اصلی کلمه دومی یا وسطی فعل ( مانند : اکرم که حروف اصلی ان ک رم است دومی یا وسطی حروف اصلی مان. . . ر . . . . میشود ) را اگر بخواهیم اسم فاعل درست کنیم از افعال ثلاثی مزید کسره میدهیم و اگر بخواهیم اسم مفعول درست کنیم فتحه میدهیم
د ر ساخت اسم فاعل و اسم مفعول نوع ساخت ان در ثلاثی مجرد با ثلاثی مزید فرق می کند
پس در نتیجه محمد به دلیل اینکه م ان ( که عین الفعل یا حروف دوم یا وسطی از حروف اصلی کلمه است ) فتحه دارد پس اسم مفعول بر اسال توضیح بالا میشود
و معنی محمد : ستایش شده یا ستوده شده یا . . . . . است

ریشه در کلمه مزگوت به معنب محل خدا ( مزدا ) دارد و بصورت ریشه سه حرفی سجد به معنی برخاک افتادن هم تبدیل شده. . . عربی ریشه سامی دارد و هم خانواده با زبانهای عبری و آرامی است. یعنی کلا زبان ادیان ابراهیمی اما از زبان لاتین ، زبانهای شمال آفریقا و البته زبان پارسی و پهلوی هم وام گرفته است. . . . چرا که نه؟ با هم همسایه بودند و داد و ستد داشتند. . مثلا یکی را که خودم پیدا کرده ام می گویم ریشه کلمه فلوس در عربی شاید همان جمع فلس به معنی پولک باشد . . . که با پول هم ارتباط دارد. . . هنوز شمالی ها به پولک های ماهی می گویند فلس ماهی. . . .

قول رسول حق چو درختی است بارور
برگش ترا که گاو تویی و ثمر مرا.
ناصرخسرو.
- رسول خدا ؛ آن حضرت صلی اﷲ علیه و آله. ( ناظم الاطباء ) . کنایه از حضرت محمد ( ص ) . آن حضرت صلی اﷲ علیه و آله. ( ناظم الاطباء ) :
چهارم علی بود جفت بتول
که او را ستاید بخوبی رسول.
فردوسی.
دین خدای ملک رسول است و خلق پاک
امروز بندگان رسولند و رعیتش.
ناصرخسرو.
گویید که تو حجت فرزند رسولی
زین درد همه سال به رنجید و بلایید.
ناصرخسرو.
رسول کو و مهاجر کجا و کو انصار
کجا صحابه ٔ اخیار و تابع اخیر.
ناصرخسرو.
و خدیجه سیده ٔ زنان عالم بود رسول را همه ٔ فرزندان از خدیجه بود. ( قصص الانبیاء ص 216 ) .
ای از عروس نه فلک اندر کمال بیش
وز نه زن رسول به ده نوع یادگار.
خاقانی.
شنیدم که طی در زمان رسول
نکردند منشور ایران قبول.
خاقانی.
همی گفت گریان بر احوال طی
بسمع رسول آمد آواز وی.
سعدی ( بوستان ) .

در عبرانی به معنای روشن شده است
מוחמד = محمد
اگر دقت کنید نوشته عبرانی و عربی خیلی از نظر ظاهر در این اسم شبیه هستند. ( عبرانی هم از راست به چپ خوانده میشود )
این کلمه ربطی به زبان دری ( فارسی ) ندارد.
پاراکلیتوس این کلمه کاملا یونانی است و معرب آن فارقلیط.
اگر پاراکلیتوس را پریکلیتوس بنویسیم معادل عربی آن "محمد" میشود
حَمَّدَ - یُحَمِّدُ - حَمِّد - تَحمید - مُحَمِّد - مُحَمَّد
که در اناجیل هم بهش اشاره شده.
که ربطی هم به روح القدس نداره
https://fa. shafaqna. com/news/73301
در نسخه اصلی انحیل که به زبان عبری بوده, مَخمَد نوشته شده
که وقتی به یونانی نوشته شد اسم ها رو هم ترجمه کردند! ( کار احمقانه ای )
مخمد ( محمد ) = پریکلیتوس
یشوع ( عیسی ) = ایسو
مشیخ ( مسیح ) = کریستوس
کریستوس به انگلیسی میشه christ
موشه ( موسی ) = موزز
ماریام ( مریم ) = مری
اهغون ( هارون ) = اِرون
شمعون = سایمون
این اسم ها ربطی به دری ( فارسی ) یا پهلوی ندارند!
هیچ ربطی!
مطالعه بفرمایید!
مطالعه!

پیش از خود مانند پارسی ، یونانی ، لاتینی ، سریانی ، قبطی ، بابلی ، آرامی ، عبری . . . وام گرفت و دستور زبانان نویسان بسیاری مانند سیبویه پارسی دستور زبان اربی نوشته و ترانویسانی ( مترجمینی ) مانند روزبه و دیگران برای ترانویسی واژه های فراوانی را که اربی نداشت از زبان های خود به درون اربی آوردند. و همچنین باید افزود که زبان های عبری ، سریانی و . . . . نیز از زبان پارسی آن روزگار بسیار وام گرفته اند . و این جستار نیازمند پژوهش بیشتر زبان شناسان را دارد.

در عبرانی به معنای روشن شده است
מוחמד = محمد
اگر دقت کنید نوشته عبرانی و عربی خیلی از نظر ظاهر در این اسم شبیه هستند. ( عبرانی هم از راست به چپ خوانده میشود )
این کلمه ربطی به زبان دری ( فارسی ) ندارد.

همانطور که پس از اسلام واژگان زیادی از عربی وارد زبان فارسی شد، زمانی هم فارسی به عنوان زبان یک تمدن نزدیک به عربستان بر عربی تاثیراتی داشته و هیچ کجای جهان پژوهش درباره ریشه کلمات منع نشده و به معنی برتر دانستن خود از نژاد های دیگه نیست. البته من برای سومین بار میگم که با حرف آقای آرشاگرگین درباره نام محمد موافق نیستم و ایشون فقط نظر خودشون رو گفتند.
از نظر شما انسانیت چیه؟ اینکه یک عده بگن فارسی لهجه سی و سوم عربیه و ما حتی حق پژوهش درباره ریشه کلماتمون رو نداشته باشیم چون عربی یک زبان مقدسه و وام واژه نداره؟
و اینکه درسته ما گونه های متفاوتی نیستیم و همه انسانیم ولی با زبان ها و نژاد ها و فرهنگ های مختلف. یک چینی و یک آمریکایی میتوانند با صلح و آرامش کنار هم زندگی کنند و هر کدام فرهنگ خود را داشته باشند و در موقع لزوم از آن دفاع کنند. این به معنای ستیز نیست یکی از ویژگی های خلقت است.
اى مردم ما شما را از مرد و زنی آفریدیم و شما را ملت ملت و قبیله قبیله گردانیدیم تا با یکدیگر شناسایی متقابل حاصل کنید در حقیقت ارجمندترین شما نزد خدا پرهیزگارترین شماست بی تردید خداوند داناى آگاه است. حجرات/۱۳
و از نشانه‏ هاى [قدرت] او آفرینش آسمانها و زمین و اختلاف زبانهاى شما و رنگهاى شماست قطعا در این [امر نیز] براى دانشوران نشانه‏ هایی است. روم/٢٢

بله ما باید همیشه خودمان را از همه بالاتر ببریم. همه ی اقوام هم باید این کار را بکنند. همه مردم حق دارند که بگویند جهان متعلق به ما است. چه بهتر با هم ستیز کنند. چونکه همه اقوام برتر هستند باید جهان دست آنها باشد. ما قلمرو داریم باید با چنگ هایمان اونا رو روی درخت مشخص کنیم.
هر انسانی از هر قوم دیگر رو دید به چشم انسان نبینیم اونا ارزش ندارند ما ارزش داریم. غرور باید باشد. همه بی ارزشند ما ارزشمند. همه نادانند ما دانا. همه ناتوانند ما توانا.
راست می گین انسان کجاست که انسانیت باشه. بهتره همونی باشیم که هستیم.
راست می گین فرق داره. گونه های متفاوتی هستیم. باید برای حفظ بقایا و فرهنگ گونه مان بجنگیم. هر گونه ای باید این کار را انجام یدهد.

دوم اینکه مقدس بودن واژگان تنها به بار معنایی آنهاست و اینکه واژه عربی باشد یا فارسی و چقدر عمر کرده باشد تاثیری در ارزش آنها ندارد، خداوند هر قومی را با همان زبانی که گویش میکردند هدایت میکرد. ریشه شناسی واژگان عربی و پژوهش درباره آنها هم غصب کردن آنها نیست، بسیاری از کلمات فارسی در زمان ساسانی وارد عربی شدند و پس از اسلام با ریخت عربی به زبان ما برگشتند. البته من در مورد واژه محمد نظری ندارم و صحبتم کلی هست. نمونه: فردوس که از واژه فارسی پردیس گرفته شده و در قرآن نیز آمده است. اوستایی: Paridaeza
همانطور که گفتین در همه قوم ها نژاد پرستی وجود داره به این معنی که یک ملت خودش را برتر از بقیه بدونه، ولی هر فردی حق داره به هویت خودش افتخار کنه و از فرهنگش دفاع کنه. اینکه ما فکر کنیم زبان عربی پاک و مقدسه چیزی جز عرب پرستی نیست.

در مورد سوال دیگه ی شما که میگید واژه فارسی در قرآن ننگ هست: طبق تحقیقی که انجام دادم قدیمی ترین زبان هندی اروپایی زبان تامیل هست که گفته 7000 سال قدمت داره. بدین منظور هرچه کلمه فارسی که در دست ما هست همه اش هندی می باشد. این کلمات هزاران بار تغییر پیدا کردند تا به دست ما ایرانی ها رسیدند. هر بار که کلمه عوض می شه ارزشش پایین تر میاد. حالا فرض کنید یک کلمه ای که از هند میلیون ها بار تغییر کرده و رسیده به قرآن دیگه چه ارزشی داره. خود ماها هم می دانیم عرب ها به شدت کلمات رو عوض می کنن و یه چیز دیگه ازش می سازن. خوب اگر چنین کلماتی که دیگه واقعاً فاقد ارزش هستند وارد قرآن بشند. به نظر شما ارزش خواندن را دارند. کلماتی که عرب ها از ایرانی ها گرفتند و هزاران بار اونارو تغییر دادند. مقدس بودن به ارزش بالای کلمات هستش. اگر کتاب پیامبر خدا زردشت را عرب ها آتش نمی زدند. و اگر تا به امروز می ماند می فهمیدیم که چه قدر با ارزش هست چونکه کلمات با ارزش بالای خودشان در کنار هم قرار گرفته بودند. کلمات اوستایی بدون دخالت دست عموم مردم بودند. در یک کلام کتاب زردشت به طور کامل مقدس بوده. حیف که دیگر هیچ اثری از آن باقی نمانده.
قرآن هم که به دست الله یا همان اهورامزدا به قلب پیامبرش محمد نازل شده نباید کلماتی باشد که به دست مردم عادی تحریف شده باشد. باید کلماتی باشد که کمترین تغییر را با زبان ریشه اش یا همان سامی داشته باشد. پس در قرآن نمی تواند فارسی 1400 سال پیش باشد چونکه فارسی به شدت با زبان باستان خود که اوستایی می باشد دستخوش تغییرات زیادی شده است.
در کتاب زردشت فقط یک زبان بود آن هم زبان اوستایی. در قرآن هم باید یک زبان باشد آن هم زبان عربی. ترشی مخلوط که نیست. کتاب های مقدس باید با یک زبان نوشته بشوند.
در مورد عرب پرستی: بله این یه موضوع رایجی هست که هر قومی خودش را برتر می داند و بقیه را مگس. حتما آمریکایی ها فکر می کنند که آلمانی ها یک گروه مگس هستند. ایران به عراق و عراق به ایران. فارس به ترک و ترک به فارس و. . . هم همین نظرها را دارند. ما انسان هستیم. اقوام دیگر مثل ما چشم و گوش و دهان دارند اگر اون ها که هرچه دارند ما هم داریم مورچه باشند پس ما هم حتماً مورچه هستیم. ( طبق استدلال های فلسفی ) . نمی دانم چه شده ولی هرچه که شده دیگر انسانیت نیست.

هم می گوید ما قرآن را به زبان عربی گویا نازل کردیم. یعنی حتی یک کلمه فارسی نمی تواند در قرآن پیدا شود. واقعا عجبا!

کردار نیک : هو کَرت
محمد = بزرگ اندیشه ، کلان فکر ، داری فکر بلند
دستور زبان نویسان اَرَب از وامواژه ها ریشه سه تایی و سه واتی ساختند ، نمونه های فراوانی دیده میشود :
مِحراب ( حَرَبَ ) ولی از مِهرآب ( نیایشگاه های مهرپرستان که کنار آب ساخته شده و سپستر مزگت ها و کلیساها روی آنها ساخته شدند.
مَسجِد ( سَجَدَ ) ولی از مَزکَد : مَز کوتاه شده اهورامَزدا و کَد = خانه است خود اَرَبیان جامِع می گویند.
خُروج ( خَرَجَ ) ولی خُ - روج : خُ یا اِخ یا خَ همان زُ یا اَز یا آز یا ex لاتین به مینهء به سوی بیرون و روج = از رَوَک که رَوَج یا روج شده از رَویدن و رَفتن گرفته شده در کُل به بیرون رفتن.
چون زبان اَربی در بُرشگاهی ( مقطعی ) زبان نیمه جهانی شد مانند انگلیسی که از لاتین واژه وام گرفت زبان اربی هم از زبان های شهریگری های ( تمدن های ) پیش از خود مانند پارسی ، یونانی ، لاتینی ، سریانی ، قبطی ، بابلی ، آرامی ، عبری . . . وام گرفت و دستور زبانان نویسان بسیاری مانند سیبویه پارسی دستور زبان اربی نوشته و ترانویسانی ( مترجمینی ) مانند روزبه و دیگران برای ترانویسی واژه های فراوانی را که اربی نداشت از زبان های خود به درون اربی آوردند.
تا کنون روی این جستار به گونهء فراگیر پژوهش نشده است.

مَسجِد ( سَجَدَ ) ولی از مَزکَد : مَز کوتاه شده اهورامَزدا و کَد = خانه است خود اَرَبیان جامِع می گویند.
خُروج ( خَرَجَ ) ولی خُ - روج : خُ یا اِخ یا خَ همان زُ یا اَز یا آز یا ex لاتین به مینهء به سوی بیرون و روج = از رَوَک که رَوَج یا روج شده از رَویدن و رَفتن گرفته شده در کُل به بیرون رفتن.
چون زبان اَربی در بُرشگاهی ( مقطعی ) زبان نیمه جهانی شد مانند انگلیسی که از لاتین واژه وام گرفت زبان اربی هم از زبان های شهریگری های ( تمدن های ) پیش از خود مانند پارسی ، یونانی ، لاتینی ، سریانی ، قبطی ، بابلی ، آرامی ، عبری . . . وام گرفت و دستور زبانان نویسان بسیاری مانند سیبویه پارسی دستور زبان اربی نوشته و ترانویسانی ( مترجمینی ) مانند روزبه و دیگران برای ترانویسی واژه های فراوانی را که اربی نداشت از زبان های خود به درون اربی آوردند.
تا کنون روی این جستار به گونهء فراگیر پژوهش نشده است.

گفتار نیک : هو خُت ( واژه های خُطبه ، خَطیب ، مُخاطب ، خَطاب ، خَطابه . . . ریشهء ایرانی دارند )
کردار نیک : هو کَرت
محمد = بزرگ اندیشه ، کلان فکر ، داری فکر بلند

خداوند فاطر و شکافنده و جداکننده حق از باطل و نور از ظلمت است و دخترم �فاطمه� قطع‏ کننده و جدا سازنده است. خداوند متعال صاحب خوبى و نیکویی ها و احسان است و فرزندم یکی �حسن� است و دیگرى �حسین� است�‏.

پاسخ اجمالی
آن حضرت دارای دو بعد متفاوت زمینی و آسمانی یا به عبارت دیگر ظاهری و باطنی هستند که در هر بعد با نام خاصی نامیده شده اند که هردو از ریشه حمد مشتق شده است. از همین روی در روایات به این مطلب اشاره شده است که نام پیامبر اسلام در آسمان ها احمد و در زمین محمد ( ص ) است.
پاسخ تفصیلی
روایات متعددی در مجامع روایی هست به این مضمون که اسم پیامبر اسلام ( ص ) در آسمان ها احمد و در زمین محمد است[1]. همچنین نام آن حضرت در کتب پیشینیان هم طبق برخی روایات و آیات احمد ذکر شده است[2].
گذشته از برداشت ساده از این روایات که صرفا چندین نام برای پیامبر قائل است وقتی این روایات را در کنار برخی روایات دیگر قرار می دهیم که به سابق بودن خلقت نوری پیامبر بر همه مخلوقات اشاره دارد به این نتیجه می رسیم که آن حضرت دارای دو بعد متفاوت زمینی و آسمانی یا به عبارت دیگر ظاهری و باطنی هستند که در هر بعد با نام خاصی نامیده شده اند و هر بعدی احکام و ضوابط خاص به خود را دارد.
همچنانکه طبق روایات خداوند نام آن حضرت را از نام خود مشتق کرده و نور آن حضرت هم از نور خداست و همه عالم به برکت وجود آن حضرت خلق شده است. همچنین می دانیم که در مباحث فلسفی و عرفان نظری صادر اول و حقیقت محمدیه واسطه فیض برای خلقت کل عالم است که همان نورانیت باطنی آن حضرت می باشد.
بنابراین اگر عالم هستی را به طور کلی به دو عالم ارض و سماء تقسیم کنیم معنای اینکه پیامبر اسلام در آسمان ها احمد و در زمین محمد است اشاره به این مطلب دارد که آن حضرت با وجود ظاهری خود بر اهل زمین و با وجود باطنی خود بر اهل آسمان افاضه می کنند.
در این میان اصطلاح قرآنی دیگری که از همین ریشه حمد و احمد و محمد است اصطلاح مقام محمود است. ابتدا لازم به ذکر است که این مقام مختص پیامبر اسلام نیست بلکه ائمه و مومنان حقیقی نیز طبق روایات در این مقام قرار دارند یا رسیدن به این مقام را از خداوند در خواست می کنند.
مقام محمود به عنوان یک منزلت در سلوک الاهی که طبق آیات قرآن حاصل شب زنده داری است مقامی است که پیامبر اسلام در سیر تشریعی و دنیوی خود به آن رسید. هرچند در ذات نوری خود و در بعد باطنی و تکوینی خود دارای این مقام بود.
بنابراین در مقایسه بین نام ظاهری و باطنی آن حضرت که اشاره به بعد ظاهری و باطنی شان دارد، رسیدن به مقام محمود - که در قرآن به پیامبر وعده داده شده است - به این حقیقت اشاره دارد که؛ هرچند آن حضرت در ذات خود و در عالم تکوین، نور اول و برتر از همه انوار و موجودات بوده اما در عالم تشریع برای رسیدن به این مقام - که مختص به خود اوست - مجاهده کرده و آن را در خود محقق نموده است.
[1] مجلسی، بحار الانوار، ج16، ص 96. موسسه الوفاء بیروت، 1404ق.
[2] �وَ إِذْ قالَ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ یا بَنی‏ إِسْرائیلَ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْراةِ وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یَأْتی‏ مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جاءَهُمْ بِالْبَیِّناتِ قالُوا هذا سِحْرٌ مُبینٌ� الصف، 6.