محراب

ریشه ی این واژه از حرب به معنی جنگ نیست؛ که از حَرَب به معنی شکوفه ی خرماست که چون در بالای نخل است، از آن نام مکان ساخته اند که مَحرَب مانند مشهد گردیده و ئر گویش محراب شده است و خوانش درست آن با فتح میم است؛ زیرا اگر با کسر میم باشد بر وزن مفعال است که اسم آلت است؛ ولی این غلط مصطلح است که هم اعراب و هم ایرانیان آن را مِحراب خوانده اند.
همتای پارسی این واژه ی عربی، بَربار و فَروار است.

دیگر اینکه محراب در لغت به معنی نقطه بالای مجلس است ، و چون محل محراب در بالای معبد بوده به این نام نامیده شده .
بعضی می گویند : محراب در میان بنی اسرائیل بعکس آنچه در میان ما معمول است در نقطه ای بالاتر از سطح زمین قرار داشته ، و چند پله می خورده و اطراف آن را دیوار می کشیده اند به طوری که کسانی که داخل محراب بودند کمتر از خارج دیده می شدند جمله فخرج علی قومه من المحراب که در آیات فوق خواندیم با توجه به کلمه علی که معمولا برای جهت فوق به کار می رود این معنی را تایید می کند .
( تفسیر نمونه ج : 13 ص : 22 ) .