مباح در لغت به معنای روا و جایز است و در اصطلاح فقه اسلام، عملی است که انجام و ترک آن بر مکلَف مساوی است؛ نه عذابی دارد و نه پاداشی. مانند: راه رفتن. هر آنچه درموارد چهارگانه واجب حرام مستحب مکروه نباشد درقلمرو مباحات تلقی میگردد.
... [مشاهده متن کامل]
مقابل حرام، در شرع حلال است و آنچه را که حرام نباشد، شامل می شود. از این نظر حلال فراگیرنده تر از مباح است. یعنی هر مباحی حلال است، ولی هر حلالی مباح نیست، مانند مکروهات که حلالند، ولی مباح نیستند.
از نظر جعفر بن محمد الصادق - امام ششم شیعیان - «همهٔ اشیاء مباحند مگر آنکه مورد نهی واقع شده باشند. »
... [مشاهده متن کامل]
مقابل حرام، در شرع حلال است و آنچه را که حرام نباشد، شامل می شود. از این نظر حلال فراگیرنده تر از مباح است. یعنی هر مباحی حلال است، ولی هر حلالی مباح نیست، مانند مکروهات که حلالند، ولی مباح نیستند.
از نظر جعفر بن محمد الصادق - امام ششم شیعیان - «همهٔ اشیاء مباحند مگر آنکه مورد نهی واقع شده باشند. »
فراوانی وزیادهرانچه میتواندبدون دغدغه و حلال وبی پایانی استفاده شود.
از لحاظ فقهی : مُباح فـعل نـیـکی است که انجام و ترک آن نه ثواب دارد ونه گناه مثل خوردن میوه جات/اهل سنت و جماعت
مالی که مالک ندارد : مباح
مالی که مالک دارد : ملک
مالی که مالک دارد : ملک
از نظر فقهی هر مالی که بدون دخالت نیروی انسانی در طبیعت موجود باشد مال مباح نام دارد
جایز، حلال، روا، شایست، انجام پذیر، سزاوار
بی مانع
جایز