لنج

در جنوب به کسانی که در کار ساخت لنج می باشند جلاف یا گلاف گفته می شود.
به اتاق ناخدا قماره و به انبار پائینی خَن گفته می شود.
در ایران لنج ها در کرانه های خلیج فارس بسیار یافت می شوند و لنج سازی یکی از صنایع بومی مردمان خلیج فارس است.
واژه لنج، که در جنوب ایران به فتح لام و در در تهران و برخی مناطق دیگر به کسر لام تلفظ می شود، از واژه انگلیسی لانچ ( launch ) به معنی قایق بزرگ موتوری گرفته شده است.
امروز نام عمومی رایج برای کشتی های چوبی دست ساز در حنوب ایران لنج است اما در گذشته به تمام کشتی های دست ساز که با بادبان حرکت می کردند جَهاز و جمع آن جهازات می گفتند.
رضا طاهری در کتاب از مروارید تا نفت به قسم زیر لنج های حاشیهٔ خلیج فارس خصوصاً حوالی بندر کنگان بسته به طرح بدنه آن ها دسته بندی می کند:
۱ـ سَماچ: سماچ یک نوع قایق ماهی گیری است و امروزه بر روی آن موتور می بندند و کارایی اش برای ماهی گیری است و تا حدود ۵ تن ماهی در آن می ریزند. سمک یا سمچ به معنای ماهی است.
۲ـ هوری: هوری یا ح. . ری یک نوع قایق کوچک است که گونه های آن از یک تا ۱۰ نفر را با خود جابجا می کند. بیش تر از تنه های درختان و به صورت یک تکه می سازند. و اگر چوب مناسب یک تکه در دسترس نباشد آن را از چند تکه چوب که به هم می بندند به وجود می آورند. ظرفیت هوری کوچک ۱۰۰ و حوری بزرگ ۴۰۰ کیلو می باشد. در گذشته هر لنج ماهی گیری یا کشتی های باری یک حوری به همراه خود داشته است، حوری یک تکه سبک تر از کتراست و در زمان های مورد نیاز و نجات غریق زودتر از کتر آماده به دریا انداختن می شود. در زمانی که دریا آرام است و کسی به دریا افتاده است از حوری استفاده می کنند و اگر دریا ناآرام باشد از کتر و اگر طوفانی باشد از ماشوه.
۳ـ سَمعِه: سمعه جهازی بود که در گذشته مورد استفاده قرار می گرفت و برای نصب بادبان بسیار مناسب بود ولی برای قراردادن موتور به بدنه اش به کار نمی خورد.