قیوم

پایدار است و سوم ، قائم از ریشه قیوم یعنی برپادارنده ، اشاره به اموری دارد که از جنس ماده نیستند مثل عدل ، سنت های خداوند ، قوانین حاکم بر جهان و نیاز آفرینش به پایداری و بقاء ، به عبارت دیگر خداوند انسان ، حیوان ، جماد و جهان را آفریده ولی قوانین حاکم بر حهان را برپا داشته ( اگرچه برپادارندگی یا وضع یک چیزی به صورت عام ، مصداق آفرینش هم هست ) ، پس چون خداوند خودش هم از جنس ماده و امثالهم نیست تنها صفتی که ذات او را بیان کند برپا و پایدار بودن همیشگی است ، چهارم اینکه آمدن قیوم پس از حی می تواند به قیوم به عنوان صفت مکمل حی اشاره داشته باشد یعنی زنده پایدار ، زنده همیشگی ، پنجم اینکه حی القیوم می تواند به زنده مسلط و برفراز اشاره داشته باشد که همه چیز عالم تحت نظر و ید و تدبیر اوست ، ششم ، از آنجا زنده در عرف بشری به رشد و نمو غیرو ذالک اشاره دارد و زنده ماندنش هم به همین رشد و نمو و تغذیه و قس علیهذا نیازمند است ، لذا آمدن قیوم پس از حی در وصف خداوند بیان می دارد که ذات احدیت برای زنده بودن از این تعابیر مبری است و زنده بودنش پایدار و همیشگی و متکی به ذات خود اوست .

است و سوم ، قائم از ریشه قیوم یعنی برپادارنده ، اشاره به اموری دارد که از جنس ماده نیستند مثل عدل ، ، سنت های خداوند ، قوانین حاکم بر جهان و نیاز آفرینش به پایداری و بقاء ، به عبارت دیگر خداوند انسان ، حیوان ، جماد و جهان را آفریده ولی قوانین حاکم بر حهان را برپا داشته ( اگرچه برپادارندگی یا وضع یک چیزی به صورت عام ، مصداق آفرینش هم هست ) ، پس چون خداوند خودش هم از جنس ماده و امثالهم نیست تنها صفتی که ذات او را بیان کند برپا و پایدار بودن همیشگی است ، چهارم اینکه آمدن قیوم پس از حی می تواند به قیوم به عنوان صفت مکمل حی اشاره داشته باشد یعنی زنده پایدار ، زنده همیشگی و یا حتی می تواند به زنده مسلط و برفراز اشاره داشته باشد که همه چیز عالم تحت نظر و ید و تدبیر اوست .

و تربیت و مراقبت و قدرت بر آن است ، همه این معانی از قیام استفاده می شود، چون قیام به معنای ایستادن است ، و عادتا بین ایستادن و مسلط شدن بر کار ملازمه هست ، از این رو از کلمه قیوم همه آن معانی استفاده می شود.