قطران

( ( زهد چبود؟ هر چه جز حق روی ازآن برتافتن
زهد نبود روی چون طاعون و قطران داشتن ) )
یعنی زهد آن نیست که چهره ی خود را درهم و تاریک کنی زاهدان به ترشرویی معروف بوده اند.
( تازیانه های سلوک، نقد و تحلیل قصاید سنائی، دکتر شفیعی کدکنی، زمستان ۱۳۸۳، ص 422. )
قطران که گاهی در لغت به فتح قاف و سکون طاء و یا به کسر قاف و سکون طاء خوانده شده ، به معنى ماده اى است که از درختی به نام ابهل می گیرند که آن را می جوشانند تا سفت شود ، و به هنگام بیمارى جرب به بدن شتر میمالند و معتقد بودند با سوزشی که دارد ماده بیمارى جرب را از بین می برد ، و به هر حال جسمی است سیاه رنگ ، بد بو و قابل اشتعال .

او در الکل هفتاد درجه ویسکی حل میشود و موجب تغییر رنگ قرمز مایل به قهوه ای و عطر و طعم خوشی میگردد و لذا عرق دو آتشه انگور و کشمش هم اگر در بشکه چوبی بلوط بخوابد تبدیل به کنیاک می شود لذا شرح کامل قطران در بالا امده بود و نکته ای که نیامده بود نقش قطران در ویسکی و کنیاک نبود که ذکر گردید