قدم

دما ؛ منشعب از کلمه ی دم که در ارگانیک وجود آدم دارای حرارت در عمل دم و بازدم می باشد.
دومان ؛ دمیده شده هوای دم دار و ادامه دار بودن آن در فضا را دومان گویند.
درک بهتر و مبسوط تر کلمه ی دومان مرتبط با تحلیل و تفسیر کلمه ی دوم در متن زیر تبیین شده است ؛
دوم ؛ این کلمه که به معنای واقعی یک کلیدواژه می باشد و به عنوان یک کلید جهت رسیدن به کلمات دیگر به ما کمک می کند و به عنوان یک نام برای یک عدد ریاضی شناخته شده است و با نگارش دو نیز رایج می باشد در واقع کلمه ی اصلی و کامل آن دُوُّم منشعب از کلمه ی دم می باشد.
فلسفه ی ایجاد و پیدایش کلمه ی دوم در واقع مانند کلمه ی پنج که از پنجه و تعداد انگشتان دست دارای عینیت و انطباق شده است و کلمه ی فنجان با ریخت پنجان به معنی ظرفی که در پنجه قابل قرار گرفتن است عدد دوم نیز از یک سیکل یا دو عمل دم و باز دم در نفس کشیدن آدم و ادامه دار بودن این سیکل دوتایی ایجاد شده است.
کلمه ی دمیدن در اصل و در واقعیت از یک سیکل یا دو عمل هواکشی و هوادهی باعث ایجاد این پدیده می شود.
کلمه ی دومان نیز که از دمیده شدن هوا و ایجاد گردوغبار ایجاد می شود بر مبنای این است که از جایی این هوا کشیده شده است که باعث هوادهی در یک فضا می شود
یعنی کلمه ی دومان در واقعیت یک عمل هواکشی و هوادهی می باشد که باعث ایجاد یک جریانی از هوا در فضا می شود.
همچنین کلمه ی دوم که منطبق بر یک واقعیت در عالم هستی می باشد و تحلیلی که از خودش برای ما ایجاد می کند در مورد کلمه ای مانند دما این تعریف را ایجاد می کند که کلمه ی دما در واقع مرتبط با دو مفهوم سرما و گرما می باشد که باعث ایجاد جریان هوا و توده های هوایی در علم هواشناسی می شود.
از کلمه دم به معنی نفس کلمه ی دیگری به نام دام در اصطلاح دامداری به معنی دارای دم و دما ایجاد شده است.
همچنین در تأیید مطلب فوق در مورد کلمه ی دم و دما و ادامه دار بودن این واقعیت برای ادامه و تداوم و مداوم شدن حیات در وجود آدم، کلمه ی قدم نیز که از همکاری هر دو پای انسان قابل انجام است دارای عینیت و انطباق و مُؤَیِّد این مفهوم می باشد.

قدم. [ ق ُ / ق ُ دُ ] ( ع ص ) دلیر. ( منتهی الارب ) . شجاع. ( اقرب الموارد ) . || ( اِمص ) پیش رفتگی.
قدم. [ ق َدَ ] ( ع اِمص ) پیشی در کار. || ( اِ ) آنکه او را مرتبه باشد در خیر و نیکوئی. || پی و اثر. گویند: قدم صدق. رجوع به قدم صدق شود. || دلیر. || پیش پای. || گام. خطوه. ج ، اقدام. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) . بادیه آشام ، ثابت ، آبله پرور، آبله فرساد در فارسی از صفات آن و مقراض از تشبیهات آن است. ( آنندراج ) :
قدم باید اندر طریقت نه دم
که اصلی ندارد دم بی قدم.
سعدی ( بوستان ) .
قدم پیش نه کز ملک بگذری
که گر باز مانی ز دد کمتری.
سعدی ( بوستان ) .
خواهی برسی به عشرت آباد عدم
واقف شوی از جلوه خورشید قدم
چون صبح طلب بال و پری از ره صدق
کاین ره نشود قطع به مقراض قدم.
بیدل ( از آنندراج ) .
گویند: رجل ٌ قَدَم ٌ و امراءةٌ قَدَم ٌ و رجال ٌ قَدَم ٌ و نساءٌ قدم ٌ و هم ذوالقدم. و فی الحدیث حتی یصنع رب العزة فیها قدمه ؛ یعنی درآورد خدای تعالی بدان را دوزخ. والاشرار قدم اﷲ للنار کما ان الاخیار قدمه الی الجنة. او وضعالقدم مثل للردع و القمع ای یأتیها امر یکفهاعن طلب المزید. ( منتهی الارب ) . میرزا علی گوید: قدم مرکب از سه جزء است رسغ و مشط و انگشتان ، رسغ عبارت از چند استخوان است در تحت ساق و خلف مشط و مرتفعترین نقطه آن قرقره کعب است. مشط را پنج استخوان است وانگشتان پا بعینه مانند انگشتان دستند مگر اینکه جسم آنها بخصوص جسم بند دوم هر چهار انگشت کج است. ابهام پا نیز مثل ابهام دست دارای دو بند. ( جواهرالتشریح میرزاعلی ص 151 - 159 ) .
- جان در قدم کردن ؛ جان را به پایش فدا کردن :
خیزم بروم که صبر نامحتمل است
جان در قدمش کنم که آرام دل است.
سعدی.
- در ( اندر ) قدم کسی افتادن ؛ خود را خوار و ذلیل کسی کردن. خضوع و تذلل نمودن. نهایت تعظیم و احترام کردن :
نه خوارترم ز خاک بگذار
کاندر قدم عزیزت افتم.
سعدی.
منبع. لغت نامه دهخدا

منبع لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی عمید
فرهنگ فارسی معین
فرهنگ واژه های سره
فرهنگ فارسی هوشیار