فلاخن

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

یر = هم پسوند شدن است همچون ایز یا is در لاتین و ایرانی همچون تندیر = تنوری شده و . . .
=> اشکندیر = بیرون کندن = به بیرون کندن = منظور بیرون کندیزه شده است = فلاخن
فلاخن هم برابر ؛ فلا خن میشود که در آن فلا = فل ا ( نشان کثرت وزیادی ) و خود فل میتواند اشاره به پِل یا پَل داشته باشد یعنی تندی و اتشین ( زود و سریع ) مثلا در واژه پلغوره که در زبان مازندرانی به فوران گفته میشود از پِل غوره ( کوره ) آمده یعنی به سرعت از کوره در رفتن => فلاخن = پلاخن = زودکندن و زودپرتاب کن = تند پرتاب کن
فلاخن نمیتواند کلاسنگ یا کلاخن بوده باشد هرچندذ واژه کِل یا کَل اشاره به خشکی / عدد / چیز های سفت مانند دارد و در ترکیب با خن مینای کِل انداختن را میدهد اما اگر گذشتته آنرا کلاخن بدانیم ک در گذر زبان به خ یا ق تبدیل شده و به پ و ف تبدیل نشده => فلاخن از پلاخن آمده ؛ نکته دیگر اینکه خود پِل اگر پهل هم بوده باشد یه معنای کنار میباشد => پلاخن میشود کنار اندار یا همان دور انداز => یا اشاره به دور انداختن دارد یا اشاره به تند انداختن.