فضل

روزگارش در نگارش، شیواترین در گویش، رساترین در گفتگو و استوارترین در پرس وجو» نامیده است. گرایش های مذهبی به تشیع داشته و دلبستهٔ سعید بن حمید کاتب بوده. زادگاهش بصره بود و در دربار متوکل می زیست. روزی که به متوکل هدیه شد، از او پرسیده شد که آیا تو شاعر بانویی؟ و او پاسخ داد «به گمان آن که مرا فروخت و آن که مرا خرید، آری» و خلیفه خنده ای کرد و فضل شعری از خود را خواند. فضل به برگزاری محافل ادبی می پرداخت و مردان و زنان شاعر نزد او گرد می آمدند و از این راه هدایای بسیاری درمی یافت.