فصیح

میر کلام ؛ مرد فصیح و خطیب زبان آور.

فصیح: نوشته یا گفتاری که به آسانی فهمیده شود.
همتای پارسی این واژه ی عربی، اینهاست:
رسا، شیوا، کارَنگ.

الـــسن

لَسِن ، اَلسَن

عنقاسخن ؛ که سخنی چون عنقا دارد. بمجاز فصیح :
خاقانی است بلبل عنقاسخن ولی
عنقاست کبک هم صفت اوش چون نهی.
خاقانی.

شیوا، مورد پسند، گویا

ملیح الکلام ؛ فصیح و زبان آور. ( ناظم الاطباء ) . رجوع به ترکیب بعد شود.
- ملیح المحاوره ؛ خوش بیان. شیرین سخن. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) .

روشن بیان . [ رَ / رُو ش َ ب َ ] ( ص مرکب ) آنکه بیان او روشن است . فصیح .

خوش تقریر. [ خوَش ْ / خُش ْ ت َ ] ( ص مرکب ) فصیح . نطاق . ( ناظم الاطباء ) . آنکه مسائل علمی را خوب بیان کند. آنکه تقریر خوب دارد. که با گشاده زبانی ادای مطلب کند. که مطلبی را نیکو بازگوید.

بلبل زبان . [ ب ُ ب ُ زَ ] ( ص مرکب ) شیرین زبان . ( فرهنگ فارسی معین ) . || فصیح . ( فرهنگ فارسی معین )