فرمودن

شاید با خود بگویید که اگر پیشوند "فر" و "مودن" را با نگاه به مینه ( =معنی ) شان به هم بچسبانیم، "فرمودن" که برابر "امر کردن" است را نمی گیریم.
ولی میشود. در گذشته، "سنجیدن" برابر "سنجِش وظیفه" که همان "برای کسی وظیفه تعیین کردن" بوده است و "سنجیدن" برابر "تعیین کردن" است.
پس "سنجیدن" برابر "تعیین کردن" است که همان "فرمان دادن است"
پیشوند "فر" در اینجا نشان دهنده " به پیش کشیدن" است.
بِدرود!

فرمودن از دو بخش بنیادین فر - مودن درست شده است. این پیشوند"فر" در بن واژه ها کاربرد دارد همانگونه که در فرسودن=فر - سودن است.
مودن در فرمودن برابر چه چیزی است؟
با جستجو در همین وبسایت به دیدگاه کاربر گرامی /فرتاش/ می رسیم. ایشان واژه مایه را برابر مودن دانستند.
ولی کاربرد "فر" در فرمودن و فرسودن و. . . . را اکنون نمی دانم و باید بیشتر بررسی کنم.
به راستی که مایه از دو بخش ما - ی - ه درست شده است. "ی" در اینجا برای آسانی گویش آمده است و هیچ کاربردی در خود بن واژه ندارد. ما بن کنونی همین مودن است، چرا که از دو بخش مو - دن درست شده است پس "مو" بن کنونی آن است، ولی همانگونه که در سودن، سو به سا دگریده شده است، در اینجا نیز مو به ما دگریده می شود ( اینگونه دگرش ها در پارسی زیاد هستند. به دیدگاه من زیر واژه "مصدر" سری بزنید )
پس ما، بن کنونی مودن است.
"ه" ای که به بن کنونی یک بن واژه را بدهد، برابر خود آن بن واژه می شود. پس مایه=مودن.
به این شیوه به برابر آن می رسیم!
نکته این است که خود فرمودن را نیز می توان بن کنونی اش را پیدا کرد چون، این پیشوند های بن واژه همانند پیشوند واژه ها کار نمی کنند!
فرمودن از دو بخش فرمو و دن درست شده است، پس بن کنونی آن فرمو است که "و" در آن به "ا" دگریده شده است.
پس بن کنونی آن فرما است و بن گذشته آن فرمود است.
پسوند این بن واژه نیز "دن" است که در گذشته "تن" بوده است. پس باید فرموتن می شد.
بدرود!