عیسی

نتیجه اینکه تصویر وحیانی - دینی به شکل 《دنیا - برزخ - آخرت 》 نمی تواند حقیقت داشته باشد، زیرا همانطور که بیان و عرض گردید، پایان عالم یا حالت برزخ؛ رسیدن به معاد و برپائی قیامت کبری و فصل برداشت محصول در آخرت نمی باشد.
یکی از شنوندگان کلام ایسا ( عیسی ) از وی پرسیده بود : چگونه من میتوانم دو باره از مادر متولد شوم؟ ایسا در پاسخ فرموده است : من به تو میگویم تا این آدم قدیمی در وجود تو نمیرد، هرگز نمیتوانی دوباره متولد شوی. مسیحیان امروز بر این باورند که منظور ایسا تولد دوباره در روح بوده و نه تولد دوباره از مادر. با احترام کامل به پیشگاه ایسا و پیروان وی، من معتقدم که هر فرد انسانی بعد از وقوع مهبانگ های هشتم همیشه در یک درجه تکاملی برتر از قبل در همین دنیا دوباره از مادر متولد میشود تا رسیدن به معاد یعنی تا بازگشتن به مبدء با کمیت و کیفیت بهشت برین اولیه.
گرچه تلفظ ریشه ای و معنای اصلی نام های باستانی مهم می باشد، اما پی بردن به ایده های مرکزی در سر و دل شخصیت های معروف تاریخ بخصوص انبیاء و اولیاء دینی و کشف اوهامات و ابهامات عدیده و فراوان و رفع آنها از افکار و خیالات آنان ( آیه و حدیث و روایت و تمثیل ) بسیار مهمتر می باشد.

Koran با تلفظ کُرآن به زبان آلمانی و Quran با تلفظ کورآن به زبان انگلیسی، معادل قرآن در زبان عربی می باشند. با اندکی تفکر روی این دو عنوان با حروف لاتین و به زبان های غربی به سهولت می توان در یافت که پیشوند Kor و Qur همان کُر در زبان کردی می باشند و پسوند آن، اشاره به پیامبر اسلام داشته است. به این معنا که حکیمان و عارفان و ادیبان و واژه سازان قوم عرب و در راس آنان خود پیامبر اسلام و در میدان رقابت با دین مسیحیت در سرزمین حجاز ، از طریق انتخاب این عنوان برای کتاب دین اسلام در لفافه و پنهانی و غیر مستقیم و خطاب به پیروان دین مسیحیت گفته اند: نه ایسای شما بلکه محمد ما پسر خداست. یا نور محمدی ما بهمراه خودی وی اولین مخلوق است. سپس حرف ک را به ق تبدیل نموده که رد پا گم شود و مسلمان بدانند که کلمه قرآن به معنای : بخوان ، می باشد.
به قول کارل مارکس آلمانی و یهودی الاصل ، امروزه می توان به سهولت مچ دست انبیاء را گرفت و نخ یا رشته های سحر و جادوی کلام آنانرا نقش بر آب نمود. البته شاید خود او هم غافل از اثرات تشعشع پرتو های وسوسه گر نور ظلمانی آتش سوزان شهوت غریزه طبیعی نام آوری و شهرت طلبی در اعماق هستی و وجود خود بوده باشد. شاید هدف و قصد و نیت و انگیزه باطنی وی هم مثل بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع آئینی و دینی فقط زنده نگاه داشتن نام و نشان و اثر خویش در ذهن و زبان و خط انسان بخصوص پیروان و در حافظه یا خاطره تاریخ تا به قیامت بوده باشد و ضمیر آگاه و خودآگاه وی غافل و بیخبر از امیال و انگیزه های باطنی در زیر سطوح آن.
در پایان خدمت خواننده گرامی خانم آترین نریمان عرض می نمایم که از دیدگاه من جلد و محتوای هیچ کتابی مقدس نمی باشد و پدیده تقدس گرایی قوای ادراکی فهم و عقل انسان آئینی و دینی بخصوص در سطوح بالای رهبریت و پیشوائی و مرجعیت تقلید بطور کامل فلج نموده است.

نام Noah با تلفظ ریشه و اصلی نو آه ( نوح ) به معنای آه یا دَم نو بوده است در مقایسه با دَم کهنه آدم .
واژه Adam با تلفظ ریشه و اصلی آدم یک بینش و باور بوده در زبان و فرهنگ قوم فارسی زبان سومر و به معنای زیر بوده است : دَم زندگی بخش اولیه یا آغازین و یا ازلی و ابدی که دمای حیات بخش آن در کلیه جهات مکانی و بیمکانی بسوی بیکرانی و در طول زمان و بیزمانی بسوی آینده های نزدیک و بسیار دور هرگز به سردی نمی گراید و شعله های آتش آن هرگز خاموش نخواهند گردید. موسا آن بینش و باور را به یک نام تبدیل نموده و آنرا بر مرد آفریده شده در باغ بهشت نهاده است و از این طریق رد پا را بطور کامل چنان مخدوش و خاک مالی نموده است که آیندگان نتوانند به سهولت به سرچشمه زبانی و فرهنگی این واژه پی برند یا دست یابند. داستان اهورایی - اوستایی گیائو مرت ( در اصل به شکل : گیاه او مرز ؛ به این معنا که مرز زمانی او به دوران نباتی قبل از پیدایش حیوانات می رسد ) و داستان حماسی - شاهنامه ای کیومرث ( در اصل به شکل : کَی او مرز : به این معنا که مرز زمانی او بسوی گذشته کی می باشد ) چیزی دیگری نبوده و نیستند غیر از یک تقلید و اقتباس کودکانه و رقابت وار با داستان تورائی - موسائی آفرینش آدم. در این افسانه آدم بطور منطقی و معقول حداقل یک همسر داشته است برای انجام عمل آمیزش جنسی و تولید مثل، اما گیا ئو مرت و یا کیومرث چون از طرف اهو را مَزِدا یک همسر به عنوان هدیه برای تولید مثل دریافت نکرده بوده، پس از رسیدن به مرز گیاهان آنگاه پشت به زمان گذشته و رو به زمان آینده نموده و از راه خود ارضائی بذرش را روی خاک ریخته و از آن یک موجود گیاهی - انسانی دو شاخه ای روئیده بوده است تحت نام های مشی و مشیانه و الا آخر. انتخاب این دو نام هم چیز دیگری نبوده است غیر از یک تقلید طوطی وار و کودکانه و ناشیانه از میترا و وارونه ( MW ) فرا باستانی یکی خدای عشق و نه خورشید و دیگری اله عشق و نه ماه .
نام Abraham از سه کلمه زیر ساخته شده : Ab با تلفظ آب و rah با تلفظ راه و am با تلفظ اَم . معنای این نام از دیدگاه و زبان والدین فارسی زبان سومری بطور مفرد ( معمولا پدر در عصر پدر سالاری ) به شکل زیر بوده است : توشه نوشیدنی یا آب راه و یا روشنایی راه من . در دوران کودکی نام او به شکل Abram با تلفظ ابر اَم بوده است که از دیدگاه پدر یا مادر به معنای ابر باران و سایه بخش من . لذا بر خلاف تصور و بینش و باور خاص و عام یهودیان و مسیحیان و مسلمانان این نام در اصل و ریشه به معنای پدر اقوام و یا پدر قوم یهود و عرب نبوده و نمی باشد.
نام Ismael با تلفظ ریشه و اصلی ایس ما ایل از دیدگاه والدین یعنی آبراهام و هاجر کنیز مصری وی به معنای زیر بوده است : این است اِل ایل ما .
واژه Parao با تلفظ فَرا او ، لقب یا عنوان فرمانروایان مصر در اصل و ریشه به زبان فارسی بوده است به معنای او بالایی یا ماورائی.
Osiri با تلفظ او زیری لقب یا نام خدای مردگان و زیر زمین مصریان هم به زبان فارسی بوده است به معنای او زیرین یا پائینی بطور معکوس در مقابل خدای بالایی یا فرا او . و خیلی از مثال های دیگر از این قبیل.
در پایان کلام کودکانه امروز خویش که امیدوارم سر خوانندگان گرامی را بدرد نیاورده باشد، براساس بینش و باور فردی من، خداوند متعال در طول تاریخ پیدایش انسان روی کره زمین تاکنون هیچ انسان هایی را در بین اقوام یهود و عرب و عجم و هیچ قوم دیگری تحت عناوین سوشیان و منجی و ناجی و نبی و پسر و رسول و ولی و والی و هر گونه عنوان دیگری برای تربیت و هدایت معنوی بشر انتخاب و اعزام و ارسال ننموده و در گوش سر هیچ انسانی یک جمله یا جملاتی را تحت عنوان آیه و آیات نجوا و زمزمه نکرده است چه بطور مستقیم و بدون واسطه و چه غیر مستقیم یا باواسطه و شریعت راستین و حقیقی و واقعی خداوند متعال هرگز آئین و دین و مذهب و ایدئولوژی و فرقه و حلقه نبوده و نمی باشد بلکه علم و در راس آن علوم طبیعی و تجربی و ریاضی هم محض و هم کاربردی بهمراه فن آوری های مفید صنعتی و خلاقیت های مدرن هنری.
شیخ بزرگوار و پاکزاد و نیک نام سعدی روز بگفتا / خر ایسا را گر به مکه برند و چون باز آرند باز همان خر ست / خوشا به سعادت آن خر که ایسا بسوی معبد اورشلیم لحظاتی گذرا بر پشت آن سوار بود / که از لحاظ هوش و درایت و بیداری در قیاس با این شیوخ انسانی بسی برتر بود / به دروازه معبد که رسید در آنجا ایستاد و نرفت بدرون آن پشت سر ایسا / شاید چون می دانست گر چنین کند شود اغفال و خورد گول توسط شیطان مانند ایسا / ای انسان دینی دست بر دار زمین بگذار رها کن بگذر از این سد و مانع عظیم آئین یکتا پرستی / زیرا نیست چیز دیگری غیر از فرزند راستین و وارث بر حق و ادامه دهنده راه و کمال نهائی جمیع آئین های بت پرستی / گر به تنهایی نمی توانی این عادت یا اعتیاد کهنه و دیرنه را ترک نمائی/ به آن تن ده شبانه روز در چاردیواری کوخ گلی خویش که داری / اما به سنت و رسم و روش ضحاک مار بر دوش/ نکن آنرا بر دیگران و همگان تحمیل بطور اجباری/ یک پند کودکانه به شیوخ خوب وان اینکه دست بردارند از این همه مردم آزاری / تا که انشاء الله شاید الله از دست و زبان دنیوی شان در آخرت و قیامت باشد خشنود و راضی/ جدی دان و مپندار و نگیر آن طنین را به یک شوخی و بازی / یعنی پژواک صدای شعار زن و زندگی و آزادی/ در گوش سر و دل نگران حاجیان پس کوچه ها و خیابان و خورده بازاری/ سیاست حجاب و جدایی زن و مرد زهمدیگر از دوران کودکی تا پیری و کهولت و فرسودگی و مرگ و مردن/ ندارند ریشه در سیاست و حکمت و امر و کلام و کار و هنر خداوند / الا یعنی بلکه یا مگر در وسوسه های ابلیس و شیطان و یا اهریمن/ حافظا به ملازمان سلطان مطلق کی رساند این دعا را خدایا/ که بابت روئیت جمال و جلال بی مثال ش نراند زدرگاه این کبوتران آزادی و این طوطیان شکر خا را /

می شود. ساخت و پرداخت چنان �پسر خدا�یی که برای رهایی ایمان آوردندگان از آسمان فرود خواهد آمد به شکست بسیار سخت و سنگین یهودیان در برابر نیروهای روم باستان بازمی گردد که با همه ی ایستادگی که از خود نشان دادند در برابر آن سپاه نیرومند شکست خورده، تار و مار شدند. در پی این رویداد غم انگیز و سخت ناگوار بود که افسانه ی رهایی بخشی که از آسمان بزمین فرود خواهد آمد در دل توده ی مردم شکست خورده جان گرفت و گام بگام شاخ و برگ فراوان یافت. به همین افسانه ها پس از آن از سوی امپراتوری روم با آماج های روشنی که جای سخن درباره ی آن ها اینجا نیست، دامن زده شد و زمینه های پیدایش دینی تازه که همچنان از پیوندهای ژرف با دین یهودی برخوردار بود، فراهم و در روندی از پشتیبانی امپراتوری روم برخوردار شده به جایگاهی بالاتر دست بافت یافت. در دوره ی پسین ( سده ی چهارم ترسایی ) ، یک رومی از بهترین شاگردان مانی که سپس جایگاهی سپندینه در آیین مسیحیت دست یافت و به �سَنت آگوسیتن� نامور شد، کم و بیش بسیاری از ایستارهای در بنیاد ایرانی دین مانوی و دیگر دین های از ریشه ایرانی را با خود بدرون آیین تا اندازه ای جاافتاده در آن هنگام، ولی همچنان ساده و بی آرایه هایی نیرومند از �دانش کلام� ( تئولوژی ) و . . . آورد و به آن کالبد و توانی بسیار بخشید. این را از آنسو یادآور شدم که دستکم با اشاره به یک نمونه نشان دهم که این آیین تازه نیز بسان دیگر دین ها و آیین ها بدرازای زمان آنچنان دگرگون شد که به هیچ رو با نمونه ی رویهمرفته پیش پا افتاده ی نخستین خود سنجیدنی نبوده و نیست و به هر رو از دیدگاهی دانشورانه، چنین کسی هیچگاه هستی تاریخی نداشته است.

ساسانی به ریشه و معنای اصلی آن یعنی فارسی بودن آن پی نبرند طوریکه مبادا پیرو او یعنی ایسا شوند. یکی از القاب ایسا عبارت است از نازا ره ای، که در قرآن به علت اشاره شده در بالا به ناصری تبدیل شده و حتا پیروان ایسا را ناصریون نامیده اند. ایسا در بین راه از شهر نازاره بسوی بیت لهِ هِم ( Bethlehem ) متولد نشده است بلکه در یک کاروانسرا در آن شهر روی یک سکو در حیات آن و در زیر سقف یک ایوان گلی. Evangeli با تلفظ اِوان گلی که بصورت مفرد نام کتب چهارگانه مسیحیان می باشد و آنرا به معنای مژده یا پیام شاد ترجمه و تفسیر نموده اند، همان ایوان گلی می باشد به زبان آرامی ( زبان مریم و یوسف و ایسا و اجداد آنان ) و فارسی به معنای ایوانی که از گل ساخته شده باشد. لذا آن مژده یا پیام شاد تولد خود ایسا بوده است و نه ایوانی که زیر سقف آن تولد یافته بوده باشد. این دو واژ ه فارسی در قرآن به انجیل تغییر یافته اند. من گاهی اوقات از خودم می پرسم که آیا نام پیامبران قوم یهود و لقب فرمانروایان مصر و اکّد ( اک کد : به معنای کوتاه قد یا کوتاه نظر ) و آشور و بابل و سرزمین های دیگر که اکثرا ریشه فارسی دارند، آیا به امر خداوند متعال و از طرف وی و آسمان نازل و توسط جبرئیل در قالب وحی به گوش سر پیامبر اسلام ابلاغ گردیده اند، یا اینکه این تغییرات توسط حکیمان و سیاستمداران قوم عرب و در راس آنان خود پیامبر اسلام با هدف و قصد و نیت منحرف نمودن خط و مسیر حسی و فکری و خیالی متفکرین و اندیشمندان پارسی زبان اواخر عهد ساسانی و هدایت آنها بسوی ظلمت های ژرف و جهل علاج ناپذیر صورت گرفته اند ؟