عمر

یَوْمَ نَطْوِی السَّماءَ کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَما بَدَأْنا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعیدُهُ وَعْداً عَلَیْنا إِنَّا کُنَّا فاعِلینَ104وَ قُرْآناً فَرَقْناهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَی النَّاسِ عَلی‏ مُکْثٍ وَ نَزَّلْناهُ تَنْزیلاً106
. . .
مکث - ماکث . . .
عمر - عامر - مستعمره - استعمار - تعمیر - عمران . . .
ثنی - یتنی - ثوان - ثانی - تثنیه - ثانیة - ثنوة - اثنان - استثناء - . . .
طوی - طی - طیران - طائر - طیارة . . .

هُوَ أَنْشَأَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَاسْتَعْمَرَکُمْ فِیهَا فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ إِنَّ رَبِّی قَرِیبٌ مُجِیبٌ
استعمار یعنی آباد کردن دنیا و آخرت.
خطاب صالح به قوم ثمود که همه عمرشان را صرف آبادی دنیا و لذت های آن کرده بودند.
آباد کردن دنیا به معنی زرق و برق دادن به آن نیست، بلکه استفاده از نعمت های آن در حدّ رفع نیاز و مدت بقاء هر فرد در آن است.

کلمه ( عمر ) - به ضم ( عین ) و ( میم ) و هم به فتح ( عین ) و سکون ( میم ) - به معنای بقأ است ، و زمانی که در سوگند بکار رود - همچنانکه عرب میگوید: ( لعمری - به بقایم سوگند ) و ( لعمرک به بقای تو سوگند ) تنها به فتح خوانده می شود.