علوم سیاسی ( انگلیسی: Political science ) که گاهی سیاست شناسی یا علم سیاست نامیده می شود؛ یک علم اجتماعی است که با نظام های حکمرانی و تجزیه وتحلیل فعالیت های سیاسی، افکار سیاسی و قانون اساسی مرتبط با رفتار سیاسی سروکار دارد. ارسطو این علم را به عنوان مطالعهٔ حکومت تعریف کرده و آن را مادر علوم می داند. این علم بسیار زیاد با سیاست در عرصهٔ نظر و در میدان عمل، تحلیل نظام های سیاسی و رفتارهای سیاسی سر و کار دارد. اندیشمندان سیاسی خود را درگیر در شناسایی ارتباطات اساسی میان شرایط و تحولات سیاسی می بینند و از طریق این کار سعی در ساختن اصولی اساسی برای منظم کردن علم سیاست و پیش بینی کارهای سیاسی در جای جای دنیا دارند. علم سیاست با اکثر رشته های دیگر به صورت مستقیم تداخل دارد؛ ازجمله اقتصاد، حقوق، روان شناسی، تاریخ، مردم شناسی، حقوق اداری، سیاست عمومی، سیاست ملی، ارتباطات بین الملل، سیاست تطبیقی، جامعه شناسی، مؤسسات سیاسی و نظریه های سیاسی و تمامی رشته های علمی به صورت غیر مستقیم با سیاست در ارتباط هستند. گرچه قرن نوزدهم را زمان تدوین تمام شاخه های علوم اجتماعی می دانند اما علم سیاست ریشه هایی در دوران باستان دارد؛ در واقع، طبق تحقیقات و یافته های اخیر بشر این علم تقریباً ۲۵۰۰ سال پیش توسط کارهای افلاطون و ارسطو سازمان یافت.
... [مشاهده متن کامل]
علم سیاست معمولاً خود به چند زیر شاخه و گرایش متمایز تقسیم می شود که در مجموع این علم را تشکیل می دهند:
• فلسفه سیاست
• اندیشه سیاسی
• سیاست تطبیقی
• جامعه شناسی سیاسی
• سیاستگذاری عمومی
• مطالعات منطقه ای
• روابط بین الملل
• تاریخ تحولات سیاسی
فلسفهٔ سیاست، منطق موجود برای یک دولت مطلوب، قوانین مناسب و ویژگی های متمایز هر کدام است. سیاست تطبیقی، علم مقایسه و تعلیم گونه های متفاوت قانون اساسی، بازیگران عرصهٔ سیاست، قانون گذاران و دیگر زمینه های مرتبط است و همهٔ این ها از دیدگاه درون هر کشور مطالعه می شوند. روابط بین الملل با روابط میان دولت - ملت ها و شرکت ها و نهادهای فرادولتی و چند ملیتی سر و کار دارد.
علم سیاست از منظر روش شناختی شاخه ای از روش های پژوهشی اجتماعی است. رویکردهایی که در این علم وجود دارند شامل؛ پوزیتویسم، تفسیر گرایی، نظریهٔ انتخاب منطقی، رفتار گرایی، ساختار گرایی، پسا ساختار گرایی، رئالیسم یا واقع گرایی، نهاد گرایی و پلورالیسم یا کثرت گرایی است. علم سیاست به عنوان یکی از شاخه های علوم اجتماعی از روش ها و تکنیک هایی استفاده می کند که شامل دو دسته هستند؛ منابع دست اول همچون اسناد تاریخی و مدارک رسمی و منابع دست دوم همچون مقالات علمی نشریات، تحقیقات منطقه ای، تحلیل های آماری، مطالعات موردی، پژوهش های تجربی و مدل سازی.
... [مشاهده متن کامل]
علم سیاست معمولاً خود به چند زیر شاخه و گرایش متمایز تقسیم می شود که در مجموع این علم را تشکیل می دهند:
• فلسفه سیاست
• اندیشه سیاسی
• سیاست تطبیقی
• جامعه شناسی سیاسی
• سیاستگذاری عمومی
• مطالعات منطقه ای
• روابط بین الملل
• تاریخ تحولات سیاسی
فلسفهٔ سیاست، منطق موجود برای یک دولت مطلوب، قوانین مناسب و ویژگی های متمایز هر کدام است. سیاست تطبیقی، علم مقایسه و تعلیم گونه های متفاوت قانون اساسی، بازیگران عرصهٔ سیاست، قانون گذاران و دیگر زمینه های مرتبط است و همهٔ این ها از دیدگاه درون هر کشور مطالعه می شوند. روابط بین الملل با روابط میان دولت - ملت ها و شرکت ها و نهادهای فرادولتی و چند ملیتی سر و کار دارد.
علم سیاست از منظر روش شناختی شاخه ای از روش های پژوهشی اجتماعی است. رویکردهایی که در این علم وجود دارند شامل؛ پوزیتویسم، تفسیر گرایی، نظریهٔ انتخاب منطقی، رفتار گرایی، ساختار گرایی، پسا ساختار گرایی، رئالیسم یا واقع گرایی، نهاد گرایی و پلورالیسم یا کثرت گرایی است. علم سیاست به عنوان یکی از شاخه های علوم اجتماعی از روش ها و تکنیک هایی استفاده می کند که شامل دو دسته هستند؛ منابع دست اول همچون اسناد تاریخی و مدارک رسمی و منابع دست دوم همچون مقالات علمی نشریات، تحقیقات منطقه ای، تحلیل های آماری، مطالعات موردی، پژوهش های تجربی و مدل سازی.
همهء علوم سیاسی خلاصش اینه:
قانع کردن آنچه هست؛ نیست.
وآنچه نیست؛ هست.
وگرفتن خواسته ها وبه عمل آوردن نقشه ها وسرکارگذاشتن طرف را و. . .
بدون اینکه اندک متوجّه بشود وبدون درک واقعی اهمیّت مطالب اصلی سیاستگررا هست.
قانع کردن آنچه هست؛ نیست.
وآنچه نیست؛ هست.
وگرفتن خواسته ها وبه عمل آوردن نقشه ها وسرکارگذاشتن طرف را و. . .
بدون اینکه اندک متوجّه بشود وبدون درک واقعی اهمیّت مطالب اصلی سیاستگررا هست.