علم غیب

بهر حال علم غیب همان علم و دانش بیکران و نامتناهی خداوند می باشد و اندیشمندان دینی هزاران سال فرصت های طلایی در دست داشته اند که علم غیب و عالم غیب و خداوند را به انسان بشناساند و شواهد عینی به ما می آموزد که این بزرگواران در انجام این وظیفه عاجز و ناتوان و درمانده بوده و هستند. و معمولا تقصیر را به گردن عوام می اندازند که گویا نمیتوانند در پشت الفاظ آیات و روایات و احادیث انبیاء و اولیا و معصومین معنا و مفهوم علم غیب را دریابند، انگار خود آنان با داشتن عناوینی از قبیل علامه دهر و آیت الله و با ارائه دادن تفاسیر قطور و حجیم و کم و یا بی محتوا از آیات و روایات و احادیث بو و رایحه ناچیزی از علم و عالم غیب را به مشام عام رسانده باشند. حقیقت مسلم این است که شناخت علم و عالم غیب و خداوند ، تنها از طریق شناختن طبیعت و کیهان امکان پذیر و میّسر است و از عهده دین و الهیات و حکمت و عرفان و شعر و هنر و ادب دینی بر نیامده و نمی آید. دست یابی به چنین شناختی چند صده است که به عهده علوم طبیعی و تجربی افتاده است. اما شناخت های حاصل از پژوهش های علمی به غایت شناسی نیازمند اند و این غایت شناسی به عهده دانشمندان علوم تجربی و طبیعی نیست بلکه وظیفه فلسفه و عرفان علمی می باشد. متفکرین دینی در رشته های الهیات و حکمت و عرفان دینی از عهده این امر مهم بر نمی آیند، زیرا به آیات و روایات و احادیث و تفاسیر مختلف و متناقض آنها وابسته اند و به علت این وابستگی چشم سر و دل آنان به روی حقایق برتر و ژرف تر الهی مسدود گردیده است. حقایقی که در کتب دینی کوچکترین آثاری از آنها یافت نمی گردد. این بزرگواران در غایت شناسی نظریات علمی بطور ناقص و دست و پا شکسته و پراکنده سعی میکنند که شناخت علمی را بر آیات تطبیق دهند و در اندیشه خود هیچگاه شک راه نمیدهند که آن آیه ممکن است بطور کامل مخالف حقیقت علم و عالم غیب خداوند باشد. به عنوان مثال : آیه قرآنی که می فرماید: الله نور سماوات و ارض می باشد، حقیقت نداشته و منطبق بر واقعیت نمی باشد، زیرا الله یا خداوند نه تنها نور آسمان و زمین است بلکه آسمان و زمین هم از وجود خداوند و در وجود او می باشند و ضمنا این جمله اولین بار بر زبان ایسا ( عیسی ) مسیح بصورت زیر جاری گشته است : من نور دنیا هستم.
و تفسیر صحیح و حقیقی و مطابق بر واقعیت آیه : لا اله الا الله به صورت زیر می باشد : هیچ چیزی غیر از خدا وجود ندارد. این آیه برای اولین بار توسط موسا ( موسی ) به رشته تحریر در آمده است ، بصورت : تو نباید خدایان دیگری را در کنار من ستایش کنی.
خلاصه اینکه کلیه لایه های بیشمار عالم غیب که هرکدام در بر گیرنده مقدار بسیار زیادی از اسماء و صفات باری تعالی می باشند هرکدام به نوبه ویژه و خاص خویش در چهار چوب طرح مطلق خلقت و آفرینش و بر طبق مفاد آن از طریق وقوع مه بانگ های متوالی و پی درپی بر اثر نوسانات انقباض و انبساط وجود های محدود و متناهی عالم غیب در چهار چوب ثابت و پایدار جهان های موازی و بیشمار در قالب عوالم شهودی به ظهور می رسند و به واقعیات عینی تبدیل می شوند و نه از راه و طریقی دیگر.
امیدوارم که سر خواننده گرامی را به درد نیاورده باشم. در پایان این کلام کودکانه، دو بیت از حافظ که به جوانان عصر خویش که گویا پند پیر دانا را از جان خود بیشتر دوست داشته اند، پند زیر را داده است :
حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو /
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را