علم

دانستنیها چهار تا هستند دانشها، فرزانشها و آیینها و رازوریها. که هرکدام رشته های بیشمار و نابه پایان دارند.

نام گاوی است که در میان ده و صد وهزار گاو از دور شناخته است. که مرو و مروپ و مروف نامیده شده است. که عرف یعرف از آن گرفته شده است. تا آنج که علم هم از لم و الم کار است که شده است الم که به روند علم شده است، پس فارسی است.

مثلاً از زاویه ی ذات حروف در حرف ( ل ) در میان ساختمان این کلمه وجود یک مفهوم لطیف و سیال از مفاهیم را منظور می رساند. یا اگر این کلمه را در ساختمان کلمه ی معلم در نظر بگیریم و قانون مصوت ها را در این کلمه بررسی کنیم کلمه ی مُعَلِّم و مُعَلَّم اشاره به شخص علم دهنده و علم گیرنده می کند.
مثلاً از زاویه ی تغییر ریخت نگارش و صورتگری حروف در حرف ( ع ) و ( ل ) باعث ایجاد دو شاخه و جریان از مفاهیم، که هر شاخه مجدد انشعاب مفهومی متفاوتی را با کلمات کاربردی در جایگاه های کاربردی مختلف ایجاد می کند. مثلاً اگر دو حرف ( ع ل ) را با توجه به نزدیکی محل صدور آوای آنها به دو حرف ( آ ر ) در نظر بگیریم این مفهوم را به ما می رساند که یک انرژی لطیف و حیات بخش در میان کار قرار دارد. و کلماتی مثل آرامش آرمان آرزو و. . . را به ما نشان می دهد.
مثلاً از زاویه ی کانسپت کلامی اگر به این کلیدواژه نگاه کنیم کلماتی مثل المپیک آلمان اِلمان لامپ پلمب و . . . که ترکیب دو کلمه ی آل و لم در ساختمان کلمات مفاهیمی مثل پُر بودن یا مالامال بودن و معلوم بودن و شناخته بودن چیزها را به ما می رساند. مانند قانون معرفه و نکره ی عربی که افزونه ی حرف ال در ابتدای کلمات شناخته بودن و ناشناخته بودن چیزها را به ما می رساند. و کلمه ی لم در ساختمان کلمات مفهوم پُر بودن و مالامال بودن را ایجاد می کند.
مثلاً قانون بازچینی معکوس حروف جهت ایجاد و رسیدن به مفاهیم جدید در یک زاویه ای دیگر از مفاهیم. مثل علم و ملع یا مَلَأ در اصطلاح ملأ عام و یا کلمه ی مُلّاع که اشاره به مالامال بودن از مفاهیم یا اصطلاحاً با سواد بودن را به ما می رساند. قانون بازچینی حروف معکوس در بسیاری از کلمات قابل مشاهده است مانند حَدقه و قَدح یا جَرح و حَرج یا کلاف و فلکه یا نور و روان و فراوان از این دست کلمات.
مثلاً قانون لاتین در غالب گیری کلمات یا اصطلاحاً تلاطم حروف در غالب کلمه که مفهوم به عمل آمدن علم را به صورت یک مسیله ی الزام آور در اقدامات به ما می رساند.
و. . .

علم معمولاً در جلوی صف سوگواران حرکت داده می شود. علم های قدیمی تر معمولاً پایه ای دارند که واژه های دینی بر روی آن برنگاشته شده است و دو اژدها یا شیر با دهان باز از آن پاسداری می کنند. گاهی پهنای علم ها به ۳ متر تا ۱۰متر هم می رسد و غالباً ۱۱ زبانه ( تیغه ) دارد که زبانه میانی بزرگ تر از بقیه می باشد. حد فاصل زبانه ها را هم با اشیاء فلزی که به شکل کبوتر و طاووس و لاله و گنبد و بارگاه و… ساخته شده بود، پر می کردند.
به کسی که علم را با خود حمل می کند، علمدار می گویند. این شخص پایه علم را که از چوب ساخته شده، داخل بند تسمه ای که به کمر و شانه خود بسته، قرار می دهد و با آن حرکت می کند. علم و پرچم از وسائلی است که در جنگ ها از اهمیت اساسی برخوردار بود. البته بین علم و پرچم تفاوت هایی وجود داشته است و از نظر اهمیت هم درجه بندی شده اند. علم شمال کشور با علم بخش های مرکزی ایران اختلاف دارد.
به نظر می رسد که نوعی علم در زمان آل بویه برای مراسم محرم استفاده می شده است. در زمان آق قویونلوها طبل و علم از امامزاده ها توسط علما در مراسم مذهبی حمل می شده است. با تشکیل دولت شیعی صفوی، علم به صورت گستره ای در مراسم محرم و سایر مراسم مذهبی بکار مورد استفاده قرار می گرفته است.
قدیمی ترین علم های ایرانی در کاخ توپ قاپی استانبول نگهداری می شود. این علم ها از غنایم جنگی است و پس از تصرف شهر تبریز توسط سپاهیان عثمانی، شاه سلیم آن ها را به استانبول منتقل کرد که پس از رواج تشیع در زمان شاه اسماعیل مورد استفاده دسته ها قرار گرفته است از صفحه ای آهن به صورت تیغه ای باریک و بلند ساخته می شد. در راس آن علامت و نشان سنتی و قومی قبیله و در شیعه مذهبان نام الله یا نام الله و محمد و علی یا نام الله و پنج تن نقره کاری ( نقره کوبی ) یا کنده کاری می شد. تیغه باریک و بلند آهنین با صفحه ای مدور و بزرگ تر در انتهای تیغه که دارای قابی از فلز بود خاتمه می یافت. دور این قاب را با سرهای اژدها که از هنرهای چینی و ژاپنی اقتباس شده بود، می آراستند. این علم ها بر روی دسته ای چوبی یا فلزی قرار می گرفت و پیشاپیش دسته ها حمل می شد.