عطر

عطر. [ ع ُ طُ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ عاطِر. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) . رجوع به عاطر شود.
عطر. [ ع ِ ] ( ع اِ ) بوی خوش. ( منتهی الارب ) ( دهار ) . خوشبو و بوی خوش. ( غیاث اللغات ) . ماده خوشبوی نباتی یا حیوانی و روغنی شکلی است که دراندامهای مختلف غالب گیاهان وجود دارد. ( فرهنگ فارسی معین ) . ج ، عُطور. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) . خوشبوی و خوشبوئی و بوی خوش از هر چیز که برآید. ( از ناظم الاطباء ) . معروف است در ایام و حالیه ، عطریات در مشرق زمین بسیار متداول و مستعمل بوده و هست و به اشخاص و به لباس و رختخواب و غیره پاشیده می شد. ( قاموس کتاب مقدس ) . تطیب و عطر زدن نزد اعراب جاهلی از دلایل ثروت و نجیب زادگی بوده است. ( از تاریخ تمدن اسلام جرجی زیدان ج 5 ص 83 ) . بوی خوش و چیزی که آن را بخور کنند چون لبان ، و این مجاز است. و با لفظ سودن و پیچیدن و افشاندن و در عطر کشیدن و به عطر مالیدن مستعمل است. ( آنندراج ) . عطرهای قدیم عبارت است از: مشک. عنبر. ند. غالیه. زباد. لادن. گلاب. عود. بان. عبیر. کافور. صندل. اظفارالطیب. اشنه ( دواله ) . زهری. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) . میعة. مائعة. معتقة : خداوند زیاده چه فرماید از جامه و جواهر و عطر و رسول را معلوم است که چه دهند. ( تاریخ بیهقی ص 296 ) .
منبع. لغت نامه دهخدا

درصد اسانس و ۸۵ تا ۹۰ درصد الکل داره، ادوکولون هم یه غلظته که حدود ۵ تا ۱۰ درصد اسانس داره منتها تو کشورمون از قدیم به عطرها با هر غلظتی که درون شیشه ریخته شده و به بازار عرضه میشه ادکلن گفته میشه