عصا

عصا. [ ع َ ] ( ع اِ ) چوب. ( منتهی الارب ) . عود. ( اقرب الموارد ) . || چوب دستی ، مؤنث آید. ( منتهی الارب ) ( دهار ) ( غیاث اللغات ) ( ترجمان القرآن جرجانی ) . نوعی از چوبدستی متوسط در سطبری و باریکی که بعضی از آن سرکج بود، و در فارسی بزیادت یاء ( عصای ) نیز استعمال کنند. ( ازآنندراج ) چوبدستی که در موقع راه رفتن بدان تکیه کنند. ( فرهنگ فارسی معین ) . چوبی که بر آن تکیه کنند و بوسیله آن بزنند، و تثنیه آن عَصَوان شود. ( از اقرب الموارد ) . از آلات سلاح است ، و آن چوبی باشد سودمند در کارزار و فایده آن چون فایده دبوس و چماق است. ( از صبح الاعشی ج 2 ص 135 ) . ج ، أعص ، أعصاء، عُصی ، عَصی . ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) . پاده. پاشو. تختله. تخله. ختور. دستوار. دستواره. سنان. قرضوف. کتک. منساءة. منساة. هادیة. هرباس : اضرب بعصاک الحجر ( قرآن 60/2 و 160/7 ) ؛ با چوبدست خود آن سنگ را بزن. فأوحینا اًلی موسی أن اضرب بعصاک البحر ( قرآن 63/26 ) ؛ و به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود دریا را بزن. قال هی عصای أتوکاء علیها ( قرآن 18/20 ) ؛ گفت آن چوبدست من است که بر آن تکیه میکنم. و ألق عصاک ( قرآن 117/7 و 10/27 ) ؛ و بینداز عصا و چوبدست خود را. فألقی عصاه فاذا هی ثعبان مبین ( قرآن 107/7و 32/26 ) ، پس عصای خود را انداخت و ناگهان آن به اژدهائی آشکار تبدیل شد. فألقی موسی عصاه فاذا هی تلقف ما یأفکون ( قرآن 45/26 ) ؛ و موسی عصای خود را انداخت و ناگهان آنچه را آنان به دروغ می نمودند؛ ربود.
منبع. لغت نامه دهخدا

که ترکان مروجان دینی مسلمان را /چماق اری/ می گفته اند . به خاطر عصایی که اغلب آنها در دستشان داشتند