عرفان

اما عبارت یا آیه قرآنی به انسان خبر داده که هو الظاهر و الباطن به معنای هو یا الله در عین واحد و بطور همزمان هم ظاهر و هم باطن این واقعیت و طبیعت و کیهان است و نه تنها در دور دست ها بلکه همین جا و همین حالا ( یعنی در لحظه جاودانه حال ) حضور یا تشریف دارد. لذا این کلمه ترکیبی باید به شکل زیر بیان و نوشته می شده : erf In با تلفظ عرف این. یعنی اول این را که در این نزدیکی ست بشناس، آنگاه از طریق شناخت این، آن را هم خواهی شناخت. از طرف دیگر ضمیر دوم شخص مفرد یعنی این، برای هر فرد انسانی خود وی می باشد. لذا اول خود را بشناس ، آنگاه می توانی آن را بخوبی شناسایی کنی مشروط بر اینکه بخواهی . و شناخت ظاهر و باطن این واقعیت و طبیعت و کیهان خارج از توان معارف دینی و معارف حاصل از استدلالات منطقی و عقلانی فلسفه های آزاد و حکمت های دینی و الاهیات و کلام و تفسیر دینی و معارف حاصل از کشفیات و شهودات شوقانی و ذوقانی عرفان های گوناگون دینی و جمع این معارف روی همدیگر می باشد. لذا طریقت سیر و سلوک عرفان دینی تا زمانیکه در چارچوب انحصارات و اسارات بی رحمانه شرایع مختلف دینی در فعل و انفعال است به هیچ حقیقتی و در راس آن حق تعالی دست نخواهد یافت. مگر اینکه افسار مرکب طریقت خودرا از دست سر کاروانان شرایع دینی رها نماید و آنرا بدست سر کاروانان طریقه ها یا روش ها و شناخت و دانش علمی بسپارد. از این راه در خواهد یافت که حق تعالی به قول انشتین برای تعیین حرکت آینده طبیعت تاس نمی اندازد بلکه آنر از پیش با اطمینان و یقین مطلق طوری تعیین نموده و در چارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس مفاد و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر و جاودانه آن، برآن مُهر و موم قضا و قدر نهاده است و آنهم نه بر طبق شرایع آئینی و دینی بلکه به روش علمی، یعنی طوریکه در طول حرکت کلی این واقعیت و طبیعت و کیهان یک ذره یا موج نوری ( چه رسد به یک عارف بزرگ دینی ) هرگز نتواند از قفسه تنگ لحظه جاودانه حال زود تر یا جلو تر از بقیه پا به عرصه آینده بگذارد و یا اینکه در پشت سر بقیه پایش در گل زمان گذشته گیر کند و توانایی همگامی و همراهی با دیگران را نداشته باشد. به بیانی دیگر حق تعالی علمی و نه آئینی و دینی، کل محتوای وسیع و گسترده و پهناور این کیهان یا جهان را در لحظه تنگ حال برای همیشه و جاودانگی طوری حبس نموده است که رهایی یک ذره ناچیز کوانتائی یا کوارکی و یا نوری ( چه رسد به یک فیل یا عارف انسانی ) هرگز نتواند از آن رها شود و در بیرون از آن جدا از بقیه و به تنهایی و در انزوا به سیر و سلوک با هدف شناخت خود مشغول شود . بسان بودا که گویا در خیال پس از سیر و سلوک روی هشت راه از چرخه تولد و مرگ پیاده شده و به حالت اشراق یا روشنایی یا بیداری و خود آگاهی رسیده بوده باشد و یا مانند عطار که بجای طی هفت وادی در پیشگاه بیکران ، درگه را در پایان هفت وادی شهود نموده باشد و یا مانند مولانا که در پایان راه تکاملی چیزی شهود نموده باشد که گویا از لحاظ بزرگی در قفس تنگ وهم انسانی نمی گنجند بجای اینکه این حقیقت را شهود نماید که به کمک وهم نمی توان به شناخت خود و حق تعالی رسید بلکه از طریق فکر روشن و شناخت این واقعیت که در پایان راه به حالت و کیفیت و کمیت بهشت برین اولیه و آغازین باز خواهد گشت.
بهر حال شاید مفید باشد که بدانیم : نفس مجرد به معنای من یا خود می باشد و نه به معنای روح نه روان نه جان و نه عقل و نه ماده . لذا مترادف و معادل و هم معنا دانستن یا پنداشتن آن با این پدیده ها موجب گمراهه روی می شود. نقش و ظیفه نفس مجرد فقط مشاهده می باشد و آنهم بطور کامل بی طرفانه مانند شاهد بیطرف . در این باره نکات مهم اینکه تقسیم نفس به چهار نوع اماره و لوامه و ملامه و مطمئنه و یا مبارزه با نفس تحت عنوان جهاد اکبر و یا اعمال تزکیه و تهذیب نفس از طریق تهی نمودن آن از رذائل یا ناپاکی ها و پرکردن دوباره آن با فضائل پاک و استفاده از عبارتی از قبیل لاغر نمودن نفسِ چاق و چله شده، گمراهه روی های ژرف و بنیادی عرفان دینی می باشند.
مشاهدات نفسانی بطور مستقیم از پشت دریچه های حواس پنجگانه صورت نمیگیرد بلکه بطور غیر مستقیم از طریق فعالیت های قوه ادراکی فهم روی دریافت های حواس پنجگانه و محتوای خاطرات و اثرات تمایلات غرایز طبیعی و انگیزه های باطنی و کارکرد قوه ادراکی عقل روی قضاوت های قوه ادراکی فهم و رسیدن به نتیجه گیری های عقلانی. لذا عارف دینی نباید از خود یا من یا نفس مجرد خویش ترس داشته باشد و با هوا و هوس های آن به مبارزه بپردازد بلکه باید از پروش یافتگی یا نیافتگی و چگونه پرورش یافتگی قوای ادراکی فهم و عقل خویش بترسد که القائات و الهامات باطنی را برای وی کج و کوله تفسیر نکنند و نفس مجرد هم به عنوان شاهد بی طرف شاهد آن قضاوت ها و نتایج کج و کوله یا اوهامی و ابهامی نباشد. نفس مجرد انسانی از لحظه بسته شدن نطفه در رحم مادر از خواب ژرف و شیرین مرگ بیدار می شود و در طول زندگی حتا در طول خواب های شبانه یا روزانه تا لحظه مرگ بیدار می ماند و در طول خواب ها، محتوای خاطرات و اثرات تمایل غریزی را در تاریکی به شکل رویا های پراکنده و اغلب بی معنی مشاهده می کند یعنی بدون کمک تفسیر قوای ادراکی فهم و عقل خوابیده. لذا علت و ریشه اصلی رویا این می باشد و نه قبض یا جدایی روح بطور موقت از کالبد به اصطلاح مادی و سیر و سلوک آن در عالم برزخ و بازگشت آن اگر خدا بخواهد در جهت بیدار شدن از خواب. بکاربردن واژه هائی از قبیل انیت یا انانیت و یا منیت و جاری نمودن آنها بر زبان توسط بعضی حکیمان و عارفان دینی و فارسی زبان هم گمراه روی کلامی محسوب می شود.
روح و ماده هم هردو به یک سهم مساوی امر خداوند متعال می باشند و نه اینکه فقط روح امر هو یا الله فقیهان و متکلمین و حکیمان و یا حق تعالی عارفان و صوفیان دینی باشد و ماده امر اهریمن یا ابلیس و یا شیطان لانه کرده در سینا گوگه ها ( کنیساهای یهودیان ) و ایسا گوگه ها ( کلیساهای مسیحیان ) و الله گوگه ها ( مساجد مسلمانان ) و در حق گوگه ها ( خانقاه ها یا خانه های آقا و سرور آسمانی ) . روح و ماده نیم زوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز همدیگر می باشند و غیر قابل تفکیک و جدایی از هم بلکه برخوردار از قابلیت یا استعداد تبدیلات متقابل و یا نوسان در همدیگر و روان لایه درونی این نوسانگر دو قطبی می باشد. همانطوریکه در علم طبیعی و تجربی انرژی و جرم هم ارز و قابل تبدیل بهمدیگر می باشند، درست بهمان سان ماده و روح هم هم ارز و قابل تبدیل بهمدیگر. اما بزبان ریاضی غیر قابل فرمولبندی ، زیرا مقدار روح با ابزار های فیزیکی غیر قابل اندازه گیری ست.
آفریدگار کائنات نیافریده است مرا بهر طاعت و بندگی و یا به لسان قرآن الا یعبدون/ بلکه تا کند مرا وانهم نه بسان مادر ایسا یعنی مریم عذرا / الا به معرفت کامل ابعاد فراوان و بیکران خویش هدایت و رهنمون مرا / تا سهیم گرداند و بهره مند نماید از زندگی جاودان و بی آغار و بی پایان خویش مرا / بهر گفت و شنود و بازی و لذت و شادی و آزادی در سطح کمال ایده آل در پیشگاه اعلا و والا و بیکران خویش/
در پایان کلام کودکانه امروز خویش به عنوان شاگرد که امیدوارم سر خوانندگان گرامی را بدرد نیاورده باشد ، پیشنهادم خدمت دوستداران عرفان این است که شاید برای انسان امروز و آینده مفید و ثمر بخش باشد که عارفان دینی تصویر زیرا در اعماق وجود خویش شهود یا مشاهده نمایند و سپس آنرا به زبان روشن تفسیر کنند طوریکه به سهولت توسط افراد عادی قابل دریافت و تغذیه و هضم و جذب و قابل فهم و درک باشد.
مرگ - زندگی - تولد.
انسان در طول تاریخ پیدایش خویش روی کره ارض یا زمین در عمل و از طریق مشاهدات حسی و شناخت تجربی با تصویر زیر مواجه بوده است و خواهد بود:
تولد - زندگی - مرگ.
آیا غیر از زندگی واقعی و عینی و شهودی دنیوی که همیشه با تولد آغار میگردد و با مرگ به پایان میرسد، یک نوع زندگی دیگری هم می تواند وجود داشته باشد که برعکس زندگی دنیوی همیشه با مرگ آغار گردد و با تولد به پایان برسد ؟ اگر پاسخ عارفان شریف و ارجمند و بزرگوار به این سوال مثبت باشد، آنگاه آن نوع زندگی چگونه می باشد و چطور و یا از چه راهی می تواند با تولد به پایان برسد. در پاسخ گویی به این سوال اگر یک عارف توجه مرا به قیامت های انفرادی - صغرایی مندرج در قرآن معطوف نماید، سعی و کوشش وی در این زمینه باطل خواهد بود زیرا : من شما را بعد از مرگ بر نمی انگیزانم الا در یک نفس واحد.

همچنین بر اساس بینش و باور فردی من، خداوند متعال ( البته خدای حقیقی و واقعی و مطلق و بیکران از دیدگاه علم و عرفان علمی و نه خدای آئینی و دینی و مذهبی و ایدئولوژیکی و فرقه ای و حلقه ای که فقط یک لفظ یا واژه و یا کلمه در زبان و ادبیات و یک مقوله یا مفهوم و ایده انتزاعی در فهم و عقل ناقص انسان از باستان تاکنون بیش نبوده و نمی باشد ) در طول تاریخ پیدایش انسان روی کره زمین تاکنون هیچ انسان هایی را در بین اقوام یهود و عرب و عجم و هیچ قوم دیگری تحت عناوین سوشیان و منجی و ناجی و نبی و پسر و رسول و ولی و والی و هر گونه عنوان دیگری برای تربیت و هدایت معنوی بشر انتخاب و اعزام و ارسال ننموده و در گوش سر هیچ انسانی یک جمله یا جملاتی را تحت عنوان آیه و آیات نجوا و زمزمه نکرده است چه بطور مستقیم و بدون واسطه و چه غیر مستقیم یا باواسطه. از همه مهمتر این نکته که : برخلاف بینش و باور ادیان به اصطلاح توحیدی ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام، من براین بینش و باور و ایمان فردی ام که خداوند متعال علمی در هیچ زمان و بیزمانی و در هیچ مکان و بیمکانی هیچگاه هیچ فرد انسانی را بابت پندارها و گفتار ها و رفتار های بد دنیوی و هیچ بابت دیگری هرگز مورد استنطاق و مؤاخذه و بازپرسی و بازجوئی و ملامت و سرزنش قرار نخواهد داد و هیچ انسانی را به عذاب و سزای جهنمی محکوم و دچار و گرفتار و نخواهد نمود و آنهم به کوری چشمان و کری گوشان اهریمن یا ابلیس و یا شیطان آئینی و دینی و مذهبی و ایدئولوژیکی و فرقه ای و حلقه ای که یک موجود خیالی - اوهامی و یک لفظ یا واژه و یا کلمه در زبان و ادبیات آئینی و دینی و یک مقوله یا مفهوم و ایده انتزاعی در فهم و عقل ناقص انسان بخصوص آئینی و دینی بخصوص در سطوح بالای رهبریت و پیشوائی و مرجعیت تقلید بیش نمی باشد و خارج از ذهن های ناقص و معیوب آنها هیچگونه موجودیت و مصداق بیرونی ندارد.
الرحمن و الرحیم : پیشوند اَل در زبان عربی نقش حرف تعریف و تَعَیُن را بازی میکند مثل the در زبان انگلیسی . اما دو کلمه رحمن و رحیم در اصل و ریشه به زبان فارسی و به شکل های ؛ ره من و ره ایم ، بوده اند. لذا این دو کلمه به معنای بخشنده و مهربان نبوده اند بلکه به معنای راه محمّد و ما بهمراه وی در ره هستیم، البته در بطن و در طول راه واحد و یگانه خداوند متعال در قالب های کیهانی بیشمار.
سوره از دو کلمه فارسی ساخته شده است ؛ یکی سو به معنای جهت و دیگری ره مخفف راه. یعنی جهت نما ؛ قطب نما ؛ جهت یاب ؛ نقشه راه و راهنما یعنی کشف بزرگ و شناخت محوری و اصلی و مرکزی تئوری علمی مه بانگ یعنی نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان و متعاقب آن وقوع مه بانگ های متوالی و هفتگانه در طی وادی ها ؛ منازل ؛ پله ها ؛ ایستگاها و شهود هفت شهر عشق حقیقی و واقعی و کیهانی الله و نه وادی های هفتگانه عرفانی و هفت شهر خیالی - اوهامی عطار و مولانا .
عارفان علمی هفت شهر عشق الله را گشتند و عارفان دینی هنوز در خم پس کوچه های تاریک آیات و روایات و احادیث در حال پرسه زدن اند.
در پایان این کلام کودکانه مرا به بزرگواری خود ببخشائید از اینکه در پیشگاه والای دوستداران عرفان سفره دلم را باز کردم و بر روی سفره بجای نان سنگک دو آتشه و بربری بهمراه قرمه سبزی یا قیمه، سنگ ختم و تام و تمام گذاشتم بر کلام انبیا و اولیا و مفسرین کلام های شریف آنها و الاهی دانان متکلمین و حکیمان و عارفان دینی پیرو آنان.
ما انسان ها در میدان های وسیع خود شناسی و انسان شناسی و خدا شناسی هنوز در مقدمه راه بسر می بریم و نه در وسط یا میانه راه و یا در مقاطع پایانی آن.

دهند و اجازه ندارند که در حرکت بسوی حق ( سیر الی الله ) و از آن به بعد در حرکت بی پایان در حق ( سیر فی الله ) از مرز های آن چارچوب ها پا فراتر نهند. زیرا اگر چنیین کاری را بکنند، آنگاه فقیهان و محدثین و راویان و متکلمین و مفسرین اگر بتوانند قلم و دست آنان را خواهند شکست و زبان آنان را خواهند برید و لبان آنان را خواهند دوخت تا دیگر نه بتوانند بنویسند و نه حرف بزنند. عارفان دینی همیشه میل داشته و دارند که در شکار هایی که انبیاء و اولیاء یعنی بنیانگذاران ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع دینی انجام داده اند سهیم و شریک باشند. آن شکار ها عبارتند از پرنده های بی گناه انسانی که در دام ها و تله های مخوف و سهم ناک به تور افتاده و گرفتار گشته اند و دیگر توانایی رهایی از آن اسارت های مرگ بار را ندارند . انبیاء و اولیاء آن دام ها و تله های مخوف را تنها به یک دلیل و علت در پیش پا و روی مرغان انسانی بطور نامرئی قرار داده اند و آن اینکه نام و نشان و اثر خویش را تا قیامت در ذهن و دل و خط و زبان پیروان ( یعنی به تور و دام افتادگان ) و در حافظه یا خاطره تاریخ زنده نگاه دارند و آنهم بر اثر گرفتاری و اسارت خود آنان در کمند مرگبار در آتش سوزان شهوت غریزه طبیعی نام آوری و نامجویی و شهرت طلبی در سطوح زندگی های ابتدایی ایلیاتی و طایفه ای و قبیله ای و قومی و بین اقوام در شرائط تاریخی و اعصار مختلف باستان. عارفان و حکیمان دینی هم درست به همان سان دوست دارند که مرغان انسانی را به دام بیندازند و اسیر نمایند و در کار و بار انبیاء و اولیاء سهیم و شریک باشند. پدیده یکتا پرستی که منتخبین و رسولان و فرستادگان یَهوَه و پدر آسمانی و الله برای مرغان اسیر شده به عنوان هدیه ای ارزشمند به ارمغان آورده اند، از طرف خداوند متعال و به امر وی و از آسمان نازل نگردیده و بر وجود انسان تحمیل نشده است بلکه بر خاسته از دل و زمینه آئین های بت پرستی است و فرزند راستین و وارث بر حق و ادامه دهنده راه و کمال نهائی آنها می باشد. لذا اعمال بت پرستی و یکتاپرستی در پیشگاه بیکران خداوند متعال هردو هم سطح اند و هردو به یک اندازه و سهم برابر بی ارزش و پست و پیش پا افتاده می باشند و هیچکدام نسبت به دیگری از هیچگونه ارجحیت و برتری برخوردار نبوده و نیستند و نخواهد بود. وعده پاداش های فراوان بهشتی در قیامت و آخرت برای خود و اهل بیت و پیروان دین و حاملین یوغ سنگین یا سبک شریعت خویش و وعده عذاب و جزا های شدید جهنمی برای دیگران و دگر باوران و دگر اندیشان هم از همان نوع هدیه های ارزشمندی می باشند که برای مرغان و پرندگان اسیر شده انسانی در دام ها و تله های خویش بهمراه آورده شده اند. من جای زوج قدیمی 《 خدا - دین 》 را در لوح سر و دل خویش پاک نموده و بجای آن زوج نوین و جذاب 《 خدا - علم 》 گذاشته ام که نیم زوج علمی آن دیگر مثل نیم زوج دینی پیر و فرسوده و فقیر و درمانده و فلک زده نخواهد شد و از راست کردن و کار کردن نخواهد افتاد و همیشه بهمراه نیم زوج خدایی خویش جوان و شاداب و پر انرژی تا پایان انقراض انسان روی کره زمین و یا در منظومه شمسی و یا در گوشه ناچیزی از کهکشان راه شیری باقی خواهد ماند. شریعت حقیقی و واقعی و راستین خداوند متعال هرگز دین نبوده و نمی باشد بلکه علم و در راس آن علوم طبیعی و تجربی و ریاضیات محض و کاربردی.