عبید

( ( خدا هرگز به بندگان خود ظلم نمی‏کند . اینجا دو تا نکته است‏ که باید عرض بکنم . یکی اینکه کلمه " عبید " آورده که علامت استرحام‏ است . یعنی خدا چگونه به بنده. خودش ظلم می‏کند ؟ ! یعنی بنده از آن جهت که بنده است مستحق استرحام‏ است . بنده در مقابل حق چیزی نیست که خدا بخواهد به او ظلم کند و حقش‏ را العیاذ بالله پایمال نماید . بنده چه ارزش و شخصیتی در مقابل خدا دارد که خدا به او ظلم کند ؟ ! اینکه کسی به دیگری ظلم می‏کند علامت این‏ است که برای او شخصیت قائل است . انسان با کسی کینه می‏ورزد که برای او شخصیت قائل باشد . انسان اگر برای کسی و چیزی شخصیت قائل نباشد هیچگاه‏ احساساتش علیه او تحریک نمی‏شود و نسبت به وی کینه نمی‏ورزد . آیا شما اگر پایتان به یک سنگ بخورد و مجروح بشود ممکن است کینه آن سنگ در دلتان راه پیدا کند و در صدد انتقام از آن برآیید ؟ ابدا . یک حیوان اگر به شما لگد بزند ، آیا ممکن است شما کینه او را به دل بگیرید و منتظر فرصت باشید که از او انتقام بگیرید ؟ ! نه . چون برایش شخصیتی قائل‏ نیستید . البته به همان اندازه که او جان دارد اندکی شخصیت دارد و ممکن‏ است یک شلاق به او بزنید . اما اگر یک انسان همان لگدی را که مثلا اسب‏ به شما زده بزند ، یک کینه‏ای از او در دل شما پیدا می‏شود که خدا می‏داند. منتظرید هر طور هست انتقام خودتان را بگیرید ، چون او انسان است و برایش شخصیت قائل هستید . خدا به بندگان خودش ظلم بکند ؟ ! اصلا بنده‏ کی هست در مقابل خدا ؟ ! نسبت بنده با خدا از نظر ناچیزی و ناقابل بودن‏ برای انتقام گرفتن ( جزای عمل غیر از انتقام است ) و العیاذ بالله برای‏ ظلم و تجاوز ، از نسبت یک سنگ با انسان خیلی کوچکتر است . آیا خدا عبید خودش را ظلم کند ؟ ! ) )
( آشنائی با قرآن ، جلد سوم ، ( تفسیر آیاتی از سوره‏های انفال و توبه ) ، متفکر شهید ، استاد مرتضی مطهری ، چاپ چهارم : بهار 1370 ، ناشر : انتشارات صدرا ، شهید مرتضی مطهری صص 123 - 122. )