ظهر

در زبان دری زرتشتی یا گورونی، بجز نیمروز، میتونیم بگیم پَسین.

ظَهَرَ:
به معنای نمای بیرونی یک شئ است که آن شئ درون و باطنی هم دارد و غالباً هر جا در قرآن ظاهر ذکر شده، باطن هم آمده است: �قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَاوَمَابَطَنَ�پس گناه یک شکل ظاهری ( فحشاء ) و یک شکل باطنی ( دوری از رحمت خدا و همنشینی باشیطان ) دارد. "ظَهَرَ" به معنای نقطه مقابل بطن یا شکم؛ ( کمر نقطه مقابل بطن است ) ، پس ظَهر به معنی یاری و پشت گرمی هم ذکر گردیده است. "وَلَمْ یُظَاهِرُوا عَلَیْکُمْ أَحَدًا" �ظَهْر� به معنای پشت بر زمین زدن و غلبه: کَیْفَ وَإِنْ یَظْهَرُوا عَلَیْکُمْ �ظَهَر� به معنای پشت سر قرار دادن و فراموش کردن: وَاتَّخَذْتُمُوهُ وَرَاءَکُمْ ظِهْرِیًّا �ظَهَر �به معنای کمر زمین، قسمت سطح و روی آن، چون نقطه مقابل کمر زمین، بطن و درون زمین است: �وَلَوْ یُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا کَسَبُوا مَا تَرَکَ عَلَىٰ ظَهْرِهَا مِنْ دَابَّةٍ� متظاهر" کسی را گویند که باطن او در ظاهرش پیدا نیست.
... [مشاهده متن کامل]

ظهر فارسی است ، افتو زور بی؛آفتاب زبر شد نیمروز است

لری بختیاری
چاست:ظهر

در افغانستان “پیشین” و “چاشت” رواج است.

بنده خدایی که گفته ظهر فارسیه و عربی الظهیره هست کمی سواد داشت میفهمید ظهر ، ظهیره، ظهور همه یک ریشه دارند به معنی پدید امدن ، ظاهر شدن و کاملا عربیه و اصل پارسی ظهر میشه پیشین، و عصر هم که عربیه پارسیش میشه پسین

کردی جنوبی: نیمَه رّو=Nīmaru

ظهر : نیمروز ، پشین

واژه ظهر یک واژه پارسی است. به عربی می شودوقت الظهیرة این واژه ظهر یک واژه صد درصد پارسی است.

نیمه روزان . [ م َ / م ِ ] ( اِ مرکب ، ق مرکب ) هنگام نیم روز. ظهر : برگ کرنب در آب پزند و به دست بمالند و بپالایند و نیمه روزان انگبین صافی کرده بر آن نهند و به قوام آورند. ( هدایةالمتعلمین از فرهنگ فارسی معین ) .