صحنه

نام چشمه یک نام دوم است و نام نخست ان خان/خانی/خین/کان/هان با گویه های گوناگون بوده در شیراز و سپاهان و فرارودان و دگرجاهای ایرانشهر مانند نامهای اوخان /خون زنیان ( هردو نزدیک بشیراز چسبیده به شهر شیراز در دو سویش/خان لنجان/ گاوخونی/خونسار ( سپاهان ) /اشتیخان ( سه چشمه ) /پارسیخان ( درمرز چین و ایرانشهر ) همه بچم چشمه است
خان/کان بچم منبع و معدن عربی است هردو یکی اند و انرا میتوان برای معدن وچشمه بکار برد
همچنان که سر پل زو آب /زهاب که به نام زو بوده زو آب را ذهاب عربی پنداشته اند
استان کرماشان ( گر - ماس - ان درست است و این نام یک نام پارسی است در نوشته های پهلوی گرماسان امده - گر نام گروهی بوده و نشانشان را در بخش بزرگی از ایران از سپاهان تا دربند و وان و بغداد میبینیم گرپادگان که اکنون انرا گل پادگان میخوانند لنکران =رم گران - رم =قبیله /گروه - ماس/ماه بچم شهر و خانه است و واژگردش ماه/ماس/ماز/ماذ/ماد/مال است ماد/مال بچم خانه و شهر و مانشت است . ماد/ماذ/ماز مانند دانا/زاناست ، ماز را ماس گفته اند و ماس/ماه مانند ماسی/ماهی است ناچار ماه دینور همان ماد دینور است. ماد/مال نیز چون کلید/کلیل، دمبه/لمبه است آری ماد نامجای است و نژاد ماد گفتن از کج اندیشی ست )
لک/کلهر/کرمانجی/بختیاری/بلوچ/پشتون /تالش همگی باید پاس داشته شوند زبان هر یک گرانبها چون شاهنامه است - همه این زبانها همه با هم برابرند هر کدام از انها میتواند جای پارسی دری را بگیرند با اینهمه همه این زبانها همراه با زبانی که اکنون با ان می نویسم در کنار هم شاخه های یک زبانند و همه از پارسی باستانند

پَساپُشت من بَس دماوندهاست
یلانِ مرا سینه الوندهاست
هنوز از فراز کُه بیستون
زِ فرهادها ریزد آواز خون
نژادم نژاد یَلِ شیر گیر
که دشمن به قهرش هماره اسیر
به شهنامه بینی نژاد مرا
بسی دیده تاریخ داد مرا
بوَد فخر و نازم بدین مرز و بوم
نگیرد مرین خاک را فکر شوم
وجودم فدای تو ای خاک پاک
نه من بس هزاران یل سینه چاک
هزارم اگر زندگانی بوَد
فدای تو جان و جوانی بوَد
سپاسم بوَد از خداوندگار
زبان داده بخشیده ایل و تبار
اگر چه مرا دانشی اندک است
سپاسم زِ یزدان نژادم لک است
نژادی بلند و زبانی گُزین
همه واژه هایش فصیح و وزین
نگویم لکی از همه بَرتراست
ولی در میان دگرها سر است
گروهی مرا زان خود کرده اند
نژاد مرا زان خود کرده اند
ولی غافل از اینکه ایرانی ام
لَکم لک نژادم کسی را نی ام
بماند بخاطر یکی جمله پاک
زِ خاک است گندم نماند به خاک
ازین پس نخواند کِسم زان خویش
کزین قصه دارم دلی ریش ریش
به نام نژادم صدایم کنید
ازین خویش خوانی جدایم کنید
نه کُردم نه هم لُر نژادم لک است
میان تبارها تبارم تک است
ببخشید اگر این سخن تُند بود
روانم پریش و خرو کُند بود

ناسزا گفتن و نوشتن مطالب زشت و توهین آمیز در فضاهای مجازی کار سختی نیست
عفت کلام و فرهنگ داشته باش همین
در پایان از خدای مهربان عاقبت بخیری و سلامتی برات آرزو می کنم