شیعه

◀ پس از محمد بن عثمان وظیفه نیابت را یک ایرانی بنام حسین بن روح نوبختی، بر عهده گرفت و این شخص برای مدت سه سال یعنی از سال ۳۲۶ تا ۳۲۹ هجری قمری بنام امام قائم، از مردم کلاهبرداری می کرد. پس از مرگ نوبختی، ایرانی دیگری بنام علی بن محمد سیمری، بر تخت شیادی امام قائم تکیه زد. شیعیانی که برای امام قائم به شیادان مذکور سهم امام می پرداختند، از او می خواستند که یا امام را به آنها نشان داده و یا با دلایلی قانع کننده، وجود وی را به آنها ثابت کند. این فشار روی علی بن محمد سیمری شدت پیدا کرد؛ و از دگرسو فرمانروایی مالی سیمری بر جیب های مومنان شیعه زیاد به درازا نینجامید؛ زیرا او در سال ۳۲۹ به بیماری بدون درمانی دچار شد و در بستر مرگ اظهار داشت که او بزودی خواهد مرد و بعد از او "نیابت خاصه" پایان خواهد پذیرفت و غیبت کبرای امام قائم آغاز خواهد شد و تا روز قیامت به درازا خواهد کشید.
◀ هنگامی که هنرنمایی شیادان اربعه به بن بست رسید؛ آنها میدان را خالی کردند و شیعیان بدون امام شدند. فقها، علما و ملایان، فرصت را غنیمت شمرده و دکان پرسود نیابت امام را با زرق و برق تازه ای نوسازی و زینت کردند. دستاویز در این عمل احادیثی بود که امام ها از پیش ذکر کرده بودند و یکی از آنها را احمد کسروی بدین شرح در کتاب "بخوانند و داوری کنند"، آورده است:
" و اما فی الحوادث الواقعه فارجعو فیها الی رواه حویثنا قانهم حجتی علیکم کما انا حجه الله علیهم.
معنی: در رویدادهایی که با آنها برخورد می کنید، به آنهایی که گفته های ما را یاد گرفته اند، مراجعه کنید. آنها حجت ما به شما و ما حجت خدا به آنها هستیم ".
◀ در حالی که نواب اربعه، خود را جانشینان ویژه امام "نیست در جهان" نامیده بودند، علما و فقها با این دستاویز به قول خودشان الهی، منطقی و عقلانی، وارد میدان شدند و خود را "نواب عامه" امام قائم نامیدند. دانشمندان روانشناسی عقیده دارند، هدف ناخودآگاه هر انسانی در این دنیا، کسب قدرت است. به گونه ای که می دانیم قدرت انواع و اقسام گوناگون دارد؛ از قبیل: قدرت جسمی، قدرت فردی، قدرت سیاسی، قدرت نظامی، قدرت مالی و. . . غیره؛ ولی در حالیکه تمام قدرتها کم و بیش دارای مرزهای محدودی هستند، تنها "قدرت مذهبی" است که حد و مرزی ندارد. زیرا قدرت مذهبی، مغزها را از خرد تهی، و نیروی اندیشه گری و بینش راستین را از مغرها سلب و آنها را برای پذیرش افسون های نابخردانه و واپسگرایانه آماده می سازد. هر کس که قدرت مذهبی داشته باشد، با نفوذ دروغین در چگونگی مغزی، روانی و معتقدات مذهبی دیگران، سایر قدرتها از قبیل سیاسی، فردی، اجتماعی و مالی نیز را بدست خواهد آورد. به همین سبب است که نیکولا ماکیاولی، پرچمدار علوم سیاسی گفته است:
" با مذهب به آسانی می توان ارتش و انضباط بوجود آورد، ولی با ارتش نمی توان مذهب ایجاد کرد ".
◀ این اصل طلایی را ملایان و فقها بخوبی تشخیص داده و این همه داستان های مبهوت کننده و نابخردانه را برای این ساخته اند که خود را نایب امام زمان به شیعیان جا زده و وجوه سرسام آور سهم امام، خمس، زکات، رد مظالم و. . . را به جیب های خود سرازیر کند.
📚 بخشی از کتاب " شیعه گری و امام زمان "، نوشته دکتر مسعود انصاری ( روشنگر )
🌷🌸🌹 کانال کتابهای ممنوعه
🆔 @ketab_mamnouee

2 - اسماعیلیه:اسماعیلیه گروهی از شیعیان هستند که امامت را به اسماعیل، فرزند جعفر صادق ختم می کنند و او را امام هفتم می دانند.
فرقه های اصلی و مشهور این فرقه عبارت است از:
نزاریان/مستعلیه/خالصه/مبارکیه/قرمطیان/فاطمیان/دروزیان/طبیبیه/حافظیان/داوودیان/سلیمانیان
3 - زیدیه:زیدیه یکی از فرقه های شیعه است که نامشان را از زید بن علی گرفته اند. زیدیان برخلاف دوازده امامی ها، زید بن علی را به جای برادرش محمد باقر امام پنجم می دانند و در امامت علی بن ابی طالب، حسن بن علی، حسین بن علی، علی بن حسین با دیگر شیعیان هم نظرند. یحیی بن زید دیگر امام معروف زیدیه است. در دوران معاصر مهمترین سکونتگاه زیدیان کشور یمن است
فرقه های زیدیه عبارتند از:
جارودیه/سلیمانیه/بتریة ( صالحیه ) /نعیمیه/قاسمیه/صباحیه/دویه/عقبیه/یعقوبیه/حسینیه/
4 - علویان:علویان شامل دو گروه مجزای در ترکیه و سوریه هستند.
الف ) علویان ترکیه:
علویان ترکیه بیشتر در ترکیه و کمی در سوریه اند. علویان را می توان شاخه ای از شیعیان دوازده امامی دانست. علویان ازین جهت که ستایشگر حاجی بکتاش والی هستند، دیدگاه تنگاتنگی با بکتاشیه دارند.
ب ) علویان سوریه
علویان سوریه یا نُصَیریه یکی از فرقه های مذهب شیعه است که بزرگترین اقلیت دینی را در سوریه تشکیل می دهند و حافظ اسد و بسیاری از رهبران حزب حاکم این کشور منتسب به آن هستند. اعتقاد آن ها به حلول خداوند و الوهیت علی بن ابی طالب می باشد و به این واسطه آنها را مرتد می دانند.
5 - غالیان
غالیان یا غُلات ( نیز غُلاة ) : غالیان افرادی هستند که در حق ائمه خود غلو کرده و آن ها را از زمره مخلوق بودن خارج می کنند و مقام الوهیت را برای آن ها قائل هستند.
از فرقه های این گروه عبارتند از:
اباحیه/احمدیه/اخیه/ازدریه/اسحاقیه/اسحاقه حارثیه/امریه/بابکیه ( اباحیه ) /باطنیه ( اسماعیلیه ) /بدعیه/برکوکیه/بزیغیه/بشریه/بکتاشیه/بومسیلمیه/بلالیه/بیانیه/تعلیمیه/تمیمیه/تناسیخیه/جناحیه/جواربیه/حابطیه یا حائطیه/حارثیه/حدثیه/حربیه/حروفیه/حلاجیه/حلمانیه/حلولیه/حماریه/خابطیه یا حابطیه/خرسیه/خطابیه/خطابیه مطلقه/خلالیه/زمامیه/ذمیه/راوندیه/رجعیه/رزامیه/زراریه/سبائیه/سبعیه/سپید جامگان/سرخ جامگان/علیائیه ( علیاویه ) /علی اللهیان/عمیریه/عینیه/غمامیه/قادیانیه/قرامطه اسماعیلیه ) /باطنیه/تعلیمیه/سبعیه/کاکائیه ( اخیه ) /متنبئین/محمدیه ( از علیائیه ) /محمدیه ( از مغیریه ) /محمره/مشبهه/معمریه/مفیریه/مفضلیه/مفوضه/مقنعیه/ملاحده ( اسماعیلیه ) /باطنیه/تعلیمیه/سبعیه/قرامطه/منصوریه ( کسفیه ) /موسویه/میمونیه/میمیه/یزیدیه
6 - کیسانیه
کیسانیه یکی از فرقه های شیعی هستند. بنا به اعتقادات ایشان هرکس به امامت نامزد شود باید از فرزندان محمد حنفیه باشد و آنان کیسانیه خالص هستند که به این اسم نامیده شده اند و بویژه مختاریه نام دارند. محمد حنفیه ( مادرش از قبیله بنی حنیفه ) یکی از پسران علی بن ابی طالب بود.
کیسانیه خود به چند فرقه تقسیم می شوند:
1 - ( مختاریه ) :گروهی بر این باور هستند که محمد حنفیه پس از حسن و حسین وقبل از سجاد امام بوده.
2 - ( کربیه ) :گروهی بر این باورند که محمد حنفیه مهدی موعود است.
3 - ( هاشمیه ) :گروهی معتقد به امامت ابوهاشم عبدالله بن محمد حنفیه پس از امامتش هستند.
4 - ( راوندیه ) :گروهی می گویند که امامت به وصیت ابوهاشم به محمد بن علی بن عبدالله بن عباس بن عبدالمطّلب رسیده است.
5 - ( بیانیه ) :گروهی معتقدند که امام پس از ابوهاشم، بیان بن سمعان تمیمی است.
6 - ( حربیه ) :آخرین گروه کسانی هستند که معتقدند امام پس از ابوهاشم، عبدلله بن عمرو بن حرب است.
منبع: مشکور، محمدجواد ( ۱۳۸۴ ) ، فرق اسلامی، انتشارات آستان قدس رضوی، ص. ۳۷۵

ی :
یاری دهنده ای مخلص برای گسترش یکتا پرستی و دین مبین اسلام در جهان

ع :
1 - عینیت بخشیدن مفاهیم اصلی نظیر : عدالت ؛ آزادی ( آزادی های منطقی و مشروع ) ، تقوی ، علم ، اخلاق و غیره
2 - عداوت و دشمنی با دشمنان خدا و دوستی و مودت با دوستان خدا

ه :
1 - هستی بخش در عرصه های مادی و معنوی ( از طریق اقداماتی نظیر انفاق به مستمندان ، پرداخت زکات دارائی ها ( به طور مثال : پول ، علم ، سلامتی و غیره ) ، امر به معروف و نهی از منکر و غیره
2 - همراهی مومن ، عاقل ، دانا ، معتدل و با اخلاق برای امام زمان ( عج ) و یاری ایشان در جهت هدایت بشریت به سوی کمال وجودی و رسیدن به مقام قرب الهی

حوادث تاریخی نشان می دهند که اتفاقا مسلمانانی که نقاب به چهره می زنند و به راستی از میان دشمنان پیغمبر و اهل بیت او هستند، مترصد تشدید تعصبات مذهبی هستند. ابوسفیان از میان کسانی است که یک مدت در زمان وفات پیامبر و آغاز کار ابوبکر، دست بیعت به سوی علی المرتضی دراز کرد و سپس پیشگام در جبهه جنگ با غیرمسلمانان در نبرد تاریخی یرموک شد؛ در حالی که عملا در پی سوداهای خود می گردد و سازمان بندی او نقش مهمی در به گوشه افکندن صالحان روزگار دارد یا طلحه از سرداران جهانگشا که در پی به آشوب کشیدن مدینه برای قتل عثمان، از پیشگامان دعوت از علی به کرسی فرماندهی شد اما ضمنا کیسه بزرگی برای خودش می دوزد. عباسیان نیز قول و عملشان یکی نیست و در حالی که به نام اقربای پیامبر با شعار مساوات و الرضا من آل محمد در انقلاب اسلامی بهمن ماه ۱۲۸ ( ۱۳۲ هجری قمری ) به روی کار می آیند، یک پادشاهی غارتگر و خونریز گاه بدتر از دستگاه اموی را بر جهان اسلام تحمیل می کنند که کار اصلی شان نه شهریاری و آبادگری بلکه ایجاد تفرقه میان مردم و انگ زندیق و مرتد و ملحد زدن به این و آن است. برخی از خلفای عباسی، تا پایان کارشان، نقاب اسلام و تشیع بر چهره دارند؛ از جمله مأمون، خلیفه ایرانی تبار عباسی که به گفتار و شعارهایش، از فقهای نایب امام زمان شناخته می شود و امام رضا را در مدفن زرنگار بالای سر مزار پدرش قرار می دهد و به نوعی اولین متولی حرم رضوی است، در حالی که عملا در ردیف دشمنان امام زمان خود، جای می گیرد و قاتل اوست. در این میان، ای بسا شیعیانی راستین که نزد عامه، کافر و مشرک، ملحد و سنی مذهب به شمار روند. نام برخی از آنها در میان شهدای عاشورای ۶۱ هم به چشم می خورد. شیعه راستین یا مسلمان حقیقی، با آزادگی همراه است؛ مرید فرقه بازها نیست و سر بزنگاههای تاریخی، از نفسانیت پلید، زندگی با ننگ و نکبت پرهیز دارد و با آرزوی تحقق شهری که در آن دزد و مردم خوار آزاد نباشد، خود را در سازمان خالق این جهان بزرگ، هم راستای عدل و داد قرار می دهد

مرحوم طبرسی در مجمع البیان اصل آن را از مشایعت به معنی متابعت دانسته و می گوید شیعه به معنی پیرو و تابع است ، و شیعه علی ( علیه السلام ) به پیروان او و آنهائی که اعتقاد به امامتش دارند گفته می شود ، و حدیث معروف ام سلمه از پیامبر ( صلی الله علیه وآله وسلّم ) شیعة علی هم الفائزون یوم القیامة ( نجات یابندگان در قیامت ، پیروان علی ( علیه السلام ) هستند ) نیز اشاره به همین معنی می کند .
و به هر حال چه اصل این کلمه را از شیاع به معنی انتشار و تقویت بدانیم ، یا از مشایعت به معنی متابعت ، دلیل بر وجود یکنوع همبستگی فکری و مکتبی در مفهوم شیعه و تشیع است .
( تفسیر نمونه ج : 11 ص : 35 )