شمش

خفچه، شوشه

شِمِش : شِمِش ( خدای خورشید ) ، یکی از شش خدای معروف بابلیان قدیم در بین النهرین . این خدایان به ترتیب زیر بودند :
�میان خدایان بی شمار بابلیان ، شش خدا معروف تر شدند که در دو دسته ی سه تایی ( تثلیث ) مورد پرستش بودند . تثلیث اول از آنو ( خدای آسمان ) ، اِنیل ( خدای فضا و جنگ ) و ائا ( خدای آب ) و تثلیث دوم از شِمِش ( خدای خورشید ) ، سین ( خدای ماه ) و ایشار ( خدای مونث ) تشکیل شده بود . � ( توفیقی، حسین ، آشنایی با ادیان بزرگ ، 1398 : 20 )
... [مشاهده متن کامل]

شمش به معنای خورشید ریشه سومری دارد و سامی و عربی نیست و اینکه زبان سومی با چه زبانی خویشاوندی دارد و سومری ها از چه نژادی بودند هنوز کسی نمیداند درست مثل زبان و نژاد ایلامی ها

شَمش خدای آفتاب بابلیان که در حماسه گیلگمش از آن یاد می شود. وی به گیلگمش دستور میدهـد
به همکاری یار خود ( انکیدو ) با خومبه به ، به پیکار برخیزد و او را به سبب گناهان بسیار در خون کشد. شـمش
( گئورگ بورکهات ، ص19 ) نگهدار دو پهلوان بود و در حین نبرد با خومبه به ایشان را قوت قلب میداد.

اگر به حالت کسره روی حرف "ش" بخونیم، به معنای طلا و ایناست. اما اگر به حالت شَمَش ( shamash ) بخونیم، نام خدای خورشید و نوره و بعضی جاها میگن اسم دختره، بعضی جاها هم ازش به عنوان یکی از پادشاهان با نام شاماش! یاد کردن. 😊