شل

دوستی که میگوید چون در زبان بختیاریست - دوست گرامی بختیاریان بیشترین واژگان پهلوی و کهن را نگاه داشته اند و زبان انها بیگمان بسیار شگفت اور است ( من دو زبان بلوچی و بختیاری را از این نگاه بیش از همه شگفت میدانم - کرمانجی و سورانی و هورامانی نیز کمابیش و کمی هم پشتو میدانم ) با اینهمه نمیتوان گفت چون در بختیاریست پارسی است شوربختانه بسیاری وازگان عربی به زبان � سره مردمان � ایران نیز رفته است و چه بسا که انرا گردانده باشند و پیدا نباشد برای نمونه واژه ( همن - کردان انرا به گونه هیمن مینویسند و انرا همن میخوانند ) که کردان میگویند و نام پر آمدی است همان واژه امن و عربی است شناخت ریشه واژگان کار آسانی نیست باید عربی را به اندازه یک استاد دانشگاه عربی بدانی و بیش از ان ارامی را هم کما بیش بدانی یا بتوانی سرچ کنی پهلوی و اوستایی و هخامنشی را هم کما بیش اشنا باشی
... [مشاهده متن کامل]

واژه شل کاملا پارسی است چون در زبان یا گویش لر بختیاری هست پیشینه این گویش یا زبان به پارسی میانه می رسد یعنی واژگان این زبان یا گویش واژگان اصل پارسی هستند در عربی می شود مرتخی در ترکی می شود gevşetmek این واژه یعنی شل صد درصد پارسی است.

شُل : گل ولای، گل.
( ( بینی اش را گویی با شل ساخته بودند و هر دم میخواست بیفتد جلوش تو آتش. ) ) ( صادق چوبک، چرا دریا توفانی شده بود. )

دست و پای از کار افتاده

در لری بختیاری
شَلْ: زخمی، آسیب دیده، لنگ
شَلاشَل: لنگان لنگان
شُل: لق، سست

دست و پای ناتوان
در گیلگی کول می گویند ( kool )
مثلن کول بال ( koole bal ) یعنی دست فلج
همچنین به معنی کند هم است

شل shal , کسی که پایش معیوب باشد ، وراه رفتن غیر طبیعی داشته باشد ، چلاق ، لنگ ، فعل آن شلیدن است ، که در گویش شهر بابکی ، به کار میرود ، می شلید ومی رفت ، یعنی لنگان لنگان راه می رفت

شل shol , هر چیزی که حالت سفتی نداشته باشد ، متضاد کلمه شخ است ، با کاربرد وسیع تر ، برای آدم وگل و طناب وپیچ . . به کار میرود

دست پا از کار افتاده

shl
در کوردی به معنای "شُل" است
پشتیند شل:پشتبند شُل
گاهی همراه "مل" می اید ( شل و مل ) این یک اصطلاح است که بیشتر برای تعریف از اندام خانم ها بکار میرود

خاکی که رطوبت دارد یا خاک نم ناک

دست و پای از کار افتاده

bum
e. g. bum leg
پای شل

شل ( Slack ) [اصطلاح دریانوردی] شل کردن طناب

دست و پای از کار افتاده
مثال:
بر و شیر درنده باش ای دغل
مینداز خود را چو روباه شل

سعدی