شط

شط. [ ش َطط ] ( ع اِ ) کرانه رود و جوی. ج ، شُطوط و شُطآن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) . کنار رود و دریا. ( از اقرب الموارد ) . یک کناره دریا. ( مهذب الاسماء ) . یک کناره رود. کنار رود و جوی. شاطی. عدوه. جلهه. ( یادداشت مؤلف ) . کنار. ( نصاب الصبیان ) . کنار دریا و جو. ( غیاث اللغات ) . || کرانه کوهان و یا نصف آن. ج ، شُطوط. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) . یک سوی کوهان شتر. ( مهذب الاسماء ) .
شط. [ ش َطط / ش َ ] ( ع اِ ) در فارسی بیشتر به تخفیف �ط� به کار رود. رودخانه و جوی بزرگ. ( از یادداشت مؤلف ) . رود بزرگ. ( ناظم الاطباء ) ( غیاث اللغات ) : بلاد هند از لب جیحون بوده تا شط فرات. ( فارسنامه ابن بلخی ص 98 ) .
خواهی که جان به شط سلامت برون بری
بگریز از این جزیره وحشت فزای خاک.
منبع. لغت نامه دهخدا

إِلَهًا لَقَدْ قُلْنَا إِذًا شَطَطًا ) در ماجرای قضاوت داود نبی، فرشتگان از او خواستند. فَاحْکُمْ بَیْنَنَا بِالْحَقِّ وَلَا تُشْطِط. شَطَیَ رفتنِ یک شئ از وسط رود در حال حرکت به کناره ساکن و ساکت رود است. "شَطّ البَحْث" یعنی بحثی را به حاشیه بردن که از رسیدن به هدف دور می شود و به آن علم لاینفع و شیطانی گفته می شود.