شر و ور

مانند: چرند و پرند، خرت و پرت، قاتی پاتی، دری وری!
.
پس ریشه واژه شِر و وِر پارسی است >>>
شعری است که با وِراجی گفته می شود!
.
در خود دهخدا اگه نگاه کنید، نوشته است:
شَریوَر ( Charivar: همهمه، هیاهو، الم شنگه ) که لفظاً به این کلمه ( شِر و وِر ) بی شباهت نیست در زبان فرانسوی به همین معنی بکار می رود.
.
هتا ( حتی ) امروزه کوتاه شده "شِر و وِر" را بکار می بریم:
به کسی که وَشناد ( زیاد ) پُرحرفی یا خِشت می زنه >>> می گیم شِر نگو بابا!
.
معنی: هذیان، چَرَند، چرت و پرت، پرت و پلا، گفتار بی هوده ( بیهوده ) و ژاژ ( فُشار ) ، سخن صد مَن یه ( یک ) غاز، دری وری!
بُن مایه: فرهنگ ۲۲ پوشینه ( جلدی ) استاد دهخدا