شاعر

شوی دیوانه و افلیج فتی در کوی و برزنها.
اگر دستت رسد تو بر دهان خویش شعرت چیست.
به یاد کرسی ای باید بیفتی و دگر فنها.
هر آن شاعر که بشناسی جوانی را سرودی گفت.
به پیری شعر گفتن نیست مگر دوری ز گلشنها.
بیا از بنده پندی گیر وپیری را بیاسا خوش.
که درد سر بودباشی تو در دیوان سرودنها.
جوانان را نباشد آرزو عیبی ونومیدی روا نبود.
اگرچه این سخنها را بود گفت و شنیدنها.
سرود وخط ونقاشی به پیری یاد نمی گیری.
مگر در قافت اندازند بسی باهم و یا تنها.
سرودی گر همی خواهی تو در گاه جوانی خواه.
وگر نه نیست بر شهرام گناهی بهر گفتنها.
شهرام . ص

فریب گر: مُغالط.
سخنوری: خطابه.
سخنوریک: خطابیّ.
سخنور: خطیب.
سَرواد: شعر.
سَردادیک: شعریّ.
سَروادگو: شاعر.
پارسی توان واژه سازی بالایی دارد: )