سیل

گسیل و گسید و وسیل به چم فرستادن است و نه سیل - چرا همینگونه چرت میگویید ؟
ریشه این واژه گسید در نوشته ها امده
یا گسید به نیکی یا بدار به نیکی = یا زن را به نیکی در خانه خویش نگاه دارید یا او را به نیکی به خانه پدر گسیل کنید
ان دوست که میگوید چون همانند انرا در انگلیسی داریم - سیل درلاتین inundatio لاتین در انگلیسی flood است کججا وازه همانند اینست ؟ اگر اندکی میخواندید می دانستید که ریشه سیل در عربی از سال سیَلان می اید و این همه ژاژ نمیخایید دگر انکه واژه هین پارسی جای سیل عربی هست
هین
از کوهسار دوش به رنگ می
هین آمد ای نگار می آور هین.
دقیقی.
هینی به گاه جنگ به تک خاسته ز کوه
هین بزرگ بازنگردد به هین و هی.
منوچهری.
دم خون چو رود مهین هین گرفت
ز غم چهره شاه چین چین گرفت.
گرشاسبنامه .
شل و خشت پرواز شاهین گرفت
ز باران خون کوه در هین گرفت.
گشتاسپنامه

قطعا همه چیز از پندارهای پیشینیان ما، یکسره به حق یا باطل نیست. شاید از آنجا که معادلات ریاضی و هندسی، چندان کشف نشده است و همین کشفیات موجود هم پذیرش چندانی ندارد و زبان علم در مجاب کردن عام و خاص برای حفاظت از طبیعت، قاصر است، گروهی با همین هدف به صنایع ادبی و مذهبی متوسل می شوند. مشکل این که گاهی، وسیله جای هدف را می گیرد و ما غرق مبالغه و تصنع زیاد شاعران و کاهنان، می شویم. عقلانیت و خردورزی برکنار می گردد و هدف حفاظت از زیستبوم و ریشه های حقیقی ما فراموش می شود. حتی نقش علمی افرادی چون مریم مقدس و فاطمه زهرا که بر ضد سنت هایی به شدت مصنوعی شده به عنوان بنات الله به پا خاسته بودند، به باد فراموشی سپرده شده و دور نیست که ایشان جای مظاهری چون اینانا، ایزیس و آناهیتا را در پندارهای عامه بگیرند.
در مقابل، کسانی هم که باور به حرمت آب و زمین را از دست داده اند و گاه جامه نوگرایان و دانشگاهیان را هم می پوشند، بی پروا به تخریب محیط زیست می پردازند. امید این که با سیلی طبیعت مخصوصا سیلاب، بیداری و هشیاری ما از هر سو بیشتر شود

از روشهای پیشینیان ما ایجاد شبکه های قنات و جریب است.
قنات از پیچیده ترین و شاید آرمانگرایانه ترین روشها در پیشگیری از سیلاب بود. این روش موجب می شد مادرچشمه در هر محل شناسایی شود و بصورت منظم، آب از شکافهای پنهان کوه و ارتفاعات به سوی دشتها و بیابانها هدایت یابد. اما تجربه نشان می دهد که قنات نیاز به رصد و مطالعه پیوسته آب زیرزمینی و ترمیم مداوم دارد و معمولا در صورت بروز سیلاب یا زلزله، بیشترین آسیب و تغییرات در شبکه های زیرزمینی رخ می دهد.
جریب، شبکه آبهای سطحی است. جوی چهار ضلع هر جریب، ژرفا و پهنایی تقریبا ۱ تا ۲ متری داشت و از بالادست به استخری بزرگ موسوم به سیل بند ( سل یا آب سر ) می پیوست و گاه آبهای سطحی بواسطه همین شبکه های مربع مانند، ضمن پیمودن بخش اعظم باغها و مزارع در میانه و خصوصا اراضی پایین دست آن محل، به رشته گودالها یا خندق هایی گود ( با ژرفا و پهنایی بیش از ۵متر ) ، پشت یک رشته از تپه های طبیعی، دیواره ها و خاکریزهای بلند مصنوعی در هر شعاع حداقل ۵ تا ۶ کیلومتری ( یک فرسخ ) از مرکز محله، می رسیدند و تقریبا یک دایره به قطر ۱۰ - ۱۲ کیلومتر می ساختند که به هنگام جنگ نیز جنبه دفاعی داشت و راه را بر دشمن مهاجم، تنگ و محدود می کرد یا ضریب آسیب و شدت خطر شکسته شدن سد را می کاست. البته از آنجا که نمودار عوارض طبیعی ( توپوگرافی ) هر محله، متفاوت و متغیر است، مقدار جریب و صورت وضعی آن در هر مکان و هر زمان، می تواند عملا با تغییراتی در جزئیات، همراه باشد. سابقه جریب کشی، بسیار دور و دراز است و به زمان نخستین شهرهای باستانی چون اوروک و اور برمی گردد اما حفاظت و نگهداری از آن نظم مخصوصا با امکانات ساده در گذشته، آسان نبوده است و حتی شهرهای سرسختی چون داراب در سرزمین فارس، مدینةالنبی در حجاز و بغداد در عراق، سرانجام به نابسامانی افتادند. مخصوصا در زمان چنگیزخان مغول، بسیاری از شهرها به علت نادیده گرفتن اصول مدیریت آب، به چالش کشیده می شوند. مدیریت در مرکز محل، با اهمیت مضاعف در این نوع آبادانی هاست؛ وابستگی زیاد به حکومت مرکزی و نبود دانش و توانایی کافی در مدیران محلی، نظام آبیاری را هم دستخوش آسیب می کند. در این روش، محدودیتهای جدی برای تراکم بیش از حد جمعیت، تغییر کاربری اراضی و دست کشیدن ساکنان از باغداری و کشاورزی یا تشدید برداشت از آب، . . . وجود دارد. زمینداران، ناگزیر به همیاری و مشارکت مستقیم در ترمیم هر ساله شبکه زهکشی و آبیاری می شوند. چنین نظامی نمی تواند چندان مطلوب حکومتهای مرکزی مستبد یا گروههای مایل به خروج از ساختار محلی باشد. جریب در قرون نخست هجری، عموما بصورت مربع در ضلع حدود ۴۰ متر ( ۶۰ ذراع ) و مساحت مابین ۱۵۰۰ تا ۱۶۰۰ متر مربع در نظر گرفته می شود. در حالی که در عصر جدید، آن را چند برابر بزرگتر تا ابعاد هر هکتار ( مربع های در ضلع ۱۰۰ متری با مساحت ۱۰ هزار متر مربع ) ، انگاشته اند اما عملا از الزامات همراه با جریب یا تقسیم اراضی، اکنون چندان نشان و خبری در ایران بجا نمانده است

پس تکواژهایِ گُسیل چنین است:
1 - گُ
2 - سیل
اکنون بنابر نزدیکیِ معناییِ ( گُسیل ) و ( سیل ) و همچنین تکواژشناسی روشن می شود که واژه ( سیل ) عربی نمی باشد. اگر دگرگونیِ آواییِ رواگمندِ ( ر/ل ) را هم بیافزاییم، واژه ( سِیر ) نیز می تواند از همین ریشه باشد.
دیدگاهِ زبانشناسان و دوستان در اینباره می تواند رهگشا باشد.

دم خون چو رود مهین هین گرفت
ز غم چهره شاه چین چین گرفت.
گرشاسبنامه .
شل و خشت پرواز شاهین گرفت
ز باران خون کوه در هین گرفت.
گشتاسپنامه
و سیل اگر پارسی باشد برابر نگاه است و انرا سی نیز گویند
رویم از باغبان گل بپرسیم
چرا بلبل به سیل گل نیامد؟
من بر سر مهر و دل تو بر سر جنگ است
سی سی که دلت ای مه نوباوه چه سنگ است
این وازهه اگر برابر نگاه باشد آریانی است و در انگلیسی نیز سی گویند
دوستی که سیلاب را پارسی گفت از چیزی آگاه نیست و گسیل و وسیل به چم فرستادن است و نه سیل اباد و برابر عزم پارسی هنگ و آهتگ است
گسیل/ وسیل/ بسی/ وسی/ گسید /گسیر/ بسیر /وسیر/بسیج/ همگی در پارسی امده وبچچم فرستادن است در پهلوی امده
بسی خیر/هیر و خواستک بسی کرد=بسی خیر و خواستک گسیل کرد
ریشه این واژه گسید است و در نوشته ها امده
یا گسید به نیکی یا بدار به نیکی = یا زن را به نیکی در خانه خویش نگاه دارید یا او را به نیکی به خانه پدر گسید کنید
و عزم به پارسی هنگ است دوستمان نمیداند که گفتن از در پارسی بسیار نو است و پیشتر انر - هچا /هجا/هج/هچ/ ا اج میگفتند و هنوز گویا نزد بلوچان و هچ و در طبرستان و جاهای دگر اج و چیزهای دگر است

هستندوجایگاه ایشان درفرهنگستان زبان فارسی است. امیدوارم هرجاکه هستندتندرست باشند وازپروردگار جهان آفرین برایشان اومر درازآرزومیکنم. زنده باشید

عمران و بهداشت عمومی دارای اهمیت کلیدی است. تاثیرات بشر بر محیط زیست، مانند تغییر کاربری زمین از طریق جنگل زدایی و از بین بردن تالاب ها، تغییر مسیر آبراهه ها با ساختن خاک دیوار، و مشکلات اساسی تر مانند تغییر اقلیم و افزایش سطح آب دریاها، اغلب سبب افزایش شدت و دفعات وقوع سیل می گردد.

واکاویِ واژه یِ گُسیل دَر پارسی: گُ - سیل
پیش وَند گُ دَر پارسیِ کُهَن " وی " لَبیده ( تُلَفُظّ ) می شُده : وَردیدَن < گَردیدَن
وات ل دَر سِیل به ر هم دِگَریده می شَوَد ( آواشِناسی ) :
سِیل < سِیر
گُسیل به پارسیِ کُهَن : وی سیر ، واسیر ، واسِر / واتِر :
آلمانی : Wasser : Wa - sser
اِنگِلیسی : water : wa - ter
گُسیل یا وُسیر : گُ یا وی یا وُ : جُدا وَ پَخش شُده
سِیل وَ سِیر : بِسیار ، بَسی ، وَسی ( وَسیع ؟! )
گُسیل = اَز پیش خود جُدا کَردَن وَ بِسیار به سویی فِرِستادَن هَم تَراز با عَزمِ پارسیِ وَ اَرَبیده شُده :
عَزم < اَزم : اَز = به بیرون وَ پَس وَندِ نام سازِ - م
عازِم = اَزمَنده ، اَزمِشگَر ، اَزمیدار
عَزیمَت = اَزمِش ، اَزمَندِگی ، اَزمیدِگی

بالکن دِی چِنِه ، سَیل و صفا زیر بُهونِه .