سیزده بدر

گفته می شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشن گرفتن و شادی کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده ای ست به باغ و صحرا می رفتند و شادی می کردند و درحقیقت با این ترتیب رسمی بودن دورهٔ نوروز را به پایان می رسانیدند.
فریدون جنیدی با توجه به اینکه در گاهشماری ایرانی، هر روز ماه، نام ویژه ای دارد و به عنوان مثال، روز نخست هر ماه، اورمزد روز و روز سیزدهم هر ماه تیر روز نامیده می شود، این روز را متعلق به ایزد تیر دانسته است که در زبان اوستایی «تیشتَریَه» خوانده می شود، و هم نام تیشتر، ایزد باران می باشد. با توجه به گفته شدن نام ایزد باران، تیر نزد باورمندان به این ایزد نمادی از رحمت الهی به حساب آمده است.
کوروش نیکنام نیز در این باره به این مسئله اشاره کرده که در ایران باستان پس از برگزاری مراسم نوروزی سیزدهم که به ایزد باران تعلق داشت، مردم به دشت و صحرا و کنار جویبارها می رفتند و به شادی و پایکوبی می پرداختند و آرزوی بارش باران را از خداوند می نمودند. به گفتهٔ او اکنون هم زرتشتیان از بامدادِ روزِ تِشتَر، سفرهٔ نوروزی را برمی چینند، خوردنی ها و مقداری آجیل و شیرینی های باقی مانده در سفرهٔ نوروز را با خود به طبیعت می برند، و شیشه سبزه های موجود در سفره را با خود برمی دارند و به دشت و صحرا و کنار چشمه ها یا آب های روان می روند، سبزهٔ خود را در کنار جویبارها به آب روان می سپارند و آرزو می کنند که سالی پربرکت و خرم داشته باشند. تا پسین آن روز را بیرون از خانه هستند و در طبیعت و میان سبزه و صحرا به شادمانی می پردازند.
سیزده نوروز در ایران تعطیل رسمی است.
در بخشنامهٔ ۱۰۱۶ مورخ اول آبان ۱۳۴۷ نیز این روز تعطیل رسمی اعلام شده بود.
مشهور است که واژهٔ سیزده بدر به معنای «در کردن نحسیِ سیزده» است. اما برداشت دیگری نیز از این واژه می توان داشت. «در» می تواند معنای «دره» ( و دشت ) بدهد. به عنوان مثال، علامه دهخدا، واژهٔ «در و دشت» را مخفف «دره و دشت» می داند.

ایرانیها دراینروز به زمینهای کشاورزی ودشت میرفتند وگیاهان مورد نظر را کشت میکردند

اساطیر را مطالعه می کرد ، مثلا هرکول را با رستم مقایسه می کرد و یا راجع به اساطیر هند مطالب جالبی می گفت که برای من تازگی داشت . می گفت مطابق اساطیر سریانی روز قیامت در چهاردم فروردین واقع می شده و مردمان آخرین روز را که احتمال می دادند جهان به پایان برسد ، به صحرا و طبیعت می رفتند و به هم دیگر محبت می کردند تا خداوند قیامت را یک سال دیگر به تعویق بیندازد . می گفت ؛ آن طور که من حساب کردم قیامت سریانی دقیقا با ۱۴ فروردین هم خوانی دا، رد. صحت و سقم این صحبتش را نمی دانم . ولی خاطره جالبی که ازش دارم این است که هر کتابی را نمی خواند . حتی اگر دوستان فراوان تعریف کرده بودند . فقط راجع به اساطیر کتاب می خواند و می گفت نباید با هر چیزی ذهن را پر کرد .

روز سیزده بدر که روز بیرون رفتن مردم به حمایت از �تیشتر� ( ایزد باران ) در جنگ با �اَپوش� ( دیو خشکسالی ) است و درخواست از آناهیتا برای سالی پربرکت و رَمه های زایا و رودهای پرآب، سنت گره زدن سبزه می تواند تداعی گر اسطوره رویش مشی و مشیانه از زمین، در هم پیچیدن آنها ( ازدواج ) و تولد فرزندان آدمی باشد و نمایاندن این آرزو که همچون مشی و مشیانه، دختران دم بخت نیز به خانه شوهر رفته و فرزندان سالم و قوی به دنیا بیاورند
منبع ؛�کتاب نخستین انسان و نخستین شهریار در تاریخ افسانه ای ایران
نوشته؛ارتور کریستن سن
ترجمه�ژاله آموزگار
قطره

ترس و دلهره در انسانهای باستان شده و با تکرار این روند تبدیل به رسم شد و عدد ۱۳ را همیشه بدیمن دانسته اند

در همین نبرد هفت ساله بود که بار دیگر باران بارید و زمین از قحطی و خشکسالی نجات یافت؛ بارانی که از میانه آبان ماه ( 11 آبان ) تا روز نوروز ادامه داشت!
( ( برای همین هست که در آبان ماه و نوروز جشنی با آب برگزار می کنند و در شاهنامه به آن: جشن "کژین" می گویند!
زیرا پس از هفت سال کمیابی و خشکسالی در هشتمین سال، دوباره همه چیز، به روال طبیعی خود بازگشت ) )
چرا سیزدهم فروردین ماه به مَرغزار ( چمنزار، سبزه زار ) می رویم و این روز را روزِ " طبیعت " می نامیم؟
زیرا در این روز بود که اساطیر ایران به پیروزی نهایی در برابر اهریمنان رسیدند و همه ی سبزه ها و جنگل ها بار دیگر رشد کردند!
ما هم برای بزرگداشت آن ها، همانند اساطیر ایران با "خانواده هایمان" این جشن را در سبزه زار ها که نمادی از تیشتر هست برگزار می کنیم!
دروغ سیزده ( دروغ یک آوریل ) از کجا آمده است؟
بزرگترین نیروی اهریمن " زخم زبان" بود که شامل: دروغ، اَنگ زدن ( تُهمَت، بُهتان ) ، وَنا کاری ( دودوزه بازی ) و. . . است!
پس از شکست اهریمنان در میانه آبان ماه، تنها نیرویی که برای آن به جا می ماند " دروغ " بوده است، اهریمن بار دیگر از این نیرو در روزِ سیزدهم فروردین برای جدایی ایزدان باستان بهره می برد ولی چون نیروی اساطیر افزایش یافته بود، دیگر کارایی نیازین ( لازم ) را نداشت و کارساز نیُفتاد و شکست جانانه ای می خورد!
چرا در روز سیزدهم فروردین به گیاهان، درختان و سبزه ها آب می رسانیم و سبزه هایمان را به دست آب می سپاریم؟
چون پس از پیروزی اساطیر ایران بر اهریمنان، آناهیتا و تیشتر همدیگر را در آغوش می گیرند و هر کدام رهاوردی به هم می دهند!
تیشتر برای پیشکشی، نیروی آب ها را دوباره به آناهیتا باز می گرداند و آناهیتا نیروی آرزو و چیزی خواستن از اهورامزدا ( که هدیه ویژه میترا، خورشید و ماه بود ) را به او می دهد!
چرا در پایان روز سیزدهم فروردین، " سبزه " گره می زنیم؟
زیرا سبزه نمادی از تیشتر و نیروی آن برآورده کردن آرزوهاست و در پایان این روز همه ی اساطیر با گره زدن سبزه، آرزوی نوشِ جان ( جاودانه ) شدن تا فرشگرد ( رستاخیز ) را خواستار می شوند که نیروی کافی، داشته باشند تا از انسان ها و زمین جانپاسی کنند و با اهریمنان بجنگند!
پس از آن هم به خواست اهورامزدا، همه ی گره های سبزه گشوده می شود و نیروی آن ها اهورایی و نوشِ جان ( جاودانه ) می شود!
توجه: جشن پوریم: یهودی های دروغین ( کابالا ها ) گمان می کنند که در زمان پادشاهی نیرومندِ خشایار شاه، 77000 تن ایرانی را در روز 13 آدار ( آذار ) کشته اند!
در حالی که در کتاب های تاریخ نویسانی که در زمان هخامنشیان می زیسته اند، همچون هِرودوت: نامی از نام های شخصیت های کتاب اِستِر، کشتن ایرانیان و . . . نیامده است!
همچنین در دانشنامه بریتانیکا: " ریشه پیشینه این جشن ناشناخته است و به نوعی داستانی ( رُمان ) و افسانه ای است!
ماجرای پوریم از کتاب اِستِر، درواقع یکی از قصه های ایرانی در مورد زیرکی و خُدعه های شهبانوهای ایرانی در درون اندرونی های پادشاهان است و خود عید پوریم نیز به نوعی برگرفته شده از سیزده بدر و نوروز می باشد! "
پس یک شیطنت فرهنگی است!