سپاه صلح ( به انگلیسی: peace corps ) ، سازمانی دولتی متشکل از جوانان داوطلب امریکایی است که جان. اف. کندی، رئیس جمهور وقت آمریکا، در مارس ۱۹۶۱ برای کمک به کشورهای جهان سوم تأسیس کرد.
رسالت سپاه صلح در سه هدف عمده خلاصه شده که در اساسنامه این نهاد آمده است:
... [مشاهده متن کامل]
• یاری کردن مردم کشورهای علاقه مند در جهت تأمین زنان و مردان کارشناس و متخصص
• ایجاد تفاهم بیشتر در میان مردم کشورهای نیازمند کمک با مردم آمریکا
• افزایش آگاهی آمریکاییان در باره مردم کشورهای دریافت کننده کمک های سپاه صلح
در آن دوران، بسیاری از اعضای کنگره آمریکا، به علت هزینه های بالا، و احتمال عدم کارایی، نسبت به راه اندازی چنین برنامه هایی زیاد خوش بین نبودند اما همزمان، این نمایندگان به هیچ وجه نمی توانستند هشدارهای کندی در مورد بروز اختلافات جدی در کشورهای توسعه نیافته را نادیده بگیرند.
جان اف. کندی پس از بنیادگذاری سپاه صلح، شوهر خواهر خود، سارجنت شرایور، را به عنوان نخستین مدیر آن برگزید.
در دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی، شمار زیادی از جوانان آمریکایی داوطلب خدمت در سپاه صلح شدند، و برای یاری رساندن به روند توسعه، راهی کشورهایی در آمریکای جنوبی، آسیا، آفریقا، و خاورمیانه شدند.
مأموریت داوطلبان سپاه صلح طی دههٔ ۱۹۶۰ تماماً در کشورهای تازه استقلال یافته و کم درآمد که از استعمار رها شده بودند، انجام می شد. در دههٔ ۱۹۷۰، وظایف این سازمان بیشتر هدفمند شد و داوطلبانی که از تجربهٔ کاری بیشتری برخوردار بودند برای خدمت انتخاب می شدند. در این دوره میانگین سن داوطلبان بالاتر رفت - از ۲۲ سال به ۲۸ سال رسید - و میزان داوطلبان بالای ۵۰ سال هم افزایش پیدا کرد. در سال ۱۹۷۴، از سازمان سپاه صلح در ۶۹ کشور جهان دعوت به همکاری شده بود که بالاترین میزان درخواست همکاری از این سازمان به طور مطلق است.
در سال ۱۹۷۹، سپاه صلح که پیش از این یکی از ادارات تابعهٔ وزارت امور خارجه ایالات متحده بود، از قوهٔ مجریهٔ دولت آمریکا استقلال کامل یافت. طی دولت رونالد ریگان در دههٔ ۱۹۸۰، ابعاد برنامه ها و تعداد داوطلبان کاهش یافت، اما طرح های تازه ای به ویژه طرح هایی برای ارتقای امنیت غذایی در منطقهٔ کارائیب، آمریکای مرکزی و آفریقا آغاز شد.
تحول این سازمان با گذشت زمان ادامه یافت. در سال ۱۹۹۱، پس از فروپاشی اتحاد شوروی، برای نخستین بار مأموریت هایی در کشورهای لیتوانی و استونی واقع در اروپای شرقی، به داوطلبان داده شد، همچنین در سایر کشورهایی که تازه استقلال یافته بودند، از داوطلبان خواسته شد در زمینهٔ ایجاد و توسعهٔ کسب و کارهای کوچک کمک کنند. این برنامه های انتقالی برای کمک به کشورها جهت انتقال از سوسیالیسم به اقتصاد مبتنی بر بازار بود؛ پس از گذشت ۱۰ سال، برنامهٔ کشورهای بالتیک به پایان رسید و کار آن تکمیل شد.
رسالت سپاه صلح در سه هدف عمده خلاصه شده که در اساسنامه این نهاد آمده است:
... [مشاهده متن کامل]
• یاری کردن مردم کشورهای علاقه مند در جهت تأمین زنان و مردان کارشناس و متخصص
• ایجاد تفاهم بیشتر در میان مردم کشورهای نیازمند کمک با مردم آمریکا
• افزایش آگاهی آمریکاییان در باره مردم کشورهای دریافت کننده کمک های سپاه صلح
در آن دوران، بسیاری از اعضای کنگره آمریکا، به علت هزینه های بالا، و احتمال عدم کارایی، نسبت به راه اندازی چنین برنامه هایی زیاد خوش بین نبودند اما همزمان، این نمایندگان به هیچ وجه نمی توانستند هشدارهای کندی در مورد بروز اختلافات جدی در کشورهای توسعه نیافته را نادیده بگیرند.
جان اف. کندی پس از بنیادگذاری سپاه صلح، شوهر خواهر خود، سارجنت شرایور، را به عنوان نخستین مدیر آن برگزید.
در دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی، شمار زیادی از جوانان آمریکایی داوطلب خدمت در سپاه صلح شدند، و برای یاری رساندن به روند توسعه، راهی کشورهایی در آمریکای جنوبی، آسیا، آفریقا، و خاورمیانه شدند.
مأموریت داوطلبان سپاه صلح طی دههٔ ۱۹۶۰ تماماً در کشورهای تازه استقلال یافته و کم درآمد که از استعمار رها شده بودند، انجام می شد. در دههٔ ۱۹۷۰، وظایف این سازمان بیشتر هدفمند شد و داوطلبانی که از تجربهٔ کاری بیشتری برخوردار بودند برای خدمت انتخاب می شدند. در این دوره میانگین سن داوطلبان بالاتر رفت - از ۲۲ سال به ۲۸ سال رسید - و میزان داوطلبان بالای ۵۰ سال هم افزایش پیدا کرد. در سال ۱۹۷۴، از سازمان سپاه صلح در ۶۹ کشور جهان دعوت به همکاری شده بود که بالاترین میزان درخواست همکاری از این سازمان به طور مطلق است.
در سال ۱۹۷۹، سپاه صلح که پیش از این یکی از ادارات تابعهٔ وزارت امور خارجه ایالات متحده بود، از قوهٔ مجریهٔ دولت آمریکا استقلال کامل یافت. طی دولت رونالد ریگان در دههٔ ۱۹۸۰، ابعاد برنامه ها و تعداد داوطلبان کاهش یافت، اما طرح های تازه ای به ویژه طرح هایی برای ارتقای امنیت غذایی در منطقهٔ کارائیب، آمریکای مرکزی و آفریقا آغاز شد.
تحول این سازمان با گذشت زمان ادامه یافت. در سال ۱۹۹۱، پس از فروپاشی اتحاد شوروی، برای نخستین بار مأموریت هایی در کشورهای لیتوانی و استونی واقع در اروپای شرقی، به داوطلبان داده شد، همچنین در سایر کشورهایی که تازه استقلال یافته بودند، از داوطلبان خواسته شد در زمینهٔ ایجاد و توسعهٔ کسب و کارهای کوچک کمک کنند. این برنامه های انتقالی برای کمک به کشورها جهت انتقال از سوسیالیسم به اقتصاد مبتنی بر بازار بود؛ پس از گذشت ۱۰ سال، برنامهٔ کشورهای بالتیک به پایان رسید و کار آن تکمیل شد.
