سپاسمندی

و قیسه هرگز ندانست و هنوز هم نمی تواند بداند چه حس عجیب و ساده ای از رفاقت و یگانگی را به او منتقل می کرد آن نگاه که یکپارچه پر می شد از رضایت و از زلالی های عاطفه عمیق انسانی . این احساس را هنوز هم دارد که در چشم های او نه هیچ نشانی از ریا نبود، بل چنان سپاسمندی روشنی را عرضه می داشت که مرد را مثل یک طفل به وجد می آورد.
... [مشاهده متن کامل]