سنجاب

پارسی میانه: sančāp یا sanšāp
معنی: جانوری کوچک، پرجنب وجوش، معمولاً درخت نشین.
فارسی نوین: �سنجاب� از پارسی میانه مستقیماً وارد شده و تغییر واجی اندکی داشته است.
منابع:
MacKenzie, D. N. A Concise Pahlavi Dictionary, Routledge, 1971.
Windfuhr, G. The Iranian Languages, Routledge, 2009.
نتیجه: واژه اصالت ایرانی و کهن دارد و نه ترکی.
- - -
۲. واژه در زبان های دیگر
عربی: السنجاب، وام گرفته از فارسی برای حیوانی که معادل محلی نداشته است.
ترکی: sincap، وام گرفته از فارسی.
> این نمونه، نمونهٔ روشن انتقال فرهنگی و زبانی است.
- - -
۳. نقد ادعای جعلی: �سنجاب = سن جاب� و ریشهٔ ترکی
ادعا: �سن جاب� مثل پنجاب، مرنجاب، ریشهٔ ترکی دارد.
واقعیت:
1. هیچ منبع تاریخی یا لغت نامه معتبر ترکی چنین ریشه ای را برای �sincap� یا �سنجاب� ذکر نکرده است.
2. Punjab و Maranjab نام های جغرافیایی هستند و تحلیل آن ها با �سنجاب� ارتباط ندارد.
3. واژه در اوستا و پارسی میانه پیش از ورود ترک ها به ایران وجود داشته است.
- - -
۴. منابع کلاسیک فارسی
دهخدا: سنجاب جانوری است معروف از موش بزرگ تر و پوست آن برای پوشاک استفاده می شود.
بحرالجواهر، برهان، حدودالعالم و آنندراج: همگی سنجاب را به ایران و خاور نزدیک مرتبط می دانند، نه ترکستان.
> نکته: برخی متون قدیمی ممکن است حیوانات یا محصولات خارجی را �ترک� یا �سقالبه� نسبت دهند، ولی این بیان جغرافیایی و تجاری است، نه ریشهٔ واژه.
- - -
۵. واژهٔ �وروره� و ریشهٔ هندواروپایی
اوستایی: vara / vuru
پارسی باستان: مشابه vara
ریشهٔ هندواروپایی: ( o ) wer - = �بالا رفتن، چرخیدن�
همخوانی معنایی با رفتار سنجاب: بالا رفتن از درختان و حرکات پرجنب وجوش.
منابع: Pokorny, Julius. Indogermanisches etymologisches W�rterbuch, 1959.
- - -
۶. جمع بندی
1. سنجاب: واژه ای کهن ایرانی است، از پارسی میانه وارد فارسی نوین شده و نه ترکی.
2. وروره: با ریشهٔ هندواروپایی ( o ) wer - ارتباط دارد و توصیف کننده رفتار حیوان است.
3. ادعاهای جعلی مبنی بر ریشهٔ ترکی یا تحلیل �سن جاب� قابل قبول نیست و مبتنی بر گمانه زنی بدون مستند علمی است.
4. منابع کلاسیک و معتبر فارسی و پارسی میانه، اصالت ایرانی واژه را تأیید می کنند.
- - -

و از او ( از ولایت تبت ) مشک بسیار خیزد و روباه سیاه و سنجاب. ( حدود العالم ) . و از این ناحیت ( تغزغز ) مشک بسیار خیزد روباه سیاه و سرخ و ملمع، موی سنجاب ، سمور، قاقم ، فنک ، سبیجه ، ختو و غژغاو. ( از حدود العالم چ دانشگاه تهران ص 276 ) .
👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

منابع ها. لغت نامه دهخدا
فرهنگ کوچک زبان پهلوی
فرهنگ پهلوی به فارسی
فرهنگ ریشه واژگان فارسی
فرهنگ لغت عمید
فرهنگ فارسی معین

این دو جانور در عربستان نبوده است پس عرب ها هم برایش واژه ای نداشتند ازین رو نام این دو جانور را از ایرانیان گرفته اند.
بووووووووس به همه ی زبان پژوهان خفن جهان.