سرود

گلها زبرای تو شکوفان.
بلبل بر تو زنکته دانها*
شدچرخ نخست خانه اش هم.
زی جان جهان و بی زمانها*
بنموده نمود بی شمارین.
شکر تو همی کند بیانها*
گر جملهء دانشان بدانیم.
دانیم تو را نتابد آنها*
با این همه چشم و روشنایی.
وز این همه بر تو دست جانها*
اندیشه و عشق در شگفتی.
دانست به خمار از نشانها*
از جام تو ذره گشته جوشا.
از ریزه و چرخ و کهکشانها*
شیدایی مهر ونام خوبت.
بالش به فراز آسمانها*
بر نغمه ء باغ و نام هستی.
شهرام فزوده داستانها*
شهرام ( ص ) *

و سرود هنر مردمان است و مانند اینها پارادوکسیکال و متناقض ویا "نانما" بودن سرود را به دست می دهند که کسانی که سرودها را می خوانند باید راست ودروغ سرود وسراینده را بدانند.

هم ازل هم تاابد، چون یک پرانتز می نگر*
نقطهء پرگار آن بنگر که خود آراستی*
در مکان ودر زمان اندیشه در پرواز شد*
آنچه اندر دل بگیرد جا، دماغش خواستی*
هرکسی از بهر خود با بهره های بی کران*
بی کرانی هم یکی از بهره های ماستی*
خوبی و مهرت نمادی از خرد ورزی بوند*
ای خردمندان خرد راجمله خود گویاستی*
راه نیکویی گزین ای رهرو راه کمال*
پیش هر رهرو که می بیند نگر سرراستی*
راه آزادی بسی برتر بود از هر نگر*
تا که نیکو بنگری آزادگی اینجاستی*
تا حقوق خویش آری برکف آرای خود*
تا که خود آراشوی هر ره بود آنجاستی*
زندگی را در قوانین خودش آور به کف*
آفرینها بر کسی اینسان، که خودگویاستی*
رای تو یعنی که بود تو که ارج ومرج توست*
بنگر این آرای تو امروز هم فرداستی*
اجتماع وفرد در آغاز بشر در کار بود*
بنگرید در آینهء تاریخ هم پیداستی*
هر هنر را که تو می بینی ز بود مردم است *
تا زخط ورسم انسان این همه غو غاستی*
بنگرید فناوری ها را به دست مردمان*
مرد وزن در این روندش یک به یک یکتاستی*
فرد را وخانه را و اجتماع ونسلها*
نسلها با نسلها هر کس بخود آغاستی*
این برآیندی که بینی در فرایندی ببین*
هر فرایندی چو گامی باشدت گر راستی*
هرکسی یک مرکزی وبی شعاعی می بوند*
هر جهان را مرکزی دانند کمش دریاستی*
هر کسی از ویژگی های خودش شد ره سپر*
در کمال وبی کمال شاگردو هم استاستی*
رهروی چون قطرهء باران نماند در هوا*
بلکه تا بر غنچه آید غنچه ها راواستی*
دانش واندیشه آزادی نماید دم به دم*
جبر بر آزادگی چون روز بر شبهاستی*
هر نمادی ازپی دیگر نماد آید پدید *
نا به پایان ویژگی های تو و آنهاستی*
دانش و فرزانش وآیین و راز باشد گواه *
تا بشر را برتریها در روا والاستی*
از سر آغاز و سرانجامش به پندار است و وهم*
تاکه گفتار است وکردار زندگی برپاستی*
چامهء من را که می خوانید در دم گفته ام*
چامه ام بر آرمانم شاهد از حالاستی*
دور ونزدیک پست و والا نیست چونان رفته ها*
از کنون آینده را داریم با هر خواستی*
هم کنون شهرام به پایان تا رساند چامه را*
کیست تا از برکند آن را که خود ویراستی*
شهرام*