سرمه

نام رنگ سرمه ای از این ماده برگرفته شده است.
در دوران باستان، از ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد، ملکه های مصری به چشم خود سرمه می کشیدند. سرمه را نگهبان چشم علیه بیماری ها می دانستند و تیره کردن رنگ دور پلک ها از شدت رسیدن آفتاب به چشم نیز کم می کند.
قدیمی ترین کاست هند یعنی کولی ها نیز از سرمه برای آرایش بهره می گرفتند. مادران در شبه قاره هند و برخی نواحی پیرامونی، به چشم نوزادان و کودکان سرمه می کشیدند. به باور آن ها این کار «سوی چشم را نیرو می بخشد» و «علیه چشم بد» نگهداری می کند. یک نوع دیگر از سرمه نخ های تابیده رنگی است که برای دور پشتی استفاده می شود
سرمه به گلو کشیدن: سرمه به گلو کشیدن کنایه از گنگ ( لال ) شدن است، چون سرمه سرشتی سرد و خشک دارد می گویند که اثر بلع آن آواز بند می شود. به همین دلیل در گذشته از این ماده برای شکنجه مخالفان استفاده می شده است.

دوستان ارجمند و دانشمندم توضیح دادند که واژه سورنه هزار سال پیش در شعر رودکی سمرقندی به وضوح آمده است با این حال عده ای می خواهند به زور ثابت کنند سورمع واژه ای ترکیست! حال آنکه زبان ترکی و ورود ترکان به ایران سابقه ای نهایتاً ۷۰۰ ساله دارد و قرنها بعد از رودکی بوده است
آیا این ها کافی نیست و وقت آن نرسیده که در عصر انفجار اطلاعات تا دست از این تعصب بیهوده و بی معنی بر دارید؟!

واژه سرب در پارسی کهن و اوستایی به ریختهای سورپ و سُرو ( sorv ) بوده است.
دوده ای که از گدازش سنگِ این دو فلز بر دیواره کوره می نشست را با نامهای سرمه و توتیا گردآوری کرده و در جایگاه ماده ای آرایشی و درمانی به کار می برده اند.
به نظر می رسد واژه سرمه از [سُربه] به دست آمده باشدبه چم [از جنس سرب]،
دگرش واجهای /ب/ /م/ به یکدیگر به فراوانی دیده می شود.
واژه توتیا نیز دگردیس شده [دوده ها]ست یعنی همان دوده هایی که بر دیواره کوره می نشسته:
دوده ها - دودیا - توتیا.
واژه سرمه در سروده های 1100 ساله رودکی پارسیگو دیده می شود که نشان دیگری بر پارسی بودن این واژه است ولی ادعای ترکی بودن این واژه را چه بُنمایه کهنی پشتیبانی می کند؟
دور از ذهن نیست که سرمه پس از درونشد به ترکی، با چسبیدن یک پسوند [مک یا ماق] به آن، کاربرد کارواژه ای به چم مالیدن و کشیدن و. . نیز پیدا کرده باشد!

زبان فارسی زبانیست ابداعی از ترکیب زبانهای دیگر که گویشوران آن تنها درباریان بودن
برای همینه که اغلب واژه هایی که در فارسی رواج دارند را نمیتوان ریشه یابی کرد
سرمه= سورمک ، سوتمک به معنای کشیدن و مالیدن

سورمه که به یک نوع� لوازم آرایشی هم میگویند بخواطر رنگ سرمه ای آن مواد آرایشی است.
و از اونجایی که زبان ترکی قدمتش بسیار پاینتر از زبان پارسی است و با مهاجرت ترکها و مغولها به سمت ایران احتمالا با دیدن سورمه ای که به چشم میکشیدند و شنیدن به آن ماده سورمه میگویند فکر کردن سورمه منظور مالیدن و کشیدن یا رانندگی است برای همین یک واژه در زبان تُرکی از سورمه ساختند که به مالیدن و یا کشیدن معنی میدهد البته طبق گفته های خود تُرکها که میگویند همچین واژه ای را دارند.
غیر این نمیتونه باشه، زیرا سورمه یک رنگ است و از ( سور ) به معنای خورشید گرفته شده و احتمالا هم ( مه ) به معنای رنگ خورشید مه الود است زمانی که خورشید گرفتگی ایجاد میشه رنگ خورشید به رنگ سورمه ای در می آید
خورشید مه ای =� خورشید مه آلود = خورشید گرفتگی
سور گرفتگی= سور مه آلود= سور مه ای