سَبَدبافی یکی از صنایع دستی است.
این نوع صنعت به دلیل سبک بودن و مقاومت آن به نوعی از صنعت های دیگر در زمینه سبد و میز وصندلی و کمد و زیر تلویزیونی پیشی گرفته است. یکی از مشکلات این صنعت فصلی بودن آن است به طوری که در طول سال فقط در چند فصل است بیشتر در زمستان و پاییز است واندکی در بهار ولی در فصل تابستان به دلیل کارهای زراعتی و … بسیار کم است.
... [مشاهده متن کامل]
هنر سبدبافی در نقاط مختلف نام های گوناگون به خود گرفته است چنان که در گیلان به آن مرواربافی، در لرستان به آن سَله بافی ، در خراسان جنوبی به آن پخل بافی و در سیستان به آن گزبافی می گویند.
شاردن جهانگرد فرانسوی دوره صفوی در سفرنامه اش آورده است: بهترین نوع حصیر و سبد در سیستان بافته میشود اقبال یغمایی نیز اضافه میکند در داخل و پیرامون دریاچه هامون و رود هیرمند واقع در سیستان، جگن و نی بسیار می روید.
در گیلان، سبدبافی به نام مرواربافی رایج است. مرکز اصلی فعالیت دست اندرکاران این صنعت اطراف آستانه اشرفیه و به ویژه روستای کورکا، می باشد و به طور پراکنده در مناطق دیگر استان گیلان از جمله اطراف بندرکیاشهر و در صیقلان بازار جمعه نیز دیده می شود. مروار یک نوع چوب ترکه ای است که از اطراف تهران، کرج، سولقان، بهارِ همدان، ملایر و مراغه تهیه می شود. سبد گردکوچک و بزرگ ـ سبد بیضی کوچک و بزرگ ـ سبد قایقی کوچک و بزرگ ـ کاسه در اندازه های مختلف ـ سبد کشکولی ـ سبد جای میوه ـ سبد پنجره ای ـ ساک پیک نیک ـ سبد دو طبقه سبد سه طبقه ازجمله محصولات مرواربافان گیلان است.
بافت سبد کاهی در استان خراسان جنوبی ایران یکی از صنایع دستی است که به پَخَل بافی شهرت دارد.
پخل بافی در گویش محلی پَخَل، شِلمه، سفال و سُفله گندم نیز گفته می شود. در اکثر شهرستان های استان خراسان جنوبی به ویژه قاینات، سرایان، طبس و بشرویه که گندم کشت می شود، پخل بافی نیز انجام می شود که از تولیدات این هنر می توان انواع سبد، گلدان های تزیینی و زیرقابلمه ای اشاره کرد. این محصولات به طور معمول به صورت تک رنگ طلایی که همان رنگ طبیعی ساقه های گندم خشک شده و معمولاً بدون نقش است. در برخی از شهرستان ها تولیدات با نخ های پشمی رنگین که در حین بافت به دور ساقه ها می پیچند، نقش های ساده رنگارنگ در مجموعه های فرضی هندسی شکل ( اغلب مثلثی ) ایجاد می کنند. در فصل بهار که فصل برداشت گندم است این هنر بیشتر رونق دارد، اما در سایر فصول سال نیز در صورت در دسترس بودن ساقه گندم بافت آن انجام می گیرد. این مهارت در ۲۱ آبان ۹۶ در فهرست آثار معنوی ایران ( ناملموس ) به ثبت رسیده است.
این نوع صنعت به دلیل سبک بودن و مقاومت آن به نوعی از صنعت های دیگر در زمینه سبد و میز وصندلی و کمد و زیر تلویزیونی پیشی گرفته است. یکی از مشکلات این صنعت فصلی بودن آن است به طوری که در طول سال فقط در چند فصل است بیشتر در زمستان و پاییز است واندکی در بهار ولی در فصل تابستان به دلیل کارهای زراعتی و … بسیار کم است.
... [مشاهده متن کامل]
هنر سبدبافی در نقاط مختلف نام های گوناگون به خود گرفته است چنان که در گیلان به آن مرواربافی، در لرستان به آن سَله بافی ، در خراسان جنوبی به آن پخل بافی و در سیستان به آن گزبافی می گویند.
شاردن جهانگرد فرانسوی دوره صفوی در سفرنامه اش آورده است: بهترین نوع حصیر و سبد در سیستان بافته میشود اقبال یغمایی نیز اضافه میکند در داخل و پیرامون دریاچه هامون و رود هیرمند واقع در سیستان، جگن و نی بسیار می روید.
در گیلان، سبدبافی به نام مرواربافی رایج است. مرکز اصلی فعالیت دست اندرکاران این صنعت اطراف آستانه اشرفیه و به ویژه روستای کورکا، می باشد و به طور پراکنده در مناطق دیگر استان گیلان از جمله اطراف بندرکیاشهر و در صیقلان بازار جمعه نیز دیده می شود. مروار یک نوع چوب ترکه ای است که از اطراف تهران، کرج، سولقان، بهارِ همدان، ملایر و مراغه تهیه می شود. سبد گردکوچک و بزرگ ـ سبد بیضی کوچک و بزرگ ـ سبد قایقی کوچک و بزرگ ـ کاسه در اندازه های مختلف ـ سبد کشکولی ـ سبد جای میوه ـ سبد پنجره ای ـ ساک پیک نیک ـ سبد دو طبقه سبد سه طبقه ازجمله محصولات مرواربافان گیلان است.
بافت سبد کاهی در استان خراسان جنوبی ایران یکی از صنایع دستی است که به پَخَل بافی شهرت دارد.
پخل بافی در گویش محلی پَخَل، شِلمه، سفال و سُفله گندم نیز گفته می شود. در اکثر شهرستان های استان خراسان جنوبی به ویژه قاینات، سرایان، طبس و بشرویه که گندم کشت می شود، پخل بافی نیز انجام می شود که از تولیدات این هنر می توان انواع سبد، گلدان های تزیینی و زیرقابلمه ای اشاره کرد. این محصولات به طور معمول به صورت تک رنگ طلایی که همان رنگ طبیعی ساقه های گندم خشک شده و معمولاً بدون نقش است. در برخی از شهرستان ها تولیدات با نخ های پشمی رنگین که در حین بافت به دور ساقه ها می پیچند، نقش های ساده رنگارنگ در مجموعه های فرضی هندسی شکل ( اغلب مثلثی ) ایجاد می کنند. در فصل بهار که فصل برداشت گندم است این هنر بیشتر رونق دارد، اما در سایر فصول سال نیز در صورت در دسترس بودن ساقه گندم بافت آن انجام می گیرد. این مهارت در ۲۱ آبان ۹۶ در فهرست آثار معنوی ایران ( ناملموس ) به ثبت رسیده است.
