yucca
زنگوله پای تابوت
little children of an old man, small bells hanging from a coffin
زنگوله دور گردن گاو
cowbell
فارسی به انگلیسی
زنگوله پای تابوت
زنگوله دور گردن گاو
مترادف ها
زنگوله، کوزه ای، دارای شکم بزرگ و دهانه کوچک
پیشنهاد کاربران
زنگوله یا زنگله یک مقام موسیقی است. در موسیقی قدیم ایران، زنگوله یکی از دوازده مقام اصلی بوده است. در برخی از متون از این مقام با نام نهاوند هم یاد شده است.
این مقام را به همراه مقام های رهاوی، حسینی، بزرگ و زیرافکند، مقامی حزن آور می دانستند. البته صفی الدین ارموی، این مقام را مقام خواب ( شدّ النوم ) نیز معرفی کرده است. این مقام در موسیقی دستگاهی ایران به شکل آهنگی موزون، در اغلب دستگاه ها به کار می رود. همچنین به نظر می رسد که این مقام در گذشته آهنگی موزون و بانشاط بوده است، و هم اکنون تنها بخشی از آن به شکل ریتمی موزون در موسیقی دستگاهی به یادگار مانده است. مولوی در شعری به مقام زنگوله اشاره می کند:
... [مشاهده متن کامل]
زنگوله تا پیش از زمان صفی الدین ارموی با نام نهاوند شناخته می شده ولی از آن زمان دیگر در موسیقی ایران با نام نهاوند شناخته نمی شود. محمد بن محمود بن محمد نیشابوری در رسالهٔ موسیقی خود ( قرن ششم هجری ) می نویسد که پیامبر اسلام قرآن را در پردهٔ نهاوند می خوانده است.
در تحول مقام به دستگاه، زنگوله به عنوان یک دستگاه در موسیقی ایرانی باقی نمانده بلکه تبدیل به گوشه ای در دستگاه های مختلف شده. اما در مقام موسیقی عربی کماکان زنگوله با نام «زنک کلاه» یا با نام دیگرش «نهاوند» به عنوان یک مقام اصلی یا فرعی باقی مانده است.
توصیف مقام زنگوله در رسالهٔ شرفیهٔ صفی الدین ارموی با شکل زیر سازگار است:
فرصت الدوله شیرازی، از نهاوند بین شعبه های بیست وچهارگانه نام نبرده است، اما فرهاد فخرالدینی آن را جزو این شعبه ها قلمداد کرده و فواصل آن را به شکل زیر توصیف کرده است:
در موسیقی دستگاهی ایران در مورد مفهوم و طبقه بندی گوشهٔ زنگوله توافق نیست. فرهاد فخرالدینی گوشهٔ زنگوله را هم در دستگاه ماهور، هم در سه گاه، هم در چهارگاه، هم در نوا، و هم در راست پنج گاه طبقه بندی می کند، و معتقد است که این گوشه اساساً بابت داشتن الگوی ریتمیک سه چهارم ( با نماد 34 ) شناخته می شود. فخرالدینی برای توصیف گوشه های دیگری که ضرب آهنگ 34 دارند نیز از لفظ «دارای ریتم زنگوله» استفاده کرده است. در مقابل، داریوش طلایی زنگوله را در آواز بیات ترک و راست پنج گاه طبقه بندی می کند و اشاره ای به ضرب آهنگ خاصی برای آن نمی کند.
این مقام را به همراه مقام های رهاوی، حسینی، بزرگ و زیرافکند، مقامی حزن آور می دانستند. البته صفی الدین ارموی، این مقام را مقام خواب ( شدّ النوم ) نیز معرفی کرده است. این مقام در موسیقی دستگاهی ایران به شکل آهنگی موزون، در اغلب دستگاه ها به کار می رود. همچنین به نظر می رسد که این مقام در گذشته آهنگی موزون و بانشاط بوده است، و هم اکنون تنها بخشی از آن به شکل ریتمی موزون در موسیقی دستگاهی به یادگار مانده است. مولوی در شعری به مقام زنگوله اشاره می کند:
... [مشاهده متن کامل]
زنگوله تا پیش از زمان صفی الدین ارموی با نام نهاوند شناخته می شده ولی از آن زمان دیگر در موسیقی ایران با نام نهاوند شناخته نمی شود. محمد بن محمود بن محمد نیشابوری در رسالهٔ موسیقی خود ( قرن ششم هجری ) می نویسد که پیامبر اسلام قرآن را در پردهٔ نهاوند می خوانده است.
در تحول مقام به دستگاه، زنگوله به عنوان یک دستگاه در موسیقی ایرانی باقی نمانده بلکه تبدیل به گوشه ای در دستگاه های مختلف شده. اما در مقام موسیقی عربی کماکان زنگوله با نام «زنک کلاه» یا با نام دیگرش «نهاوند» به عنوان یک مقام اصلی یا فرعی باقی مانده است.
توصیف مقام زنگوله در رسالهٔ شرفیهٔ صفی الدین ارموی با شکل زیر سازگار است:
فرصت الدوله شیرازی، از نهاوند بین شعبه های بیست وچهارگانه نام نبرده است، اما فرهاد فخرالدینی آن را جزو این شعبه ها قلمداد کرده و فواصل آن را به شکل زیر توصیف کرده است:
در موسیقی دستگاهی ایران در مورد مفهوم و طبقه بندی گوشهٔ زنگوله توافق نیست. فرهاد فخرالدینی گوشهٔ زنگوله را هم در دستگاه ماهور، هم در سه گاه، هم در چهارگاه، هم در نوا، و هم در راست پنج گاه طبقه بندی می کند، و معتقد است که این گوشه اساساً بابت داشتن الگوی ریتمیک سه چهارم ( با نماد 34 ) شناخته می شود. فخرالدینی برای توصیف گوشه های دیگری که ضرب آهنگ 34 دارند نیز از لفظ «دارای ریتم زنگوله» استفاده کرده است. در مقابل، داریوش طلایی زنگوله را در آواز بیات ترک و راست پنج گاه طبقه بندی می کند و اشاره ای به ضرب آهنگ خاصی برای آن نمی کند.
جرس
زنگوله یه کلمه ترکی هست در اصل ( زینگرو ) زینگ یا همان زنگ از یک قوی بنام زنگی ها که هنگران زبردستی بودند گرفته شده با حمله اشورها به منطقه انها کوچ کردند قسمتی به سمت جنوب زگانیها شدند ( زنجان به عربی
... [مشاهده متن کامل]
... [مشاهده متن کامل]
شده ) قسمتی به شمال زنگزورها در قره باق، زنگ ( گـــرو به معنی قندیل یا چیزی که اویزان باشد مثل بوز گیرو در ترکی به معتی ( یخ قندیل بسته و آویزان
زنگوله = زنگ - پسوند کوچکسازِ [گوله]،
پسوندکوچکساز [گوله] به جز واژه زنگوله، در واژه "دیگوله" هم دیده می شود به چم دیگ بسیار کوچک ( کوچکتر از دیگچه ) .
این پسوند به دیسه های [گاله] و [غاله] نیز به کار رفته:
... [مشاهده متن کامل]
داسگاله، پرگاله، پوستگاله.
داسغاله، بزغاله، درغاله ( کوتاه شده دره غاله ) ، جزغاله، کنغاله ( در اصل به چم دخترک ولی عامیانه به چم روسپی ) ، چغاله.
پسوندکوچکساز [گوله] به جز واژه زنگوله، در واژه "دیگوله" هم دیده می شود به چم دیگ بسیار کوچک ( کوچکتر از دیگچه ) .
این پسوند به دیسه های [گاله] و [غاله] نیز به کار رفته:
... [مشاهده متن کامل]
داسگاله، پرگاله، پوستگاله.
داسغاله، بزغاله، درغاله ( کوتاه شده دره غاله ) ، جزغاله، کنغاله ( در اصل به چم دخترک ولی عامیانه به چم روسپی ) ، چغاله.
درایه
زنگ، درای، جلاجل، جلجل
زنگوله :تحریف زنگ گونه در قدیم به ناقوس زنگ و به شئ مشابه کوچکتر از آن زنگ گونه می گفتند .
نام علمی : koelreuteria paniculata خانواده: spinadaceae نام فارسی : درخت زنگوله ، باران طلایی
درختی متراکم با تاج مدور و شاخه های نامنظم و گسترده که ممکن است برای نگهداری شکل هرس شود. ارتفاع 3تا9متر . برگ : متناوب و مرکب شانه ای ، در بهار هنگام باز شدن قرمز رنگ وبعد به رنگ سبز در می آید. در اواخر تابستان برگها زرد شده و خزان می کند. گل: زرد درخشان وبصورت گل آذین منشعب است که در ماههای خرداد و تیر ظاهر می شوند و بسیار مورد توجه زنبورعسل است. میوه: به شکل کپسول که در نیمه ی آخر تابستان به رنگ صورتی یا قرمز در می آید. پوست:قهوه ای مایل به قرمز، نازک بوده و به راحتی آسیب می بیند. ازدیاد:با بذر در پاییز، قلمه ریشه در زمستان. جنبه های زیبایی: گل، میوه، زیبایی پاییزی. آب و هوا :گرما و سرما را تحمل می کند. از یخبندان ممتد باید محافظت شود. خاک:در هر نوع خاک که زهکش خوب دارد رشد می کند. نور: به تابش مستقیم آفتاب نیاز دارد. در نیم سایه اندکی ضعیف می شود. کاربرد: سایبان، حاشیه ی خیابان و بصورت تک درخت .
... [مشاهده متن کامل]
درختی متراکم با تاج مدور و شاخه های نامنظم و گسترده که ممکن است برای نگهداری شکل هرس شود. ارتفاع 3تا9متر . برگ : متناوب و مرکب شانه ای ، در بهار هنگام باز شدن قرمز رنگ وبعد به رنگ سبز در می آید. در اواخر تابستان برگها زرد شده و خزان می کند. گل: زرد درخشان وبصورت گل آذین منشعب است که در ماههای خرداد و تیر ظاهر می شوند و بسیار مورد توجه زنبورعسل است. میوه: به شکل کپسول که در نیمه ی آخر تابستان به رنگ صورتی یا قرمز در می آید. پوست:قهوه ای مایل به قرمز، نازک بوده و به راحتی آسیب می بیند. ازدیاد:با بذر در پاییز، قلمه ریشه در زمستان. جنبه های زیبایی: گل، میوه، زیبایی پاییزی. آب و هوا :گرما و سرما را تحمل می کند. از یخبندان ممتد باید محافظت شود. خاک:در هر نوع خاک که زهکش خوب دارد رشد می کند. نور: به تابش مستقیم آفتاب نیاز دارد. در نیم سایه اندکی ضعیف می شود. کاربرد: سایبان، حاشیه ی خیابان و بصورت تک درخت .
... [مشاهده متن کامل]