زقوم

"طبری"�در�تفسیر�خود ادعا کرده است که کلمه�زقوم�از کلمه ای به معنای "تلخ" گرفته شده است، اگرچه این تفسیر پذیرفته نشده است.
سایر دستورنویسان معتقد بودند که این�کلمه�از خارج از�زبان عربی�گرفته شده است، دیدگاهی که توسط متخصصان مدرن پذیرفته شده است، اگرچه ریشه شناسی دقیق آن مورد بحث است. �به گفته�"عمران البدوی"�، پیشنهادهایی برای ریشه شناسی این کلمه شامل موارد زیر است:
زِقْطَ در زبان آرامی به معنای "سیخ" است؛ زِقْطُ در زبان اکدی به معنای "میخ" است؛ یا در فارسی میانه به معنای �زخم� است. . . . برخی دیگر آن را وام واژه ای از واژه یونانی سایکون به معنای "انجیر" می دانند که با "درخت نفرین شده" در آیات ( سوره ۱۷:۶۰ ) ، "درخت دانش" ( پیدایش ۲:۹ ) و آموزه های مسیحی مربوط به "درخت مرگ" مرتبط است.

أَذَلِکَ خَیْرٌ نُّزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِّلظَّالِمِینَ إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِی أَصْلِ الْجَحِیمِ آیا آن ( نعمت های بهشتی ) برای پذیرایی بهتر است یا درخت زقوم؟ همانا ما درخت زقوم را وسیله شکنجه و درد و رنج ستمگران قرار داده ایم. همانا این درخت از عمق دوزخ می روید. ثُمَّ إِنَّکُمْ أَیُّهَا الضَّآلُّونَ الْمُکَذِّبُونَ لَأَکِلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ همانا، ای گمراهان انکار کننده! حتماً از درختی ( بدمنظر و بد طعم و بدبو ) که زقّوم است خواهید خورد.

بعضی معتقدند که در اصل به معنی بلعیدن و بعضی می گویند به معنی هر نوع غذای تنفرآمیز دوزخیان است .
�راغب� در �مفردات� می گوید: زقّوم هر نوع غذای تنفرآمیز دوزخیان است. �لسان العرب� می گوید: این ماده در اصل به معنای بلعیدن آمده است.
( تفسیر نمونه ج : 21 ص : 204 )

در آیهٔ ۶۲ سورهٔ صافات، در آیهٔ ۴۳ سورهٔ دخان و آیهٔ ۵۲ سورهٔ واقعه، از واژهٔ زقوم یا درخت زقوم استفاده شده است. میوه های این درخت به شکل سرهای شیاطین می باشند که دوزخیان از آن ها می خورند و در دل آن ها همچون فلز گداخته غلیان می کند و در پی آن آب جوش می نوشند.