ریکا

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

ریکار دگردیس واژه رک می باشد یعنی کسی که کارش پوست کردن است یعنی همان پسری که در مازندران بکار می رود با دلیل به پسر ریکا میگویند و همچنین در گزارشات بالا دیدید که به پسرانی که در پیشاپیش شاه راه می رفتند ریکا میگفتند که چم دیگر رک یا رخ یا روی دقیقا به معنای پیش می باشد = مثلا مگوییم فلان چیز را رخ بده تا بیشتر دیده شود پس رخ یعنی پیشانی یا روی که قابل نمایان و دیده شدن باشد
به واژه رک که گزارش نوشتم بروید و بخوانید
همچنین واژه رکیدن یعنی ناخانک زدن که منجرب به رفتن پوسته آن و نمایان شدن بخش زیرین آن امده در زبان مازندرانی بکار میرودکه مادر همه واژه های رک = رخ = ریکا می باشد