ریواس

نام اصلی آن ریواچ است و ریواس و رواش از آن ریشه می گیرد. در فلات شرقی ایران - فارسی زبانان آن را به نام رواش و ریواچ می شناسند امروزه در ادبیات کتابی آن را ریواس می گویند در افغانستان به آن رواش و چوکری می گویند.
ساقه ترش مزه و مفید ریواس خواصی جدا از برگ آن دارد و از آن در تهیه غذاهای گوناگون استفاده می شود. اگر چه می توان این ساقه را خام خواری کرد اما برگ های آن مسموم کننده هستند. دو ترکیب به نام اگزالیک اسید و آنتراکوینون گلیکوسید در برگ های ریواس یافت شده که به بدن آسیب می رسانند.
ریواس گیاهی است که به صورت طبیعی و دیمی رشد می کند و در مناطقی که گل لاله وجود دارد این گیاه نیز رشد می کند. بیشتر در مناطق کوهپایه و سردسیر رشد می کند و به آبیاری نیاز ندارد. فصل برداشت ریواس در بیشتر مناطق ایران فروردین ماه است. ریواس همچنین در دامنه کوهستان های آذربایجان و کردستان ومنطقه فریدن استان اصفهان ارتفاعات لرستان و سالوک در خراسان شمالی و زاگرس و بلندی های البرز در شمال تهران و در استان خراسان رضوی بخصوص شهرستان نیشابور، شهرستان کوهسرخ و شهرستان کاشمر و شهرستان گناباد که در بهار روییده و بومیان با چیدن سنگ دور ساقه اش آن را پرورانده و سبب بلندتر شدن ساقه اش می گردند. ریواس ساقه بلند و با ریواچ قاقوری که از ساقه آن شربت تهیه می کنند یک نوع ریواس است که در حاشیه کویر در زیبد گناباد می روید. همچنین یکی از بهترین رویشگاه های ریواس، استان های کردستان، کرمانشاه و ایلام است. ریواس همچنین در استان کهگیلویه و بویراحمد، مناطق سردسیری شهرستان چرام ( کوه پهن، کوه چاسخار، کوه ساورز، منطقه سادات امامزاده علی ( ع ) ) ، دیلگون و مناطق جلیل و بابکان و نرماب در بویراحمد به وفور یافت می شود.
فصل تهیه قاقوری یا ساقه شربتی آن ۲۵ اسفند تا آخر فروردین است. مزه این نوع شربت مشابهه طعم انار شیرین است.