ریق

ریق، واژه ای است بازمانده از زبان های کهن ایرانی که با واژه های ریز، ریختن، ریژ و ریدن و . . . و حتی رفتن و راه و . . . هم خانواده است و در معنا به معنای آب باریکه روان و رونده است؛ مایع جاری، شیره روان، رد دراز از چیزی و . . .

ریق =در گویش محلی راوری به ترشحات عفونی میگن ریق مثل ترشحات عفونی چشم
به اسهال حیوانات هم میگن ریق
به چیز خیلی کوچک ( برای تحقیر میگن ) ریقو

یحتمل اصل آن رحیق ( شراب ناب وخالص ) بوده و به جهت اختصار و سهولت تلفظّ بدل به ریق شده چنانکه در اغلب اثار منظوم مراد از "سرکشیدن" نوشیدن یکباره و لاجرعه شراب ( به معنی الاعم ) است و بر این مبنا، رحیق رحمت را سر کشید اولی به صواب خواهد بود.

رَیق: ( در کازرون بزرگ، در قدیم ) آب دهان سیلان و جریان یافته را بَنْگ می گفتند. مثلا فلان بچه بنگ می ریزد یعنی او دچار ریزش آب دهان است.

ریق به گویش بختیاری یعنی اسهال و آدم ضعیف

ریق یعنی صاف شده. ریق رحمت یعنی صاف شده تمام بخشش خداوند