رسانه

استفاده از واژه رسانه به این معنی است ، که کاربرد درست آن به شمار می رود . تلفن ، رایو، فیلم و تلویزیون ( نقاشی یا مجسمه سازی به کنار ) همراه با چاپ و صدای انسان همگی بطور هم ارز واسط به شمار می روند .
کتب مردم را ، آن گونه که اظهار می دارند ، از خود بی خود می کنند ، آنها را به خنده و گریه وا می دارند ، مردم در آنها گم می شوند و جذب آنها می گردند. با این وضعیت ، چقدر احتمال دارد که این مسئله در مورد فیلم و تلویزیون نیز صدق کند. این دو ادعا دارند که بیان را آنگونه “طبیعی می سازند” که همچون خود طبیعت به نظر می آیند . در فیلم ، در سینما ، چهره ها و صورتها ، چشم اندازها و حرکات ، آنگونه در چشم جلوه می کنند ، که گویی همه آنها زندگی واقعی هستند. اما البته ما تنها به خاطر انزوا در تاریکی نیست که چنین می کنیم، بلکه همچنین دامنه وسیعی از جلوه های سینمایی ، بر اساس اهداف و نیات فیلم ساز به شیوه دیدن تصاویر توسط ما سازمان می دهند . این وضع همچنین در مورد تلویزیون و حتی در بین جمعیت شاد و مسرور اطاق نشیمن نیز صدق می کند :
تلویزیون محل قدرتی است برای گروه های تولید ، و در ورای آنها شرکتهای بزرگی که به منظور دستیابی به پول و نفوذی که پول به همراه خواهد آورد ، به خرید توجه میلیونها نفر می پردازند. اینها تنها معدودی از فشارهایی هستند که در حول و حوش چهارچوب آنچه ما می شنویم و تماشا می کنیم به واژه واسط بودن چنین سنگینی می دهند.
وقتی ما در حال تماشای تلویزیون یا جواب دادن به تلفن هستیم ، روابط تولیدی مستقیماً وارد اطاق نشیمن ما می شوند . واژه “تل”خود لغتی است یونانی ، به معنی دور، و اندازه گیری دوری بین واسط ( یا رسانه - مترجم ) و پیام است که موضوع مورد بحث نظریه رسانه هاست.
● تاریخچه رسانه ها :
در نیمه قرن دوم نوزدهم ، بتدریج خود چاپ ، ابتدا تحت سیطره ارتباطات الکتریکی و سپس ارتباطات الکترونیکی قرار گرفت. در تاریخ رسانه ها و جنبش سه مرحله ای آنها :الفبا - چاپ - صفحات تصویر این سومین گسستگی اساسی به شمار می رود. درک حیاتی بودن این تغییر مستلزم سیاحتی کوتاه در حوزه ارتباطات و فعالیتهای حیرت آور آن است ، حوزه ای که بخشی از انقلاب صنعتی اواخر قرن نوزدهم را تشکیل می دهد. در سال ۱۹۰۰ ، تلگراف ، تلفن ، دوربین ، رادیو و اولین ابزارهای راهگشای تلویزیون الترونیک همگی کم و بیش پا گرفته و آن طور که انسان می تواند انتظار داشته باشد ، به شدت از پیوستگی دورنی برخوردار بوردند . این امری بالنسبه شناخته شده است که پیدایش دوربین با بخش مرکزی این تاریخ را تشکیل می دهد . در سال ۱۸۰۰ ، هامفری دیوی با فکر « نگارش بوسیله نور » ، سر و کله می زد، و نمایش تصاویر دوار مناظر را بر روی پرده ، از طریق یک نظام متشکل اط آینه ها در یک رصد خانه تاریک، معروف به اطاق تاریک جعبه عکاسی ، الگو و قالب ، لازم برای سبک مشهور نقاشی مناظر شهری را ، که کانالتوی نقاش مشهورترین استاد اولیه آنها به شمار می رود، فراهم آورد.
مشکل این نبود که لنزی ، قادر به نمایش تصویر بر روی پرده ساخته شود، بلکه مشکل این بود که تصویر بر روی سشسطحی که به نحو مناسب پذیرای آن باشد، تثبیت گردد. در ۱۸۳۹ داگر، این مشکل را حل کرده بود و عکس به ویژگی آشنایی در اطاقهای نشیمن دوره ویکتوریا ، و کار هنری رایج فرهنگ عامه جامعه صنعتی تبدیل شد.
تحولات مشکلتر ولی به همان اندازه ذی ربط و شگرف در عرصه تلگراف التکریکی روی دادند - حل این معما که چگونه به طور همزمان پیامهایی برای مسافات دور فرستاده شود . خود الکتریسته ، از ابتدای قرت هجدهم ، در مرکز علوم طبیعی ( و بدین خاطر تغییرات فن شناسی ) قرار داشت. در اوایل ۱۷۷۴ یک فرانسوی به نام لزاژ این تحقیقات را به سمت ارسال علامات بوسیله ضربه های گسیخته ای در طول یک سیم ، سوق داده بود و به اتفاق دیگران به تعمق در مورد شیوه های ثبت این ضربه ها ، در فواصل مناسب ، بر روی قطعات کاغذ پرداخته بود. در ۱۸۲۵ با نمایش کارکرد عقربه های مغناطیسی توسط یک انگلیسی به نام استرجن ، ساموئل مورس ، در آن طرف اقیانوس اطلس ، در وضعیتی قرار گرفت که بتواند به ابداع رمز ارتباطی مشهور خود بپردازد ، تا به وسیله آن بتوان پیامهای قابل خواندن را ، در قالب الفبایی تماماَ متشکل از ضربه های بلند و کوتاه ارسال نمود. در بتدا برد این پیامها بیست مایل بود اما مورس و شرکت وابسته اش به اختراع یک تقویت کننده پیام مبادرت کردند، که برد دیگری به پیام بخشید ، تا آنجا که واشنگتن توانست با بالتیمور تماس بگیرد.
● بررسی اثرات آسیب شناختی تلویزیون بر جامعه و خانواده:
تلویزیون خطری اساسی برای دموکراسی و آزادی است » « پژوهش های علمی و آماری نشان می دهد که تماشای مستمر تلویزیون ، قدرت انسجام فکر و اندیشه منطقی را از میان می برد . ( بورستین ) دنیای نقش بسته در صفحه تلویزیون ، دنیایی است دست دوم ، پرداخته شده و اغلب مخدوش ، تصویری که تلویزیون از جهان خارج به ذهن ما منتقل می کند ، با وافعیت خارجی یکسان نیست. این تصویر، انسان فعال و متفکر را به تماشا چی منفعل و راکد تبدیل می کند ، سرعت انتقال را از بین می برد ، عکس العمل دفاعی و دماغی بدن را در برخورد با اطلاعات ، تضعیف می سازد و ایدز فرهنگی را نصیب انسان و جامعه می نماید. بنا بر این می توان در یک جمله گفت که بهره گیری پیوسته از تلویزیون موجب تغییر و دگرگونی در ادراکات و دریافتهای انسانی می شود .
واژهٔ «اجتماع» ، حضور افراد جامعه در مکانی خاص را به ذهن متبادر می کند در حالیکه که «اجتماع» تلویزیون را افرادی تشکیل می دهند که دور از یکدیگر و خارج از محدوده دید . . .