رزمگاه

تن بی سران بد همه دشت کین.
فردوسی.
همان با بزرگان توران زمین
چه کرده ست از بد بر این دشت کین.
فردوسی.
گو پیلتن را چو بر پشت زین
ندیدند گردان در آن دشت کین.
فردوسی.

دو لشکر بهم کینه خواه آمدند
دلیران ناوردگاه آمدند.
اسدی .
|| جولانگاه . جولانگه :
ناوردگاه سازد میدان مدح تو
هر کس که او سوار کمال و هنر شود.
مسعودسعد.
او را چو در نبرد برانگیزد
ناوردگاه چرخ کیان باشد.
مسعودسعد.

نبایَدْت رفتن بدان کینه گاه .
دقیقی .
بترسم که گر بار دیگر سپاه
به جنگ اندر آید در این کینه گاه .
فردوسی .
که گر من شوم کشته بر کینه گاه
شما کس مپایید پیش سپاه .
فردوسی .
بدو گفت تا من بدین کینه گاه
کمر بسته ام با دلیران شاه . . .
فردوسی .
یکی با من ایدربدین کینه گاه
بگردد به گرز گران کینه خواه .
فردوسی .
کدامین دلاور که در کینه گاه
به پیشانیش کرد یارد نگاه ؟
اسدی .

فردوسی .
بگفت این و بگرفت نیزه بدست
به آوردگه رفت چون پیل مست .
فردوسی .
گو پیلتن گفت جنگی منم
به آوردگه بر درنگی منم .
فردوسی .
|| در بیت ذیل فرخی آوردگه معنی چراگاه و گشتنگاه میدهد :
معدن زاغ شد آرامگه کبک و تذرو
مسکن شیر شد آوردگه گور و غزال .
فرخی .
و رجوع به آورد و آوردگاه شود.