رجعت

شرط ضروری و بنیادی هر رجعت یا بازگشتی عبارت است از عزیمت و ترک کردن. اگر یک فرد انسانی یک محل یا مکان را ترک ننموده باشد، در آنصورت رجعت یا بازگشت وی به آن محل و مکان بی معنی خواهد بود. در عوض یک نوزاد پس از تولد، رحم مادر را ترک کرده و از آنجا به دنیای بیرون عزیمت نموده. در این مورد رجعت یا بازگشت آن نوزاد به رحم مادر با معنا و امکانپذیر میباشد . پیشینیان چون نمیداسته اند که این رجعت یا بازگشت از کدام راه و به کدام روش میتواند صورت پذیرد، لذا متوصل و دست به دامان راه ها و روش های غیر حقیقی گردیده اند از قبیل باور به جاودانگی روان و جدائی آن در لحظه مرگ و پیوستن آن به یک بدن دیگر ( بذر گیاهی، نطفه حیوانی و انسانی و یا یک کالبد غیر زنده ) یعنی گردش روان به روش تناسخ از دیدگاه هندوان و مصریان ( دو نوع تناسخ کاملا متفاوت ) و یا باور به جاودانگی روح و قبض یا جدایی آن در لحظه مرگ بطور دائم از بدن به اصطلاح مادی و معراج و صعود آن در قالبی مثالی به عالم میانی تحت عنوان برزخ از دیدگاه دین اسلام ( در دو دین قبلی ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت هیچگونه خبر و اثری از عالم میانی برزخ و قیامت های انفرادی صغرایی در دست نمی باشد و دین اسلام درست به همین دلیل کاملتر از دو دین قبلی ست و نه از این لحاظ که این سه دین الهی - آسمانی باشند و دین اسلام الهی تر و آسمانی تر از آندو ) و یا باور به جاودانگی جان و پریدن آن از قفس به اصطلاح تنگ خاکی و پرواز آن از جهان مادی و فانی به جهان معنوی و باقی از دیدگاه شاعران و ادیبان و حکیمان و عارفان پارسی زبان و یا باور به مهاجرت روان بین عالم ایده ها یا ماوراء طبیعت و عالم محسوسات یا طبیعت افلاطونی. این بینش ها یا باور ها و یا این روش ها به یک سهم مساوی با هم باطل می باشند و نه اینکه یکی از آنها حقیقت داشته باشد و بقیه نادرست بلکه جملگی اشتباه می باشند. این کیهان یا جهان فقط دارای محتوای قابل انبساط و انقباض نمی باشد بلکه دارای ظرف نگهدارنده محتوا هم هست با محیطی مطلقا مسدود و نفوذ ناپذیر، بدون در و پنجره و دریچه و روزنه. لذا ایاب و ذهاب و یا رفت و آمد از بیرون به درون و از درون به بیرون این کیهان یا جهان مطلقا محال و غیر ممکن است . این دنیا سرای جاودانه ما افراد انسانی بهمراه بقیه موجودات می باشد. نتیجه اینکه هیچ بُعدی از ابعاد انسانی پس از مرگ این دنیا را ترک نمیکند، طوریکه رجعت یا بازگشت آن از بیرون به درون این دنیا امکانپذیر باشد و یا نباشد. هر فرد انسانی پس از مرگ و تجربه عشق و زندگی روئیایی با کمیت و کیفیت بهشت برین بموازات خواب ژرف و شیرین نفس مجرد یعنی من در نفس یا من واحد خدا و سپری نمودن حالت برزخ دوباره در همین دنیا در مداری برتر و کمال یافته تر ازقبل از مادر متولد میشود تا رسیدن یا باز گشتن به همان آفرینش اولیه همین دنیا در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین در پایان این سفر دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی یعنی بین مبدء و معاد حقیقی و واقعی ( یعنی مبدء و معاد از دیدگاه علمی و نه دینی ) . بعد از قوع آخرین مهبانگ همان نظام احسن و اشرف آفرینش اولیه یا سرمدی ، مبدئی و معادی، ازلی و ابدی در یک لحظه بسیار کوتاه ( کوتاه تر از زمان یک چشمک زدن انسانی ) و بطور مطلق به همان سان اولیه از نو آفریده خواهد شد بدون اینکه جای دو اتم در هستی و وجود یک موجود جابجا شوند. لذا از دیدگاه فردی من در معاد هیچ موجود زنده ای و هیچ فرد انسانی از قبر بر انگیخته نمی شود بلکه از نو آفریده میشود با کلیه ابعاد هستی و وجودش. یک نکته مهم دیگر اینکه این عالم یا دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست، تنها و منزوی نیست، بلکه شش عالم یا دنیای دیگر را به شکل شش آسمان و زمین دیگر و هرآنچه که بین آنهاست در باطن خود بصورت شش امکان بالقوه کلی بهمراه حمل می نماید که هرکدام به ترتیب و نوبه خاص و ویژه خویش در چارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس قوانین جاودانه و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر آن از طریق گردش وقوع مهبانگ های هفتگانه بر اثر نوسانات خودکار و متوالی انبساط و انقباض در طول هم و پشت سر همدیگر به ظهور و پیدایش و کثرت میرسند و زندگی ها و عمر های کلی و جزئیاتی دنیوی خاص و ویژه خویش را تجربه و سپری می نمایند و آنهم هرکدام نه فقط یک یا صد و یا هزار و یکبار بلکه بلکه هرکدام دقیقا به تعداد یک هفتم کلیه حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول. و هرکدام دارای عالم یا حالت برزخ خاص و ویژه خویش می باشند.
... [مشاهده متن کامل]

اگر زنجیره علت و معلول هوشمند مادی - روحی - روانی را بصورت یک خط راست در نظر بگیریم ، آنگاه در طول آن بسوی ادوار گذشته و آینده نمی توانیم اولین و آخرین حلقه آنرا بطور دقیق و حقیقی و واقعی تعیین نمائیم. اما اگر آنرا به شکل دایره تصور نمائیم، آنگاه اولین و آخرین حلقه آن روی هم قرار می گیرند و به یک حلقه واحد و یگانه تبدیل خواهند شد و آن حلقه هر چیزی که میخواهد باشد : روح ؛ روان ؛ ماده ؛ نفس مجرد ( من یا خود ) مشاهده گر ؛ فهم و فکر و منطق و مفهوم محض ؛ عقل یا خرد محض و ایده مطلق ؛ قدرت و دانش و آگاهی و خود آگاهی ؛ زمان مکان و بیزمانی و بیمکانی روی همدیگر هم مطلق و هم نسبی ؛ جان حیات یا زندگی بخش ؛ صبر و رحمت و فیض و حکمت و وجدان و اخلاق و عدالت ؛ طرح مطلق آفرینش یا کلیه این این ابعاد فراوان و بیکران و بینهایت روی همدیگر یعنی خداوند متعال. البته نه خدای آئینی و دینی که فقط یک لفظ یا واژه و یا کلمه خشک و خالی در زبان و ادبیات و یک مقوله یا مفهوم و ایده انتزاعی در فهم و عقل انسان از باستان تاکنون بیش نبوده و نمی باشد بلکه خدای حقیقی و واقعی یعنی طبیعت و کیهان از دیدگاه علمی.
... [مشاهده متن کامل]

برگشت

قدوم

بر میگردم